•Distance•

~Κεφάλαιο 19ο~

Όλα όμως θα αλλαζαν τις επόμενες μέρες... Ο Θοδωρής περνουσε όλη την μέρα του μαζί με τον Λευτέρη στα νετ. Και έρχονταν για ένα μισάωρο το βράδυ. Μόνο τότε έβλεπε την Χαρά και παλι δεν ήταν μόνοι τους. Η Χαρά δεν του έδινε σημασία. Είχε θυμωσει. Υπήρχαν μέρες που η Χαρά δεν τον έβλεπε καν. Ένα βράδυ ο Θοδωρής της έστειλε μήνυμα για να μάθει τι είχε συμβεί. Η Χαρά του εξήγησε αλλά εκείνος δεν καταλαβαινε... Έτσι η Χαρά του ζήτησε να βρεθουν από κοντά για να ξεκαθαρίσουν τα πραγματα και να τελειώνουν. Δεν ήξερε τι θα του έλεγε. Τον ήθελε πολυ παρολα αυτά που είχε κάνει εκείνη ήθελε να του ζητήσει συγγνώμη αν είχε κάνει κάτι και να ξανά είναι όπως πριν. Ήθελε σαν τρελη να ξανανιώσει τα χείλη του να αγγίζουν τα δικά της. Όμως... Ο Θοδωρής δεν εμφανίστηκε εκείνο το βράδυ...ουτε το επόμενο.. Η Χαρά σκεφτόταν πολυ τον Διονύση τον τελευταίο καιρό. Ήθελε να του στείλει μήνυμα και να του ζητήσει συγγνώμη. Να ξανακάνουν παρεα. Αλλά ολοι της έλεγαν όχι. Ότι δεν ήταν σωστό. Ότι δεν άξιζε άλλη ευκαιρία. Εκείνη όμως σκέφτηκε ότι αφου μπόρεσε να συγχωρεσει τον Θοδωρή για τα παντα πατολο που αυτός δεν της έδινε καμια σημασία, ο Διονύσης σιγουρα αξιζε μια ευκαιρία. Και έτσι του έστειλε μήνυμα και ζήτησε συγγνώμη. Ζήτησε και εκείνος και τα ξαναβρηκαν. Η Χαρά ένιωσε λίγο καλυτερα που τα βρήκανε... Ήξερε τουλάχιστον ότι ο φίλος της θα ήταν δίπλα της. Οι υπόλοιπες μέρες περασαν χωρίς ο Θοδωρής να μιλήσει με την Χαρα.. Τον είδε κανα δυο φορές αλλά δεν μίλησαν. Εμαθε από τον Γιάννη ότι ο Θοδωρής μιλάει με άλλη. Δεν ήξερε αν ήταν σοβαρό ή όχι αλλά δεν μπορουσε να μην την απασχολεί.

Ένα απογευμα ο Θοδωρής πηγε και έκατσε μαζί με την Χαρά και την Ντινα για να περιμένει τον Γιάννη. Άρχισαν να μιλάνε σαν να μην τρέχει τίποτα. Τότε ο Θοδωρής είπε στην Χαρά να πανε να μιλήσουν σε άλλο παγκάκι μόνοι τους. Η Χαρά το σκέφτηκε λίγο. Δεν ήξερε κατά ποσο αυτό θα ήταν καλό, καθώς το μόνο που ήθελε εκείνη την στιγμή ήταν να τον αρπάξει και να τον φιλήσει. Αυτό το χαμόγελο. Τα μάτια του. Η άνεση που είχε. Ήταν όλα τόσο όμορφα πανω του. Ήταν τέλειος. Ή τουλάχιστον έτσι τον έβλεπε αυτη. Πήρε μια βαθειά ανάσα. Προσπάθησε να συγκρατήσει τον εαυτό της και πηγε μαζί του. Κάθισαν και χωρίς να χάσουν χρόνο σε άσκοπες συζητησεις...:

Θ - Πριν κάτι μέρες μου ειπες ότι ήθελες να μου μιλήσεις...
Χ - Ναι ήθελα... Τώρα όμως δεν θέλω.. Όσα δεν είπαμε τα είπαν όλα..
Θ - Τι εννοείς...?
Χ - Εννοώ ότι δεν απάντησες... Δεν ήρθες... Με γράφεις... Και νομίζω ότι με αποφευγεις κιολας..
Θ - Δεν σε αποφευγω!
Χ - Καλά... Αχ.. Θοδωρή.. Δεν καταλαβαίνω τι πρεπει να συζητήσουμε... Ξέρω ότι μιλάς με άλλη και καλά κάνεις! Εντάξει? Τι άλλο να πουμε...
Θ - Ναι μιλάω αλλά... Δεν μπορώ να είμαστε έτσι.. Όπως εχεις πει και εσυ.. Είμαστε μια παρεα.. Τι μπορουμε να κάνουμε..?
Χ - Εδω που φτάσαμε... Έτσι όπως τα κάναμε.. Δεν μπορουμε να κάνουμε τιποτα!... Μπορουμε? *είπε η Χαρά περιμενοντας να ακουσει από τον Θοδωρή μια θετική απάντηση. Ήθελε να της πει ότι θα προσπαθήσουν ξανά και όλα θα είναι όπως πριν*
Θ - Δεν μπορούμε... Ναι κάναμε κάτι.. Το προσπαθησαμε και δεν μας έκατσε... Έτσι δεν είναι?
Χ - Ναι.. Έχεις δίκιο.. Ωραία... Αφου το λυσαμε τώρα μπορώ να φυγω..?
Θ - Δεν μου φαίνεσαι ευχαριστημενη...
Χ - Αφου εισαι εσυ.. Είμαι και εγώ.. *είπε και σηκώθηκε από το παγκακι και άρχισε να απομακρυνεται*
Θ - Οχι.. Εγώ θέλω να είσαι και εσυ!