Senin ilk adını duyuşumu hatırlamıyorum. Fakat hayatıma kesin giriş yaptığında ki o değişimimi unutamayacağım.
Hayatımı bu denli etkileyeceğini hiç düşünmemiştim. Adını her duyduğumda hem umutlanıp hem hüzünleneceğim gelecekle ilgili planlarım arasında yoktu aslında. Adının geçtiği her yerde dakikalarım, saatlerim kısacası zamanım saliselere değil; sana akıyordu.
Hayatım düzensiz bir kalp atışı gibiyken beni hizaya sokan bir şifa gibi bir etken oldun. Düşüncelerim karanlık ve soğuk bir evrenken, beni ışıkla aydınlatıp o kokuşmuş insanların arasından çekip çıkardın. Eski zamanlarda ki gibi huzurlu duygulara sahip olmamı sağladın.
Kendi hayatın belki karanlıktı fakat benim hayatımı rengarenk bir gökkuşağı gibi kalıcı olarak boyadın. Resimlerin, sözlerin, yaptıkların benim ruhuma mavi ışıldamalarla dokundu. Karanlığın mavi ışıldamalarımın arasında sarı çiziklere, yaşamın ise bunların hepsine bir parıldama oldu.
Kısacası Marilyn ve Ed'den daha büyük bir kurtarıcı oldun. Bunu ikimizin de kabul etmesi gerekir ki benim süper kahramanım oldun. Hiç bir şekilde hayatıma umutsuzluğu getiremiyorum. Çünkü ne zaman başıma gelse aklıma sen geliyorsun.
Ve diyorum ki
''Vincent'i hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum. O benim süper kahramanım. Bende büyüdüğümde birinin süper kahramanı olacağım ve süper kahramanı olacağım kişinin beni hüzünlü, umutsuz ve yıkılışımla tanımasını değil; güçlü, dirayetli ve umutlu olarak tanımasını istiyorum.''
Bunu kendime her hatırlatışımda aslında etrafımda ki olayların, kişiliklerin ne kadar gereksiz olduğunu hatırlıyorum. Senin ise ne kadar kalıcı olduğunu.
Hani herkesin bir 'idolü' olur ya. Sanırım sen benim idolümsün. Önce ki idol olarak almaya çalıştığım insanlar bana huzursuzluk verirdi. Bir yerde yaptıkları haddime olmasa da yanlış gelir ve ikileme düşerdim. Fakat sen sıcaksın, huzur , mutluluk ve umut veriyorsun. Bana her şeyden kaçma özgürlüğünün tam tersini; savaşmamı ve ayakta durmamı öğüt edermiş gibisin .
Resimlerin ve resmine ne zaman baksam ''Asla durma!'' diye azarlayan bir baba hissiyatı veriyorsun. Sanattan koparken bir anda sanatınla o sürrealist dünyamın soğuk kapılarından başlayarak her yeri gökkuşağıyla boyuyorsun.
Dünyamı değiştirebildiğin kadar değiştirip bir kenara geçtiğini; ve yarattığın en görkemli eserine bakıp sevdiklerinle beni izliyormuş gibi bir his var içimde. Sanki bir köşede 'Bu yapabileceğimin en iyisi!'' derken mutlu bir şekilde arkadaşlarınla kadehlerinizi tokuşturup, bende yarattığın o etkiyi mutlulukla, neşeyle, ve heyecanla gerim gerim gerinirken övünüyorsun ve arada sırada göz ucuyla arkana dönüp bana o her şeyimi değiştiren bakışı atıyorsun. Fakat bu sefer sert bir bakışla değil, yumuşak bir bakışla bakıyorsun. Gözlerinin kenarları gülümsemekten o kadar kırışmış ki mesela bunu tek bir bakışla anlayıp senin adına mutlu oluyorum. Bu bakışı kim görse gülümsemez.
Senin yarattığın etkiyi azcık da olsa anlatabilmişimdir umarım. Sana her özel anımda, her ilhamımda yazacağım. Belki oralarda bir yerde beni görebilirsin ve dünyaya hiç bir şey katmadığınla ilgi boş konuşanla beni gösterip, çenelerini sonsuza dek kapatabilirsin.
Umuyorum ki yapabilirsin.
Umuyorum.
Sevgili Vincent.
Sevgilerle Amadeus...
25.01.2018
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
