Double Life

~Part 5~

POV. Πηνελόπη

Η ώρα είχε πάει ήδη επτά. Όπου να ναι θα έρθουν τα κορίτσια. Τις περιμένω στο σαλόνι διαβάζοντας ένα καινούργιο βιβλίο μυστηρίου φορώντας τις καλοκαιρινές μου πιτζάμες επειδή κοιμόμουνα, αλλά και επειδή εχει ζεστή μιας και είναι ακόμα Μάρτιος.

"Έτρεχα με όλη μου την δύναμη σε ένα έρημο δάσος σχεδόν δεν ένοιωθα τα πόδια μου πίσω μου βρισκόταν ο αδελφός μου ο Ροδόλφος, οταν ξαφνικά..."

Βρισκόμουν στο πιο κρίσιμο σημείο του βιβλίου, όταν άκουσα το κουδούνι αρχίσα να βρίζω ψιθυριστά τα κορίτσια που ήρθαν νωρίτερα από το κανονισμένο. Άνοιξα την πόρτα, χωρίς να δω ποιός είναι και προχώρησα μπροστά, όμως δεν άκουσα βήματα από πίσω μου και επηρεασμένη καθώς ήμουν από το βιβλίο άρχισα να φοβάμαι. Γύρισα αργά το κεφάλι μου φοβούμενη γι'αυτό που θα αντικρίσω. Σε παρακαλώ κάνε να μην είναι αυτός που τους κυνηγούσε στο δάσος.

Δεν περίμενα να τον δω εδω, τέτοια ώρα. Με κοιτούσε εξεταστικά, σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά.

Πη:Αχιλλέα; Έγινε κάτι; Γιατί ήρθες;

Σαν να ξύπνησε από τον λήθαργο που βρισκόταν και άρχισε να κουνάει το κεφάλι του πέρα-δώθε.

Αχ:Εεε ναι. Μήπως είναι εδώ ο αδελφός σου;

Πη:Ναι πάνω είναι.

POV. Αχιλλέα

Είμαι στο σπίτι μου κοιτώντας το ταβάνι και περιμένω τηλεφώνημα από τον Πάρη για να πάω σπίτι του να παίξουμε στο PS.

Σήμερα το πρωί φτηνά την γλύτωσα αν μου έπερνε το κινητό δεν ξέρω τι θα έκανα. Αν το έλεγε στους γονείς μουδεν θα με άφηναν να βγω. Όχι ότι θα τους ρώταγα, αλλά είναι πολύ αυστηροί. Τους αρέσει να έχουν τον έλεγχο στα πάντα. Νομίζουν ότι επειδή έχουν τα λεφτά θα έχουν και εμένα όπως έχουν και τον αδελφό μου. Να τα χέσω τα κωλο λεφτά τους. Με πιέζουν να σπουδάσω Διοίκηση Επιχειρήσεων, χωρίς να τους νοιάζει αν πραγματικά θέλω να συνεχίσω 《το εργο τους》. Δεν ξέρουν όμως πως δεν έχω δηλώσει στις προτεινόμενες σχολές Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά μόνο Μαθηματικό. Εκεί θέλει να δηλώσει και εκείνη το άκουσα που το έλεγε. Άμα περάσουμε και οι δύο θα είμαστε στην ίδια σχολή. Σήμερα το πρωί την κοιτούσα ή μάλλον δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Έχει αλλάξει από τότε στο Γυμνάσιο. Θα μου πείτε τώρα γιατί δεν την έχεις ξαναδεί; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να την κοιτάξω γιατί πάντα με απέφευγε, όχι μόνο εμένα, αλλά όλους. Είχε κοντά της μόνο την Ιφιγένεια και την Άννα. Σαν να κρύβει κάτι εδώ και χρόνια. Είναι πολύ μυστήρια, αυτό είναι που κάνει όλα τα αγόρια να την θέλουν. Δεν ξέρουν τι κρύβει, όπως κανένας άλλος. Είναι σαν το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού, πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις τον θησαυρό.