Arrows and Flames

3.

Χωριό Κυνηγών, Βάλσταρ, Αγγλία 1640

Ήταν αργά το βράδυ, και όλοι οι Κυνηγοί είχαν επιστρέψει στους κοιτώνες τους, πίσω στο φρούριο Βάλσταρ. Ο Κάιντεν στριφογύριζε στο σκληρό στρώμα του μην μπορώντας να αποκοιμηθεί. Η Οριάνα, αυτή η πανέμορφη κοπέλα με τα κατακόκκινα μαλλιά και τα πανέξυπνα μάτια τον επισκεπτόταν απρόσκλητα στις σκέψεις του. Έπιασε τον εαυτό του να ανυπομονεί για την συνάντησή τους, και γέλασε καθώς αυτό δεν του είχε ξανασυμβεί ποτέ. Δεν του είχε πει ξεκάθαρα ότι θα ερχόταν στο ποτάμι, αλλά εκείνος το ήλπιζε. Θα την περίμενε. Εξάλλου δεν είχε και τίποτα να χάσει.

Έκλεισε τα μάτια του και μύρισε νοερά το άρωμά της. Το φρέσκο άρωμα λουλουδιών που πλανιόταν στον αέρα όλη την ώρα που μιλούσαν. Ήταν τόσο όμορφη και γλυκιά. Με ψηλά ζυγωματικά, χαριτωμένες φακίδες, και ένα ζευγάρι αμυγδαλωτών γαλαζοπράσινων ματιών που τον στοίχειωναν.

Κούνησε το κεφάλι αρκετές φορές για να συνέλθει.

«Α, εσύ έχεις τρελαθεί εντελώς», μουρμούρισε μονολογώντας.

Ξάπλωσε ανάσκελα, και πέταξε το σεντόνι από πάνω του, νιώθοντας να τον κατακλύζει μια ξαφνική ζέστη.

«Γαμώτο Κάι, μέτρα προβατάκια και κοιμήσου, και μην με ενοχλείς και εμένα», τον μάλωσε ο Φλιν που επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις για να μιλήσει. Ήταν τόσο κουρασμένος που αποκοιμήθηκε αμέσως μετά. Αν τον έβλεπε κανείς εκείνη την ώρα θα έλεγε πως έμοιαζε κάπως αστείος. Τα ατίθασα, κοκκινωπά μαλλιά του πετούσαν προς κάθε κατεύθυνση, τα χείλη του ήταν μισάνοιχτα και το αδύνατο κορμί του ήταν κουκουλωμένο ως απάνω με μια παχιά κουβέρτα.

Ο νεαρός Κάιντεν είχε προτιμήσει να κρατήσει μυστική την συνάντησή του με την κοπέλα. Ήθελε να έχει ένα μυστικό μαζί της. Ήθελε αυτή η ασήμαντη στιγμή τους να ήταν αποκλειστικά δική του. Το περίεργο για εκείνον ήταν πως δεν του πέρασε στιγμή από το μυαλό να περάσει το βράδυ μαζί της. Λες και ήταν υπερβολικά εύθραυστη για εκείνον.