Venire

De zilveren heldin

De zon staat hoog aan de helderblauwe hemel en strooit haar gouden stralen over het landschap terwijl ik traag naar huis fiets. Alle wolken zijn verdwenen en het lijkt zelfs überhaupt warmer dan gewoonlijk. We zijn inmiddels al halfweg februari en de nakende krokusvakantie bonkt al op de deur. Hoewel we nog winter zijn, voelt dit aan als lente. Of toch zeker een voorproefje ervan. Alsof ze ons wil aanmoedigen door te zeggen: 'Geen nood, nog even doorbijten en de koude weken zijn voorbij!' Bovendien had de aardige man in het nette pak die het weerbericht presenteert gezegd dat dit weer nog zeker een week zou aanhouden! Dit was gewoon perfect! Inmiddels, over twee dagen begon de krokusvakantie, waar ik al weken naar uitkeek. Nu ja, wie keek er niet naar uit? Hoewel de leerkrachten trachten onze vakantie te verpesten door bakken werk te geven – alsof ze het begrip 'vakantie' niet begrepen – kon mijn geluk vandaag niet op! Terwijl het donkere asfalt onder mij doorschiet, dwalen mijn gedachten verder af. Veel verkeer is er tussen de boerenvelden nooit, slechts een eenzame auto of een tractor die zich heeft vergist van seizoen. In de winter was er immers niet veel werk op het platteland. In ieder geval, mijn dag kon niet meer stuk! Ik had enkele uren geleden een toets van het aartsmoeilijke vak wiskunde terug gekregen. Man, wat een punten, om bij te duizelen! Had ik die Peter voorgehouden, dan had hij gegarandeerd gereageerd dat ik de leerkracht had omgekocht. Bovendien liet de lente zich voelen en kon ik binnenkort een hele week luieren. Het leven lachte mij eindelijk nog eens toe! Traag maar zeker begon ik er een eind te komen aan de duisternis. Misschien zouden mijn gedachten later in die week nog eens afdalen naar Fedra ... Maar voorlopig was Fedra het verste van mijn gedachten. Na die lange, ellendige weken leek het wel alsof ze was meegesmolten met de januarisneeuw, vergaan door de zonneschijn! Het feit dat Fedra verbannen was naar het collectief van mijn geheugen, vond zijn oorsprong bij verschillende zaken. Eerst en vooral lag het waarschijnlijk aan de bakken schoolwerk, waardoor ik weinig meer kon doen dan studeren, slapen en naar school gaan. In die rush van werk had ik simpelweg de tijd niet gehad om te klagen over Fedra en haar ongenade. Ten tweede was het simpelweg genoeg geweest. Fedra de godin, was van de Olympus gevallen. Ze was niet langer een godin maar een monster. Ik had weken depressief gelopen door haar, had vrienden verloren, was bijna gestopt met sport, mijn woorden waren gevuld geweest met zwarte gal, mijn gedachten waren een eindeloze duisternis. Had zij aan mij gedacht? Had zij 'sorry' gezegd voor haar manier van werken? Had zij zelfs de moeite genomen om nog eens af te spreken? Nee, nee, nee. Fedra was een gevoelloze teef die geen greintje medeleven had. Moest ik daarvoor depressief zijn? Mijn triestheid had plaatsgemaakt voor woede en ergens ook blijdschap. Ik wilde immers niet bevriend zijn met zo'n verrotte persoon, geef mij maar echte vrienden. Ik telde de dagen niet langer en dacht niet langer aan haar. Het was gewoon genoeg geweest. Je kunt tenslotte ook niet blijven rouwen om iemand die je al maanden of weken niet meer ziet. Waar ik de kracht vandaan haalde, om plots deze klik te maken? Misschien was het wel door het betere weer, waardoor mijn verkilde hart opnieuw verwarmd werd. Misschien kwam het wel door Peter en Tom die me waren blijven steunen. Of misschien kwam het wel door Sarah ...

Niet al wat goud is schittert

Niet als het moois is goed

Pas op voor wie is verbitterd

Blijf steeds houden de moed

Niets blijft eeuwig duren

Aan alles komt een end

Blijf sterk in donkere uren

Blijf steeds wie je bent

Achter de wolken schijnt de zon

Ook pech gaat voorbij

Denk aan wanneer geluk je bereiken kon

En wordt opnieuw blij