yazdım YAZMAZSAM ağlacaktım

KUSTUM

Sen beni bu kalabalık dünyanın arasında arkanda bıraktığını sanıyorsun galiba ama sen beni yüzüstü bıraktın.
Belki duymak istemezsin diye, karşına geçip sen yokken kötü olan ne varsa saymadım, hep iyiyi güzeli anlattım sana. Benim mutlu kalabilme çabalarıma başardıklarıma, hatta en çokta bu hisle yanıp tutuştuma.. Birbirimizden ayrı da olsak içinden "İşte benim kadınım!" diyebil diye hep bu zamanlarımı düşünerek adımlarımı attım.
Ben annemin babamın şerefini üstü açık bırakıp sana sığındım.
Dışarda aç, kendini bilmez, yalancı düzenbaz onca insanın arasına anadan üryan hissettire hissettire bıraktın beni.
Sen beni öyle zorundalıklara, mecburiyetlere öyle zorlukların arasına bıraktın ki, hatırla! Yeni doğmuş bebek gibi hissettirdin öyle cami avlusunda unutulmuş gibi ağlayanından ama..
Sen gitmeyi tercih ederek bana yeni bir hayat sundun. Bu hayat sensizdi, içinde sensiz olan ne vardıysa yaşanacak olandı, sensiz yaşamamı isteyip beni sen bırakmıştın çünkü.
Senaryoyusunu bana bıraktığın savaştı.
Seni uzaktan ve ya yakından alakadar eden her şeyden uzaktı ve ben her ne yaparsam yapayım senin buna üzülmeye de, kahrolmaya da, pişman olmaya da zerre hakkın yoktu.
Beni kendi başıma bırakmanın, sana sensiz neler olacağını az çok kestirir gibi anlatırdım da.
Yapmadım ama.
Senin bana sensizlikle armağan ettiğin o dünyayı da kirletemedim, çakalıda sardı, iti de onlar yüzünden öyle bir hayvan oldum ki, tasmanın gücüne bile inanmıyorum artık sayende.
Tüm gençliğimi, çocukluğuna verdim gülümsettirdin diye. Sen o son kurşununu kalkıp hep bacağıma sıktıkça, bana kendimde en sevdiği şeylerden vazgeçmişim oldun. O çok sevdiğim saçlarımı kesmeme sebep oldun. Yüreğim kaç defa elimde çaldığım kapılarını, avucuma bi "kendine iyi bak'ları bile tutuşturmadın sen.
"Çalma!" dedin o kapıyı.
"Çalma!" iyi hatırla.
"Kaybettiğin şeyi kaybettiğin yerde arama." dedin.
Toprak bile benim kadar boşluk doldurmadı. Beni öldürdün diye diye diri diri mezarımın altına girip, çiçek bıraktın diye seni affettim. Eğildiğim yere bile devrilirim artık bana güvenme, ben yüzüne gülüp arkandan çok ağladım bana hiç güvenme.
Başkası olsa dayanamazdı ölürdü de inadıma, yenilmeden her acıma yaslandım ben. Başkası olsa dayanamazdı ölürdü, sende kalmasın hiçbir anı rahat uyu, unut diye hepsini her gece koynuma alıp uyudum ben.
Bu dünyanın iki çıkış kapısı yok, beni hatırlayıp üzülme diye mutlu görünmeye çalışmayı geç 6 ay doğduğum yere ayak basmadım ben.
Annemi, babamı çalan evimin kapı zilini bile unutturdun bana. Kendi kendime "korkma geçicek bu zamanların." değil de, "korkmasın geçicem bende." dedim sen rahat rahat eğlen diye.
Beni üzen kim varsa, en çokta seni önüme davet edip gözlerinin önünde ağlayıp rahatlamak için kendimi yedim. Sana bok gibi geçen onca zamanımı anlatmak için bile bir sürü süslü cümle kuruyorum. Sana tüm bu zamanlarımı anlatırken sessiz olmak isterdim, ama seni o kadar uzun yaralayamazdım. Bu kadar hissin yükünü bi sessizlik anlatırdı aslında sana, sen onu bile anlayamadın. Birlikte açabilme ihtimalimiz olduğu her kapıdan mikrop kaptın. Önceliğinin ben olmadığım bir dünyanın merkezine yerleşip, sonralarımın hesabını sorup bana benim arkamda bıraktıklarım gelmiyor önüne diyorsun rahat rahat ama, ben önündeyim. Arkanda taze bıraktığın, burda böyle yaralar içinde ayakta değil ama önündeyim. Artık ikinciye mâhâl veremeyecek kadar dağıldım.
Beni her defasında elinin altında bulup başını huzurla omzuma dayandığın an vurmak için işaretleyip, isabet ettirdin.
Benim kafam koptuysa senin anca parmağının ucu kanadı.
Ben renk vermemek için soldukça, kopardın ve artık bağlayacak yerin de kalmadı.
Isıtıp ısıtıp önüme koyduğunu kusarsam yemeğin tadının güzel olup olmadığı kalmaz benim damağımda. Ben senin enkazlarının altında kaldığım senli hayatıma saygı duymayı bile hiçe saydım, vazgeçmekte kendine saygı duymadıktı çünkü ama kalktım hiç gocunmadan baştan aşağı yine yandım sana. Kalbimin içinde gömdüğüm yerden çıkardım hala daha, kafamı kesip eline versem kalbimin içinde komidin görmüş kadar yadırgamazsın. Yaptığın her şey çok acıydı. Hala daha acıtmak için konuşuyorsun, gel gör ki bu bile çok acı. Beni kuru vaaatlerinin kulu ede ede ne kadar el varsa hepsini bana güldürdün. Sen kirlettin ben karalandım. Beni kanatlarının altında değil, enkazlarının altında bıraktın. Ben sana bir omuz verdiysem sen benim başımı aldın. Ben sana sırtımı yasladım, sen benim yaptıklarıma dayandın. Ben sana 4x4lük baktım sen bende kusur aradın.
Israrla benim kötü biri olacağıma, sana zarar vereceğime, intikam alacağıma inandırdıkça kendini safi kötülüklere soyundun.
Her yarayı açan kapatır, tuz basar gibi bastığın her kadın yaranda bile benim tadımı yaşattı sende.
Ulu orta yazdıklarımı bile gizli saklı okudun. Ben sana yandıkça suyu başkası döksüne sığındın, her sönmeye yakın benzinle menzilime girip bende sana yanıyordum aslında diye bağırdın. Beni yana yana küle çevirip küllerimden doğuşumu izledikçe hırslanmamı bekledin sana.
Kendini benden vazgeçecek lafına öyle inandırdın ki ilişki değil tek cephede savaşlar verdittirdin bana. Sen korkakça oynadıkça gıyabımda en sonunda yapamıyorum çok erken başladıklarla bıraktın beni.  Çaldığım kapıları duymadın, yumrukladığım duvarları, göğsümde kendini yırtan vaveylaları da, sen hiçbir şeyi duymadın. Yoluma baktım, yaşıma, hayatıma, illa sana böyle böyle bunları ağır ağır anlatmamı beni yaktın dememi bekliyorsan, evet beni sen yaktın, evet beni sen öldürürcesine yaşattın evet sen beni yüzüstü bıraktın ama bunların hiçbirini ben değil sen istedin.
Şu an da yanımda yürümekten dolayı yaptığın tercihten yana pişmansan bu kapıyı çalma, beni böyle tehdit edeceksen, burda durma.
Bu kadar pamuk ipliğine bağlıysa aramızdaki her şey, yalvarırım beni artık kandırma.
Kendi dibimi gördüm beni kendi çukurlarına sokma, çok gönlün varsa benden öncesine ya da benden sonrasına bütün yollar yolunda.
Tercihlerini artık yap istediğin yoldan yürü ama bana taktığın prangalardan çıkışlarımı bana tekrar tekrar anlattırma.