Venire

Het leven is komen en gaan...

... Net zoals Fedra is gekomen en nu is gegaan ...

-Hope is just an illusion to sugarcoate this sickening reality...

5 maanden en 24 dagen. Vijfeindeloos lange maanden en vierentwintig volle dagen is het geleden dat dewereld onder mijn voeten wegschoof, dat de hemel op mijn hoofd stortte, dat deeeuwige duisternis begon. Op 9 juli 2014, die verdomde, vervloekte 9 juli. Hetzou het begin moeten zijn geweest van een prachttijd: een zwoele zomer volliefde en gelach, plezier en vertier, uitgaan en feesten. Geen schoolwerk, geenmuziekschool, geen druk. Kortom: het zou het paradijs moeten zijn geweest. Maarhet was het begin van de hel ... Een hel die nog steeds bezig was. Op die dag, 9juli 2014, exact vijf maanden en vierentwintig dagen geleden, was het delaatste keer dat ik Fedra hoorde. Fedra, mijn allergrootste schat, mijnbruinogige godin, mijn prinses met kastanjebruine lokken. Ze was mijn allesgeweest ... en dus was alles van mij afgenomen. Weggerukt zoals een kind van bijde moederborst. Fedra wou me niet. Fedra had me nooit gewild. Fedra zou menooit willen. Ze was mijn godin geweest, maar ik was haar god niet. Ik was maareen armzalige zondaar die haar smekend verafgoodde. Ze had er geen schouwspelvan gemaakt, had er geen gevoelens bij betrokken. Ze had er korte metten meegemaakt, ik was het zelfs niet waard om af te spreken. Eén korte sms was genoeggeweest om onze vriendschap die tegelijk mijn liefde was, op te blazen. Eén sms was alles wat ik kreeg. Fedra ... Waaromtoch? Ik zou alles voor je gedaan hebben, de hoogste berg beklommen, de diepsteoceaan doorwaad. Maar je wou niet, het mocht niet zijn. Allen waren erbijgeweest: Peter, Robin, Gilles, Lukas, Leo, Tom en Nico. Mijn allerbestevrienden. De enige vrienden die ik nu nog overheb. Maar zelfs zijn konden mijniet helpen, de duisternis die in me huisde was daarvoor gewoon te groot. Hetis enkel een kwestie van tijd voor ik hen ook zal verliezen. Fedra had me nietenkel gekwetst, ze had me gewoon gebroken. Fedra ... Al vijf maanden envierentwintig dagen ...

Ik weet niet waar je bent

Hopelijk ben je wel content

Ik weet niet wat je doet

Maar waarschijnlijk doe je het goed

Ik weet niet aan wat je dacht

Misschien had je het anders verwacht

Ik weet niet hoe het allemaal is

Maar ik weet wel

dat ik je mis

Beneden de trap hoor ik de houten keukendeur opendraaien.'Jonas, kom je nog naar beneden of blijf je daar voor de rest van de avond?' ,echoot de schrille stem van mijn moeder over de trap, tot in mijn kleine kamer.Ergens in de achtergrond klinkt een aanzwellend geroezemoes. Juist ja, vandaagvieren we de laatste dag van het jaar. 'Jaja, ik kom onmiddellijk', antwoord ikmet een monotone stem. Ik zucht, ik ben er niet bij met mijn gedachten. Op éénvan de vele posters die mijn kamer rijk is, kijkt een hond me zielig aan. 'Ikhaat maandagen' staat eronder geschreven. In gedachten heb ik de 'maan' alvastvervangen door 'alle'. Wat een hondenleven is dit, hoe kan ik nou feesten of überhauptzelfs blij zijn als Fedra er niet meer is? Het huilen, staat me nader dan hetlachen. Iedereen zegt me maar dat ik me moet herpakken, dat ik verder moet metmijn leven, dat het slechts kalverliefde was. Maar dat was het niet, niet voormij. Fedra was het eerst meisje in mijnleven geweest, de eerste die het monopoly op mannelijke vrienden haddoorbroken, de eerste van het andere geslacht die mijn horizon verruimde. Zewas meer dan een geliefde geweest, ze was een opening naar een nieuwe wereldgeweest, een wereld die nu die nu verdwenen was in het niets. Door mijn velux zie ik hoe de gitzwarte nacht zich uitstrektover het landschap. Oranje gele lichtjes, straatlampen, huizen en anderebouwwerken gloeien als kleine kaarsjes in het duister. Om 00.00 zal dat duistereven opklaren, dan zullen vuurpijlen in alle kleuren van de regenboog deduistere hemel veranderen in een oogverblindend kleurenpallet. Jammer genoegkan geen enkele vuurpijl mijn innerlijke duisternis doen oplichten. Het isvandaag exact twee jaar geleden dat ik Fedra leerde kennen. Het was op vakantieaan zee, met de familie hadden we een huisje gehuurd om oud en nieuw te vierenen zij was ook in één van de vele huisjes. Al snel waren we vrienden geworden ...en toen bijna meer. Of nee, wat zeg ik. Voor haar was er waarschijnlijk nooitmeer geweest. De enige hoop op meer was een illusie geweest in mijn hoofd, eenwaangedachte, een verzinsel van een gek. Maar dat alles was nu verdwenen,weggeblazen zoals buiten de wind sneeuwvlokken wegblies. Het zou een koude,harde nacht worden. Een van de vele.'JONAS!' klinkt de stem van mijn moeder opnieuw, deze keer opeen licht bevelende toon. Ik mompel iets als antwoord en veer recht. Dediepblauwe bureaustoel kraakt onder me. De geur van verse gebakjes uit de ovenkomt naar boven gedreven en vult mijn neusgaten. Typisch, mijn moeder doet met Nieuwjaaralsof het ganse koningshuis komt eten. Alles moet dan perfect zijn: het bestekblinkt zo dat het meer dienst doet als spiegel dan als bestek, de servettenzijn geplooid in vreemde origami vormen om indruk te maken en vader heeft weerdat aardslelijke hemd aan dat hij speciaal lijkt te sparen voor de feestdagen.Beneden is het ondertussen een gerommel van jewelste. Heel de familie isaanwezig: de oom met avontuurlijke verhalen die niemand gelooft, de tante diemaar blijft vragen wanneer ik een meisje meeneem, de neef die stoeft met zijnmooi lief, de nicht die hopeloos verliefd is op die boysband, de oma die maarklaagt dat in haar tijd alles beter kon en de opa met pretoogjes die als debeste verhalen kan vertellen. Het klassieke familiefeest. Ik dwing mezelf detrap af en tover een halve glimlach op mijn gezicht; vragen over Fedra kan ikmissen als de pest. Normaal vind ik familiefeestjes leuk. Wat dollen met mijnneef en nicht, een zakcentje krijgen van oma ... Maar sinds Fedra is niets meerleuk. Zelfs de cadeaus, die al weken onder de kerstboom liggen, kunnen me nietsmeer schelen. Een paar kousen, een verslavend computerspel, een dvd. Niets waard,niets kan de leegte in mij opvullen. Er is maar één cadeau dat ik wil hebben:een hele grote doos met felrode strik waar mijn godin inzit ...

Cadeau

Cadeaus, iedereen geeft ze en iedereen krijgt ze. Soms is het geven leuker dan het krijgen en soms omgekeerd. Meestal krijgen de mensen wel liever dan te moeten geven. Je hebt ze in alle soorten en maten: groot, klein, dik, dun, hard, zacht, duur, goedkoop, ... Er zijn miljoenen cadeaus – louter de materiële geschenken - en de meeste weten je wel een glimlach te bezorgen. Ze geven je dan plezier en vertier voor enkele weken ... of dagen ... of minuten? Sommige cadeaus durven weleens gefronste wenkbrauwen op te leveren bij de ontvanger. Is een stuk zeep een subtiele hint dat je wel iets mag doen aan je lijfgeur? Wil een nieuw hemd zeggen dat het vorige niet meer zo modern was? Zo zie je maar, cadeaus kunnen je serieus laten twijfelen, meer zelfs, ze kunnen je gewoon afbreken! Maar ze kunnen je ook aanmoedigen, je een trotse blik bezorgen! Het zijn meestal de kleine, simpele maar o zo fijne geschenken die dit teweeg brengen. De cadeaus met een onderliggende betekenis, met een boodschap. Waar het niet gaat om wat je geeft maar om de emotie die erbij hoort. Dat zijn de beste cadeaus! Al zal iemand die een Ferrari krijgt ook niet ontevreden zijn. Maar als we beginnen met auto's weg te geven, overdrijven we dan niet? Waar zal dit eindigen, waar is de grens? Zijn cadeaus niet wat overroepen en krenterig geworden? Een cadeau voor Kerst, een voor Nieuwjaar, een voor Pasen, je verjaardag, goede punten, Valentijn, ... We worden overspoeld door de cadeaus! We dreigen te verdrinken in de zee van geschenken! En door dat grote aantal, vergeten we gewoon waar het om draait bij een cadeau! We verloederen het speciale, het magische van een cadeau. Een cadeau geef je niet omdat je moet. Een cadeau geef je niet omdat het Kerst is. Een cadeau geef je gewoon, zomaar. Er hoeft geen reden voor te zijn. Of het nu zaterdag 2 maart is of zondag 3 maart, maakt dat een verschil? Het gaat om toch om het gebaar? Kijk naar mensen in arme landen, geef hen een simpele Cola, gewoon omdat zij dat verdienden. Ze zullen een gat in de lucht springen, het jaar is geslaagd! Maar geef iemand hier, in onze westerse wereld, een Cola als cadeau en de kans bestaat dat je hem over je heen krijgt. Hier zijn we namelijk de betekenis van een cadeau vergeten. Het gaat niet om wat je geeft maar om het gebaar, om te tonen: ik heb jou graag, je verdient dit. Dit kan iemand zoveel deugd doen! Maar hier kennen we dat principe niet meer, alles is te gecommercialiseerd geworden, nee hier geldt het principe: geven en krijgen. Want wie leeft er hier immers niet zo? Geef je werkelijk een verjaardagscadeau omdat je iemand graag hebt? Natuurlijk ook om die reden, maar je verwacht wel een cadeau terug op jouw verjaardag, toch? Pas op, ik doe het ook, maar dat is hier het principe? En is een cadeau niet duur of goed genoeg, dan zijn we teleurgesteld en voelen we ons bedrogen. Gegarandeerd zal die persoon volgend jaar kunnen fluiten naar zijn cadeau. En zo kunnen mooie menselijke relaties teloor gaan ... door een simpel cadeau. Zijn geschenken dus niet teveel uitgegroeid tot een traditie en een hype? Zijn we niet allemaal te krenterig en te hebzuchtig geworden? Het magische is ervan geschraapt, alsof je de chocolade van je Magnum doet en de consumptiemaatschappij ze laat opvreten. Waar zie je immers geen reclame wanneer het Kerst of Pasen is? Overal springen borden als paddenstoelen uit de grond, je brievenbus bulkt uit van de folders, de winkels laten werkelijk niets aan het toeval over. Of je het nu wilt of niet, je moet bijna een cadeau kopen. Elke winkel probeert je te overtuigen van hun prachtige en wonderbaarlijke producten. Je bent bijna verplicht in deze maatschappij om iets te geven. Ik denk dat het dringend tijd is om af te kicken van onze cadeau-verslaving. We moeten terug naar de wortels ervan, naar de echte betekenis van een geschenk. Wees dit jaar eens origineel, overtref al je vrienden en geef eens niets. Want tenslotte is een compliment, een knuffel, een hartelijke lach of een hartverwarmende vriendschap, nog steeds het beste cadeau dat er is.