Ayrılığın ilk günü insanın canı çok yanar...
Sabah günaydın mesajı yok ya da kahvaltı yaptın mı ? diye soran. Telefonu eline alırsın , WhatsApp'a girersin. Bir süre çevrimiçi oluşunu izlersin. Daha sonra sanki hiçbir şey olmamış gibi günaydın yazmak istersin, ama sadece yazarsın , sonrası yazıp yazıp silmekle geçer. Sonra WhatsApp'ı kapatıp Instagram'a geçersin ona biri bişey yazmış mı ? ya da resim atmış mı ? diye bakarsın. Ama hiçbir şey yoktur.
Sonra telefonu köşe atıp banyoya gidersin.
Elini yüzünü yıkamak için ama fark edersin ki sen zaten dün gece yıkamışsın.
Gözler şiş ve kıpkırmızı olmuştur. Peki o ? O ne yapmıştır ? diye düşüncelere dalarsın, " Ağlamış mıdır ? yok ya ağlamaz o üzülmüş müdür? benim gibi boşlukta hissediyor mudur? kendini"
Vee evet yine ağlamaya başlarsın. Bir süre sonra Karnın acıkır. Aslında tam öyle değil , artık o kadar üzüyoruz ki kendimizi mahvediyoruz.
Her neyse sonra mutfağa gidiyoruz , buzdolabına yönelip iki saat boş boş bakıyoruz.
Tabii buzdolabına bakarken bile onunla geçirdiğin zamanları düşünenler de vardır.
Evet evet ben onlardanım sanırım , gereğinden fazla sevdik ondan bunlar.
Neyse bu iki saat buzdolabı ile bakışmadan sonra artık kapatıyoruz ve odaya gidip elimize telefonu alıyoruz bir müzik açıyoruz işte yaşadığınız bunca dolu dolu zamanlarınız aklına geliyor galeriye girip o silmeye kıyamadığın resimlere bakıyorsun Ne güzelmişiz diyorsun.
Daha sonra WhatsApp'tan sana attığı ses kayıtları açılıyor ve biz aptal aşıklar iptal .
O ne yapıyor söyleyeyim mi size Elinde telefon" kanka ondan ayrıldım zaten sevmiyordum biliyorsun. Dışarı çıkalım gezelim biraz canım sıkıldı" dışarı çıkarlar otururlar bir süre herşey iyiken sonra bir boşluğa düşer yazar.
Ama artık geç olur .
kimine göre bir son , kimine göre bir başlangıç...
