Karanfil

6.Bölüm-Hayat ve Ölüm

Karşısında duran adam Yağız Egemen olmaktan çıkmış,Çöküş Egemen olmuştu.Gözleri kıpkırmızı,saçları dağılmış,ayakta durmaya mecali olmayan bir adamdı.Bu görüntüsü Hazan'ın kalbinde ince bir sızı yaratmıştı.Yağız kadının yönelttiği soruyu duymazdan gelerek "Hoş geldin." dedi.Madem bu sorun görmezden gelinecekti,Hazan da Yağız'ın anlatmak istediği zamana kadar susacaktı.

"Hoş buldum."

Yağız eliyle yeri işaret etti. "Eşlik etmek ister misin?" Hazan kafasını sallayarak bu teklifi geri çevirmedi.Yağız'ın oturmasıyla birlikte,onun yanına bağdaş kurdu.

"Burası çok güzelmiş."

"Tanıştırayım,Vaveyla."

"Adı da var demek." diyerek güldü Hazan.Yağız kadının gülüşüne gülmüştü.Gözleri birbirine kenetlendiğinde dünyanın duruşunu hissettiler sanki.

"Burası ıssızdır.Genellikle sabahları kediler,geceleri köpekler eşlik eder bana.Şuradaki evi görüyor musun?" dedi Yağız arkasını dönüp yüksekteki evi işaret ederken.

"O ev babamın anneannesinden kalma.Burası da benim sığınağım.Küçükken her gün habersizce gelirdim buralara.Daraldığımda,kaçmak istediğimde,boğazıma kadar dertle dolduğumda,hep burası kucaklardı beni..."

"Çok güzelmiş burası.Issız olması çok şaşırtıcı,hala keşfedilmemiş güzelliklerin olması insanı mutlu ediyor.Baksana ağaçsız kalmış her tarafı bina dolu bir kentte,Allah acımış ve buraya cennetini yerleştirmiş gibi."

"Öyledir,Vaveyla.Aşağıdaki örtüsünü üzerine çekmiş deniz var ya...Hep ona haykırırdım derdimi.Küçük vücudumun takati kalmayınca bu ağaçların huzuru altında,çimenlerin üstüne yatar izlerdim gökyüzünü."

"Neden bu kadar yalnızsın? Oysa senin derdini anlatıp,sarılabileceğin bir ailen var.Seni her koşulda kucaklayabilecek."

Yağız'ın aklına dolan anılar sanki kalbini içine almış ve boğuyordu.Sahi hasta olduğu yada yaralarının göz önüne çıktığı zamanlardan başka ailesi onu kucaklıyor muydu?

...

"Sinan bak çarpacaksın düzgün sür şu bisikleti."

Kardeşinin zik zak çizerek sürdüğü bisiklet her seferinde Yağız'ın kalbini ağzına getiriyordu.Birazdan düşecek ve bir yerlerine bir şey olacak diye korkuyordu.Bacaklarını hızlandırarak,pedallara daha çok yüklendi.Kardeşiyle yan yana gelince tekrar uyardı onu.Sinan dinlemiyor aksine gülüyordu.Bu Yağız'ı çileden çıkarıyordu.

"Sinan abicim bak düşeceksin,yeter artık."

Annesi ile babasının dışarı çıktığını görünce dikkatini onlara verdi Yağız.Büyük bir sarsıntıyla yere düştüğünde kolunun yere sürterek kanamasına sebep oldu.Hissettiği sızı,Sinan'ın ağlamaya başlamasıyla beraber daha çok artmıştı.Annesi büyük bir telaş içinde Sinan'a koştuğunda,Yağız olayın şokunu yeni atlatmış,neler olduğunu kavramaya çalışıyordu.Gözlerini kardeşine çevirdiğinde bir yerine zarar gelmediğini gördü.Derin bir nefes alarak,koluna döndürdü bakışlarını.

"Anne,bacağım acıdı." diyerek ağlıyordu kardeşi.

"Öperim annecim,öperim geçer."

Annesi,Sinan'ı kucağına alarak ayağa kalktı.Yağız,kolunun tüm acısını unutmuş annesine bakıyordu.Ne güzel olurdu şimdi onu da öpse.Ağlamıyor diye miydi? Annesi sonunda yerde duran,ortanca çocuğunu görebilmişti.

"İyi misin?"

Yağız kafasını sallayarak iyi olduğunu belirtti.Ayağa kalkarak üstünü silktikten sonra bisikletini alarak yürümeye başladı.