Biz olamayız NAMJOON...

ben neden burdayım ki!

Akşamı beklerken açıkçası uykum geldi ama uyumadım hatta yemek bile yaptım.televizyonu bir açtım namjoon elinde deasing ödülü ile konuşma yapıyor nasıl şaşırdım ve mutlu oldum.bugun geç geleceği çok barizdi. Bende yemekten bir tabak yedim daha sonra bir not bıraktım ve dışarı çıkmaya karar verdim.kendime birkaç parça birşey almam ve yeni hat almam lazımdı.sora Sora çarşıya gittim.saat akşam 7.30 olmuştu.bir telefoncuya girdim yeni bir hat aldım. Sonra mağazalara bakinmaya başladım birkaç parça kıyafet aldım. Ve evin yolunu tuttum.ama sanırım kaybolmuştum . Aklıma bir fikir geldi ama uygulasam mi bilemedim.sonra başka çarem olmadığıni anlayıp BİGHİT e gittim kapıda namjoon la konuşacağımi söyleyemezdim.menajerleri ile konuşmak istediğimi yurt dışından geldiğimi ve önemli bir mevzu olduğunu söyledim onay alıp kapıyı açtılar içeri girdim ve lavoboyu sordum bana gösterdiler. tabi benim niyetim gizlice namjoon'u bulmaktı.iki kattaki bütün odaları aradım ve sonunda onu dans odasında tek başına buldum elimle gel işareti yaptım.yanima şaşkınca geldi ve daha sonra tam konusacakken ben

-"evde anlatırım ama ben kayboldum eve gidemedim çarşıya çıkmıştım...."
-"neden bana söylemedin?"
-"nasıl söyleyebilirim di ki telefon numaran yok televizyonda gördüm zaten önemli bir yerdeyin"
-"tamam tamam şimdi sen ilerdeki kafede beni bekle isim biter bitmez gelirim al buda telefon numaram ................"
-"tamam"
      Şirketten gizlice tekrar çıktım ve ilerdeki kafeye gittim oturmaya başladım.saat akşam 21.00 olmuş bile.bende can sıkıntısıdan kahve filan söyledim ama çok sıkılıyordum.bende yeni hattımdan yeni bilgilerle internet hesaplarımı ve sosyal medya hesaplarımı açtım. Instagramımdan ilk hemen BTS in hesabını takibe aldım.daha sonra çok değer verdiğim arkadaşlarımı aradım ve onlara iyi olduğumu söyledim.saat 00.13 tü ve artık cafe kapanıyordu.zaten tek ben kalmıştım.bende dışarı çıktım ve şirketin önündeki merdivenlere oturdum.saate baktım 00.45 çok yorulmustum.orada uyuyakalmışım.birden birisi beni uyandırdı bir baktım güvenlik e tabi normal dedim ve bu sefer de cafe bin önünde beklemeye başladım saat 01.27 olmuştu tabi benim salak kafam sonradan aramayı aklına getirdi hemen aradım fakat açmıyordu.sokaklarda artık bir tek erkekler geziniyordu. Ve bende çok korkmaya başladım.yanimda param vardı ve bende bir otele gitmeye karar verdim tabi saat çoktan 02.18 olmuştu. Otele gittim ve namjoon'u bir kez daha aradım ama yine açmadı bu sefer ona bir mesaj attım.

"Şey ben seni bekledim ama gelmedin simdide yani 02.00 de bir otele geldim belkibeni merak edersin eğer almaya gelirsen diye şey yapmıştım.rahatsiz ettiysem özür dilerim birde beni yarın evine gotursen ve eşyalarımi toplasam olur mu?"

   Tabiki mesajı görmesini beklemiyordum ve ustumle uyudum sabah saat 10 da kalktım ve mesaj gelmişti.

"Ben gerçekten çok özür dilerim unuttum seni ama neden gitmek istiyosun bir hafta durman gerekiyordu?"(06.48)
    Bende ona bir mesaj attım.

"Lütfen birşey sorma ben ne zaman nereye geliyim eşyalarımi toplamak için"
Sanırım benden mesaj bekliyodu ve hemen gördü
"Adresi atsam olur mu ? Çok yoğunum da"
   Ben bütün hayallerimi ona anlatmayı planlarken o beni hiç umursamamisti.bu gerçekten zoruma gitti ve ağladım daha sonra cevap verdim.

-"olur."
-"adres:..........................."
-"seni rahatsız etmem birdaha teşekkür ederim."
Mesajı görmüştü ve cevap vermemişti çok zoruma gitti ve ben ağlayarak otelden çıkıp eve doğru gitmeye karar verdim.

        Namjoon un ağzından;
Sozlestik ve onu cafeden alacaktım. Daha sonra bizim üyeler geldi ve bir kutlama yapacaktık onlara fazla kalamayacağımı söyledim ama beni dinlemediler biraz içki içtik ve ben sarhoş oldum. Birkaç kez telefon çaldı ama açamadım.sabah 06.30 gibi kendime geldim ve cevapsız çağrıları gördüm sonrada mesajı onu untumustum!!! Saat 02.00 ye kadar beni beklemişti kim bilir ne kadar üzülmüştü . Kendimi suclamaktan ona mesaj atmayı unuttum hemen mesaj attım ama görmedi.cok üzüldüm neden  onu unutmuştum o benim için önemli bir insandı! Ben düşünürken saatin farkına varamadım saat 10 olmuştu.ve elimde telefonla beklediğim için hemen mesajı gördüm.neden bana bunu yapıyordu hemen eve gittim . Onada meşgul olduğumu söyledim ve adresi verdim.onu ilk gördüğümde vurulmustum ona ama ben etrefimdaki bütün insanlara zarar veriyordum ve onada bunu yapmak istemiyordum. Eve gittim ve masanın üstündeki notu gördüm.

"Ben sana yemek yaptım muhtemelen geç geleceksin ve ben uyuyor olacağım afiyet olsun"
    Kendimden utandım.yemek soğumuştu ama çok güzel gözüküyordu. Oturdum ve Melisa'yı beklemeye başladım.

     Neden bu kadar ağlıyorum insanlar bana bakıyordu ama ben umursamadan eve gitmeye çalışıyordum.gozlerim kızarmıştı ağlamamın sebebi bu yaşıma kadar hayalini kurduğum insanın beni tanıması ve onemsememesiydi. Gerçi beni tanımıştı ve evinde 1 gün kalmıştı bu bana yetmez mi diye düşündüm.ama içimde boğazımı düğümleyen birşey vardı ama artık ağlamıyordum.gozlerim yeterince kızarmıştı.evin önüne geldim ama içeri nasıl girecektim. Mesaj atmaktan başka çarem yoktu.

"Şey ben evin önündeyim ama içeri nasıl gireceğim?"
-"tamam bekle"
Kesin evde diye düşündüm ve yanıma aldığım güneş gözlüğünü hemen taktım aradan 5 dakika geçmeden kapı açıldı. Bana yalan söylemişti gözlerim doldu ama belli etmedim. Hemen odaya ciktim ve eşyalarımı topladım birazda ağladım tabi çünkü yüzüme bile bakmamıştı.tam merdivenlerden inecektim ama lanet olsun ki ayağım kaydı ve aşağı yuvarlandım. Bilincimi kaybetmemiştim ama ayağım çok acıyordu ama belli etmemek lazımdı yoksa beni zorla burda tutacaktı.hemen yanına koştu ve ağlamaya başladı

"Ben çok özür dilerim çok özür dilerim seni unuttum ve bunlar oldu benim yüzümden biyerinde bişey varmı?"
   Kendimi tutamadım ve bende ağlamaya başladım ve ona
"Bende özür dilerim kendimi bir aptal olarak görüyorum çünkü ümitlendim 2014 yılından beri hayallerimi süsleyen adam  hatta hayallerime bile sığmayan adam karşımda duruyor ve beni önemsemiyor bile o kadar zoruma gitti ki seni böyle çok hatta kendimden çok sevdiğim için özür dilerim sorduğun için teşekkürler ama bir şeyim yok " dedim ve zorla ayağa kalktım ikimizde hıçkıra hıçkıra ağlıyorduk. Ben kapıya yöneldim ama yuruyemiyordum. Başka çarem de yoktu tam kapıyı açtım ve bana ağlayarak kısık bir sesle "gitme!nolur gitme seni çok kısa bir zaman dan beri tanıyorum ama ilk gördüğüm andan beri seni çok seviyorum ama sana zarar vermekten korkuyorum nolur gitme!" Kendimi daha fazla ayakta tutamazdim ve basım dönüyordu birden bayıldım.