Ailem arkadaşlarım bende bir farklılık olduğunun farkındaydılar.Çünkü bir anda tam tersi bir çocuk haline bürünmüştüm.Annem her gün en sevdiğim yemekleri yapıyordu ancak tadına bile bakmadan.Bomboş odamda karanlıkda endişeli birşekilde saatlerce boş duvara hayalimdeki şekilleri çiziyordum.Depresif hallerimin biraz ileri kısımlarında artık herşeyi unutmaya ve hayvan misali yaşamaya dönüşmüştü.Okula gitmek istemiyordum okula giderken yolu unutacağımdan korkuyordum.Herşeyden korkar hale gelmiştim okuldaki arkadaşlarım artık yanıma gelmemeye başlamışlardı.Ben ise hiçbirşeyin farkında değildim.Uzun bir süre duş almadığım için tanımadığım insanların iğrenç tepkilerine maruz kalmıştım.İnanması cok güç ancak televizyon izlerken televizyondaki kişilerin benimle konuştuğunu ve beni intihara teşvik ettiğini düşünmeye başlamıştım.Artık bu depresyon halim hastalık haline gelmişti.Bilinçaltımdaki kötü olan herşey açığa çıkmaya başlamıştı.Ve onlarla ilk o zaman tanıştım..
