Venire

Levensrush of levensrust?

De weken sleepten zich vooruit zoals een bejaarde een zak cement voortsleepte. Tenslotte kwam er toch een eind aan de eindeloze maand januari, waarop deze werd vervangen door een – zo mogelijk – nog killere februari. De temperatuur nam een flinke duik en schommelde overdag tussen de vijf graden en het vriespunt. Lijkt dit je koud? Dan heb je de nachten nog niet meegemaakt. Het leek wel alsof je tenen er spontaan gingen afvriezen. Alsof dit alles nog niet erg genoeg was, leek het of de leerkrachten op school begonnen waren aan een februari – offensief. Het leek wel alsof hun aantal toetsen toenam naarmate de temperatuur daalde. Ondanks de duizenden taken die op me werden afgevuurd, waren mijn punten meer dan uitstekend. Dit kwam waarschijnlijk omdat ik al mijn opgekropte frustratie jegens Fedra uitte in mijn schoolwerk, wat tot deze prachtige resultaten leidde. Voordeel was dat mijn ouders hierdoor ook tevreden waren en zo de regenwolk die mij al maanden achtervolgde niet zagen. Nu ja, dit was dan ook het enige voordeel aan de hele situatie ...

Ik mag dan misschien een krak zijn in mijn schoolplichten, anderen waren dat niet. Peter, die normaal wel eens durfde binnen te springen om een praatje te doen, had ik al in geen weken meer gezien. Hij zat vaak tot laat in de avond te studeren, tevergeefs zijn tanden stukbijtend op dat ene vraagstuk. Daarbovenop kwamen dan nog vaak de onmogelijke groepswerken. Hierbij leken de leerkrachten het een sport te maken om de leerlingen die het verst van elkaar verwijderd maken, samen te steken in een groep. Als klap op de vuurpijl, verdronken we dan bijna in een zee van toetsen en huiswerken. Motief van menig leerkracht was: hoe meer, hoe beter. Alsof ze wilden testen hoe ver ze ons mentaal konden drijven, kijken of ze ons protesterend op de banken konden krijgen, schreeuwend om heroïsche veranderingen. Een klein vonkje zou misschien tot een ware opstand kunnen leiden. Maar jammer genoeg is onze samenleving wel cynisch genoeg om dergelijke gedachten onmiddellijk weer de kop in te drukken. Onze hoofden zijn inmiddels zo geïndoctrineerd met haast en spoed dat we nog maar één principe kennen: werken! Alles kan wel beter, sneller, sterker. Opgejaagd wild is nog niets vergeleken met onze westerse samenleving. Wij noemen ons dan slimmer dan andere wezens, het roofdier der roofdieren, superieur aan alle rassen. Maar we jagen wel onszelf op alsof ons leven ervan afhangt, onze schedel volgepropt met zieke gedachten over timemanagement en stiptheid. Wie is er nu eigenlijk dom? Zouden we niet beter de tijd nemen om even stil te staan bij alles? Heb je niet liever levensrust dan een levensrush?

Levensrust of levensrush

Beste lezer, laat even een paar minuten van uw kostbare tijd vallen om deze intrigerende tekst te lezen en te beoordelen. U zal er geen spijt van krijgen. Ik vraag slechts enkele minuten want u weet net zo goed als ik dat tijd, in onze westerse wereld, hetzelfde wil zeggen als moeite en geld. Dit principe geldt zowel voor u als voor mij. Daarom zal ik ook niet langer aan deze tekst werken dan noodzakelijk, ook al kan ik hem misschien nog beter maken. Ik heb immers ook mijn tijdslimiet. Denkt u nu: 'Wat een krenterige auteur, hij neemt niet eens tijd voor zijn tekst?' Wel dan bent u precies op de denkpiste die ik voor u heb uitgerold.

Wees gerust, lieve lezer, ik zal alle mogelijk tijd benutten om hiervan een fantastische tekst te maken die optimaal is en wereldveranderend. Schrijf me dus niet meteen af. Maar is tijd niet iets wat onze moderne tijd domineert? Deadlines, tijdschema's, druk, stress. Geen tijd om even de moeite te nemen om een taak af te werken, om uw het onderste uit uw kan van creativiteit te halen, om te flirten met de rand van de perfectie. Nee, het enige wat nog telt is droge arbeid, prestaties en efficiëntie. Het moet niet mooi zijn, maar efficiënt.

Wist u dat bijna de helft van Belgische tienermeisjes met psychologische problemen kampt? En niet alleen tienermeisjes, dat kan ik u wel zeggen! Waar gaat het op deze manier naartoe met onze samenleving? Dit is wel onze samenleving van morgen. Burn-outs, depressies en stress regeren het land. Er is geen licht aan het einde van deze tunnel, daarom moeten we gewoon een andere afslag nemen! Immers, zoals nu kan het niet meer verder. Massaal studeren voor psychiater is geen oplossing. Wat zorgt er toch voor dat we met deze factoren opgescheept zitten? Waarom staan we niet gewoon stil bij het probleem? We kunnen deze feiten toch niet naast ons neerleggen. Er is maar één manier om dit probleem aan te passen en dat is stilstaan. Als we stilstaan, dan zien we misschien de oplossing. Want hoe kan je nu een oplossing zien als je er voorbij sprint?

Stilstaan bij onszelf en het leven? Kijken naar de wereld om ons heen? Dat is hetgeen wat we niet meer kunnen. We zitten gevangen in de rush van onze drukke leventjes, vastgeroest in ons stresserende systeem dat zichzelf stilaan opblaast. We hebben geen oog meer voor onszelf en de schoonheid van de dingen. De maatschappij heeft een waas voor onze ogen gelegd. Genieten behoort niet meer tot ons leven. Ons leven bestaat slechts uit één aspect: presteren. En dat doen we vanaf ons zes jaar tot ons pensioen. Om dan in het gekende zwarte gat te vallen. Een zwart gat dat we zelf uitlokken omdat alles moet wijken voor onze prestatiedrang- en druk.

We doen niet langer de dingen die we willen en duwen onszelf steeds verder in een moeras van stress en depressies. 'Zes jaar', zie ik u denken, 'Is dat niet wat jong?' Nee, liever lezer, dit is de realiteit. Elk kind moet immers presteren, constant. Het moet beter zijn dan andere kindjes, beter lopen, schrijven, rekenen, ... De school en de kinderen voeren de concurrentie op, wat zorgt voor nog meer druk. In het middelbaar wordt het enkel erger. Kilo's huiswerk nemen je leven af. We worden afgesloten van de wereld en van onszelf. Zouden een paar uren 'actualiteit' en ' leren leven' niet op zijn plaats zijn in het schoolsysteem? Om gewoon eens te leren stilstaan? Op deze vakken zouden dan ook, dat spreekt voor zich, geen punten staan.

Want waarom moeten we op alles wat we doen beoordeeld worden, waarom moet er overal een cijfer op worden gekleefd? 'Om je voor te bereiden op het later leven', klinkt het dan. Is dat het, het latere leven? Een tijd waarin men verdrinkt in werk en dreigt verpletterd te worden onder de druk? Ik word zowaar bang voor de toekomst. Ongetwijfeld zal ik het wel aankunnen. Dat moet immers in onze maatschappij. Wie niet meedoet, is lui of zwak. Daar steekt dus groepsdruk de kop op. Dus doet iedereen door, ik ook. En misschien zal ik dan één van de velen worden met problemen in deze door stress verrotte maatschappij.

Maar u hoeft de moed niet op te geven. U bent niet per se veroordeelt tot dit lot! U kunt uzelf immers hiervan sparen. Hoe? Ik kan u maar één ding aanraden, al ben ik ook geen levende levensgids: Sta meer stil bij uzelf. Doe de dingen die u graag doet en geniet van het leven. U zult er enkel maar uzelf en uw naasten gelukkiger mee maken. Wat maakt het nu uit of u een zes of een zeven op uw evaluatie hebt? Zal dat uw leven veranderen? Alsof dat later ook maar iets zal uitmaken. Beeld uzelf in dat u op uw sterfbed ligt. Hoe zou je terugdenken aan je leven? Als een compleet leven waarin je hebt gedaan wat je wou? Of een leven vol stress, dat je vergooid hebt voor de maatschappij? De keuze is aan u. En misschien kunnen we zo, als we allemaal anders denken, onze samenleving redden van een fatale crash.

Rust is me niet gegund

We worden opgejaagd als een wild rund

Geen oog meer voor kwaliteit

Noch emotie of schoonheid

Competitie overal

Druk bovenal!

Werk beter, sneller, harder, sterker

Wie niet meedoet, gooien we in een kerker

De maatschappij trekt zich er niets van aan

Doe snel verder want het dicht is gedaan!