DİSLEKSİ OLMAK

*Düzenlendi.

Ortaokul bile bitmek bilmezken birde liseyi çekemeyeceğimi anlatmaya çalışıyordum aileme. Benden ne bekleyebilirlerdi ki koca bir aptaldım ben. Onlarla konuşurken bile aklım onlarda değildi. Hiçbir zaman normal olamayacaktım. Okulumda normal karşılanmayacaktım. Ortaokuldaki gibi olacaktı her şey. Okuyamadığım zaman gelen kıkırdamalar, fark etmeden söylenenleri tersten yazmam, söylenen cümleyi yazamamam, son sınıfı iki kere okumam. Bir disleksi hastası niye zorla okutulurdu ki?! "Anlamıyorsunuz! " dedim en sonunda "H-hem size hem bana eziyet bu! Boşuna çabalıyorsunuz, yapamıyorum işte! Aptalın tekiyim neden kabullen miyorsunuz artık!" Belki de hayatımda kurabildiğim en düzgün cümlelerdi bunlar. Fark etmeden saçlarımı yolmaya başladığım ellerimi durdurdu annem "Sus" dedi. Akan gözyaşını elinin tersiyle silip devam etti. "Her şeyi yapabilirsin sen." Kafamı kaldırıp sözlerine odaklanmaya çalıştım. "Kendine aptal demekten de vazgeç. Hayatımda gördüğüm en zeki insansın sen. Hepimizden güçlüsün anla artık!" dedi. Omzumda babamın elini hissettim "Ve yarın o okula gidip bunu herkesin farkına varmasını sağlamalısın." dedi anneme katıldığını belli ederek. Yorulduğumu hissetim, kurulacak doğru bir cümle bulamamıştım. Konuşmak için açtığım ağzımdan sadece hava çıktığın da Sustum. Söyleyecek kelimem kalmamıştı. Gözyaşlarımı durdurmaya çalışırken kafamı annemin boynuna gömdüm.