•Distance•

~Κεφάλαιο 9ο~

Η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο και τα κορίτσια συνήθιζαν να πηγαίνουν για καφε ή για να φάνε. Έτσι το μεσημέρι η χαρά έστειλε μήνυμα στην Ντινα για να την ρωτήσει τι ώρα θα βγουν :
Χ - Χευυ
Ν - Γειαα
Χ - Τι κανειςς
Ν - Καλά να κάθομαι και βαριέμαι
Χ - Και γω... Να σου πω ρε τι ώρα θα βγουμε σήμερα τελικά?
Ν - Κατά τις 8-8:30?
Χ - Οκ θα έρθω από το σπίτι σου αν είναι να κάνουμε καμία βόλτα στη γειτονιά και μετα ας κατέβουμε...
Ν - Ναι ρε!

Κατά τις 6 η Χαρά ετοιμαζόταν να παει στην Ντινα αλλά εκείνη την ώρα χτυπησε το τηλέφωνο της. Ήταν η Ντινα :
Ν - Χαρααα!!
Χ - Τι έγινε!? Τώρα ετοιμάζομαι να ερθω!
Ν - Πρέπει να σου πω κάτι!!
Χ - Τι έγινε!?!
Ν - Ήρθε ο Θοδωρής!!!!
Χ - Τι?!?! Πλάκα μου κάνεις!!! Τον είδες!?! Που είναι?!
Ν - Τον είδα!! Ήρθε πριν ένα λεπτό ακριβώς!!! Παίζει να με είδε που έτρεξα στο σπίτι για να σε παρω τηλ!!! Ελα γρηγορα!!!
Χ - Ααααααα!!!! Δεν το πιστευωωωω! Κλείσε κλείσε! Έρχομαι!
Ν - Αντεεε!

Η Χαρά πηγε στο σπίτι της Ντίνας όσο πιο γρήγορα μπορουσε! Την ώρα που έφτασε έξω από το σπίτι της άρχισε να κοιτάει στο τέλος του δρόμου όπου ήταν το σπίτι του Θοδωρή μήπως τον δει αλλά δεν τον είδε κ ετσι μπήκε μέσα κ άρχισε να ετοιμάζεται μαζί με την Ντινα! Δεν μπορουσαν να συγκρατηθουν κ άρχισαν να τσιρίζουν κ να αγκαλιάζονται σαν ηλίθιες! Μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισαν να πανε στην πλατεια να κάτσουν. Όταν φτάσανε χαιρέτησαν τον Λευτέρη κ κάθησαν στο παγκακι ακουγοντας τραγουδια προσπαθοντας να δείχνουν ψυχραιμες! Σε κάποια φάση στο προσωπο της Ντίνας σχηματίστηκε ένα απρόσμενο χαμόγελο και είπε στην Χαρά : "Θέλω να μείνεις ψυχραιμη και να μην γυρίσεις απότομα! Ο Θοδωρής είναι εδώ! Και έρχεται προς το μέρος μας! " Εκείνη την ώρα η χαρά ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει τόσο γρήγορα και δυνατά σχεδόν της είχε κοπεί η ανάσα αλλά προσπαθουσε να μην το δείξει και ετσι έβαλε ένα πλατυ χαμόγελο στο προσωπο της και γυρισε να δει τον Θοδωρή ο οποίος πήγε και έκατσε στο παγκακι δίπλα της λέγοντας απλά ένα "γεια"!! Είχε φρικάρει!! Αλλά παρολο που πριν ένα δευτερόλεπτο ήταν έτοιμη να πεθανει όταν άκουσε την φωνή του τόσο ήρεμη η καρδιά της επανήλθε στους φυσιολογικός ρυθμους και για καλή της τυχη ήταν σε θέση να μιλήσει! Έτσι λοιπόν άρχισαν να μιλάνε!:
Θ - Γεια
Χ - Γεια? Έχουμε να μιλήσουμε έναν ολόκληρο χρόνο κ το μόνο που έχεις να πεις είναι γεια??
Ν - Βασικά για την ακρίβεια είναι 10 μήνες....
Χ - Σκάσε!.
Θ - Γεια Ντινα!
Ν - Γεια Θοδωρή!
Θ - Λοιπόν τι κάνεις..?
Χ - Καλά λέω... Εσυ?
Θ - Καλά..
Χ - Για πες κάνα νέο..?
Θ - Μπα τίποτα..
Χ - Έχουμε να μιλήσουμε έναν χρόνο! Τι εννοείς τίποτα!
Θ - Εσυ φταις γιαυτό!
Χ - Εγώ γιατί!?
Θ - Γιατί φταις!
Χ - Α ναι ξέχασα ότι εγώ φταίω παντα!

Τα παιδια άρχισαν να γελάνε κ μετα ο Θοδωρής είπε ότι έπρεπε να παει στα παιδια που τον φώναζαν γιατί δεν τους είχε χαιρετήσει ακόμα. Έτσι έφυγε κ η χαρά με την Ντινα πηγαν βόλτα για να μην τις βλέπουν κ άρχισαν να τσιρίζουν ξανά! Ήταν τόσο ευτυχισμενες και οι δυο! Δεν το πιστευαν ότι αυτό που συζητουσαν εχθές έγινε!! Πως?? Δυστυχώς όμως μετά πηγαν για καφε και η χαρά δεν είχε την ευκαιρία να ξανά δει τον Θοδωρή για εκείνη την μέρα! Τα κορίτσια περασαν πολυ καλα εκείνο το βράδυ και η Χαρά όταν γυρισε σπίτι της κοιμηθηκε με ένα χαζό χαμόγελο στο προσωπο της..