SESSİZ ÇIĞLIK

ÖZLEDİM

Kandım her söylenene kandım sonuçta çocuktum kanmam çok normaldi her çocuk saftı değil mi? Köye gittik İzmir'den kuzenlerim gelecekti demiştim onlarda köydeydi. çocuklarda vardı diğer kuzenlerimin çocukları. hep beraber oyun oynadık onlar beni her zaman arkadaşları tarafından çok sevilen biri olduğumu sandıklarından beni örnek alırlardı o zaman tabiki bunda onlardan büyük olmamında etkisi vardı. Her zaman onlara ne kadar güzel arkadaşlıklar olduğunu anlatırdım en azından onlar beni mutlu bilsin bende mutlu olduğumu sanıyım diye düşünürdüm. Öylede oldu zaten onları kandırırken bir yandan da kendimi kandırıyodum az da olsa mutlu olabiliyordum. O gün akşam o şekilde geçti. Annemleri her sorduğumda bana daha serum bitmemiş dediler. Yine ve yine kanmıştım. Uyudum her şeyden habersiz ablamın yanında kıvrılıp uyudum. Sabah hadi Antalya'ya gitmemiz lazım diyerek uyandırdılar ilk başta anlamadım neler olduğunu sonra babamın ameliyatta olduğunu söylediler gitmem gerekiyormuş ama ben daha serumu kaldıramamışken ameliyatı nasıl kaldırabilecektim. Apar topar arabaya bindik ablam annemle konuşuyordu gece niye arayıp haber vermediniz diye tek cevap uykunuzu alın diye uyandırmadık oldu. Ne uyku alması ya benim babam orada can çekişiyor ilk aşkım ve tek dayanağım bir şey olduğunda en azından arkamda dediğim insan orada can çekişiyor çok saçma. Antalya'ya geldik ve direk hastaneye gittik. çok boş ve iğrenç kokulu bir yerdi insanlar orada burada ağlıyor bazıları mutluluk gözyaşları döküyordu. Çok fazla insan tipi vardı etrafta ben tabi küçüğüm hastanenin ameliyat katını hayatım boyunca görmedim ve zaten o kata çocukları çıkarmıyorlar ama ben o sırada zorla girdim oraya babam içerde kolay mı beni sokmamak oralara on yaşında olsam bile sevdiğim insan için her şeyi yapabilirim. Yapabilirim ama şimdiki halimle o haldeyken küçücükken elimden bir şey gelmez. Söyleyin sizin gelebilir mi? O gün babam ameliyattan çıktı. Önce babamı ilçeden oranın bağlı olduğu ile götürmüşler ve orada aort damarının yırtıldığı belli olmuş. Sonrasında oradaki doktor bir saniyenin bile bizim ve hasta için kötü olduğunu anlatmış hatta en ufak bir sarsıntının da tehlikeli olduğunu söylemiş. Oradaki doktor etrafta bu ameliyatı yapabilecek hastaneleri arayıp yer ayarlamaya çalışmış ama çoğu yer masada kalma korkusu ile kabul etmemiş. Ama kendi yakınları olsaydı o kabul etmeyenler ortalığı birbirine katardı. Bu ülkede gelirin orta değil yüksek olacak çünkü bu ülkede paran varsa yaşarsın. Bir şekilde Antalya kabul ediyor hani çok iyi diye bilinen hastane tüm doktorlarına neredeyse hepsine izin verilmiş. Aslında doğal bir şey bayram sonuçta ama onların hep tetikte olması lazım değil mi can sağlığını koruyorlar sonuçta sabahın yedisi (altısı da olabilir tam hatırlamıyorum) 'ninde gelen bir hastayı dokuzda ameliyata almak ne kadar doğru. babam belki ilk geldiğinde ameliyata alınsaydı hiçbir şey bu zaman ki gibi olmayabilirdi. O günün akşamında kuzenim beni aldı ve onların evine götürdü. onunda benden iki yaş küçük kızı vardı oda babamı çok severdi ben bir hafta falan onlarda kaldım. Amam her gün kuzenim hastaneye gidiyordu kan lazım oluyordu tüp tüp bizde daha fazlasını buluyorduk. Belki bu sayede kan bulamayan birkaç hastaya da yardım etmiş olduk. bir hafta sonunda hastaneye daha yakın oturan kuzenimin evine gitti annem ablam ben orda kalıyorduk. ablam mecburiyetten işe gidiyordu anneme işten izin verilmişti. Bir sabah ağlama sesleri duydum her gün herkesin ağlama seslerini duyuyordum ama bugün daha fazlaydı. İçeri gittim halamlarda her gün geliyordu kuzenlerime ama bugün hepsi burada ve ayrı bir şekilde ağlıyordu ablam işe gitmiş ama ona bir şey söylememişler sonra aramışlar. Neyi söylemediklerini o kadar yazmak gelmiyor ki içimden BABAM ÖLMÜŞTÜ evet yoktu bir babam artık on yaşımda kimsesiz kalmış gibi hissediyordum çünkü babam benim her şeyimdi. Çok saçma değil mi bir gün uyanıyorsun ve artık baban yok. İnsanın hiç babası ölür mü? Ölmüştü işte oda beni bir başıma bırakmıştı artık. O saatten sonra hiçbir şeyi görmüyordu gözlerim artık. Hemen babamın ilk rahatsızlandığı yere yani köyümüze gittik yok o kadar saçma geldi ki her şey o kadar anlamsızdı ki zaten hiçbir şeyi hatırlamıyorum. Hiçbir arkadaşım yoktu yanımda bana destek olacak. Yalnızdım bir iki akrabam vardı işte sadece. Yalnızdım her zamanki gibi. Yanımda bir akrabamızın kızı vardı birde anne tarafımdan bir kuzenim. O gün hakkında hatırladığım tek şey hatta iki şey yalnızlığım ve bir cümle o cümle aslında çok basit gelecek bir çoğunuza ama benim için hiç basit değil o kadar oturdu ki içime hala aklımda. Elimi yüzümü yıkamak için kendi evimize girdim. Kapıdan girerken bir teyze kim olduğunu bilmiyorum keşke bilsem bunun burada ne işi var birde ağlıyor dedi. Ben ilk önce bana dediğini anlamadım ama bana dedi belli benim babam be ölen sen kimsin ki bu konuda benim yaptığım şeyi eleştiriyorsun ve neden öyle dediğini hala daha anlamıyorum ama çok merak ediyorum acaba neden yedi yıldır full bunu düşündüm deli gibi ama bulamadım bir sonuç. Anneannem babamın cenaze namazı kılınırken kendini oradaki yükseklikten atmaya çalıştı o kadar saçma geliyordu ki her şey , o kadar yoruldum ki bir günde her şey öyle zorladı ki. On yaşımdayken bir anda daha büyüdüğümü hissettim ki büyümem çok normal çünkü büyümek zorundaydım.

--------------------------------------------------

Bu bölümden sonra anlatacağım şeyler babasız bir hayatta yanında ona yardımcı bir insan arayan kızın hikayesi olacak çünkü ben çok aradım.

öyle bir aşk kitabı olmayacak korkmayın çünkü sonu yok bu kitabın belki bu yazdığım kız ölene kadar yaşadığı şeyler olacak çok uzun bir kitapta olmayacak kızın yaşadığı ve anlatmak istediği birkaç olay olacak. Anlatmak istedikleri bitince ne zaman etkileyecek bir şey yaşarsa o zaman yazmaya devam edeceğiz. yani bu kitap bitmeyecek sadece artık anlatmak istemediğinde bitecek.

Sonraki bölümde görüşmek üzere.