LADY AGRESİF

2. BÖLÜM

Uyandığımda akşam olmuştu. Gözlerim hala nemliydi, olanları hatırladıkça daha fazla ağlamaya başladım. Bu koskoca hayatta bir başıma kalmıştım. Bütün mutluluğum, huzurum, neşem, çocukluğum elimden alınmıştı. Geriye sadece koca bir delik bırakmıştı. Tutunacak dalım kalmamıştı. Tıpkı gecenin zifiri karanlığı gibi kalmıştım ortada ne yol gösterecek ne de o yolda bana ışık tutacak kimsem kalmamıştı. Her yer, her şey sadece siyahtı. Geleceğime dair hayallerim, umutlarım boştu artık. Ben, ben değildim ARTIK...

Başımı çevirdiğimde Leyla abla koltukta uyuyakalmıştı. Sürahiye yetişmeye çalıştım ama bardak yere düştü, Leyla abla da yerinden sıçrayarak uyandı. Yanıma geldi ve bardağı yerden kaldırdı. "Arjin iyi misin?" diye sordu, sanki olanlardan sonra iyi olmak eldeymiş gibi. Yatağımın ucuna oturdu ve bardağa su doldurup bana uzattı. Bir yudum içip yerine bıraktım. Hastanenin penceresinden gökyüzüne baktım. Leyla abla elimi tuttuğunda fark etmeden elimi ileri geri çiziyormuşum, baktığımda kırmızı olmuştu. "Arjin, bak biliyorum bu olanlardan sonra kendinde kapanacak ve bir daha eski arjin gibi olmayacaksın çünkü bende annemi kaybettiğim zaman böyle olmuştu. Ama unutma ben varım, Emre var babam var yalnız değilsin biz hep senin yanında olacağız tamam mı? " gözlerime bakıp cevabımı bekliyordu. "Leyla abla ben sadece annemi değil hem babamı hem de kardeşimi de kaybettim. Buna nasıl dayanabilirim nasıl düzelebilirim ki. " Hıçkırarak ağlamaya başladım. Sanki kalbim bin yerinden kırılmıştı. Leyla abla bana sıkı sıkı sarıldı ve hepsinin düzeleceğini söyleyip durdu. Ama hiçbir şey düzelmeyecekti artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

Gecenin ilerleyen saatlerinde Leyla ablayla aynı yatakta sarılarak uykunun bizi ele geçirmesini bekledik...

                            ***

Doktor sabah gelip durumuma baktı ve bugün taburcu olabileceğimi söyledi. Leyla abla da eşyalarımı toplayıp hastane masraflarını ödedikten sonra koluma girip beraber aşağıya indik. Hastanenin karşısında, Levent eniştem lüks arabalarından biri olan audisine yaslanmış bir şekilde bizi bekliyordu. Arabaya yaklaştığımızı görünce gelip önümde durdu. "Arjin kızım iyi misin, nasıl hissediyorsun?"diye sordu. "İyiyim bir şeyim yok, zaten artık bir şey hissetmiyorum."dedikten sonra arabanın arka kapısını açıp içeri oturdum. Leyla ablam enişteme bir şeyler söyledikten sonra arabaya bindiler. Eniştem aynadan bana baktıktan sonra arabayı çalıştırdı. Kafamı cama yaslayıp dışarı baktım ve olanları bir kez daha düşündüm.
Düşündükçe gözlerimdeki yaşları tutamadım. Leyla abla arka koltuğa döndü. "Arjin aç mısın, bak burada mcdonald var gidip hamburger ve kova patateslerden yiyelim mi? İster misin?"diye sordu. Gözlerimi fark ettirmeden sildim. "Aç değilim."deyince Leyla abla da anlayışla önüne döndü. 20 dk sonra havaalanında durduk. Niye buraya gelmiştik ki. "Biz niye havaalanına geldik?"diye sordum. Leyla abla arabadan inince ben de indim ve önünde durdum. "Arjin artık yeni, temiz bir sayfa açmalısın. Bunun için de ilk olarak bu şehirden gitmeliyiz."dedi. Eniştem de arabadan bavulları indiriyordu. Leyla ablaya döndüm. "Ben hiçbir yere gitmiyorum."dediğimde Leyla abla tıpkı bir psikoloğun hastasının hastalığını anlamaya çalışıyormuş gibi baktı bana.
"Arjin bu senin iyiliğin için, güzel günler yaşayabilmen için, geleceğin için anlıyor musun beni? "

"Anlamıyorum anlamak da istemiyorum benim tüm anılarım burada, burda doğup büyüdüm başka bir yere gitmek istemiyorum."dedim.

"Arjin biliyorum İstanbul'u çok seviyorsun ama eviniz yandı, burda ne kalacak yerimiz var ne de babam İzmir' deki işlerini bırakıp burada yaşayabilir. Lütfen üzme beni hadi gel gidelim. Hem Izmir'de çok güzel bir şehir, orayı da çok seveceksin."deyince tüm anılarımın, mutluluğumun nasıl yok olduğunu bir kez daha hatırladım. Ailem, evim yoktu artık. Bu şehirde yaşamanın bir anlamı da yoktu.
Leyla abla omuzlarımı tutup kabul etmem için bana bakmaya devam etti. Sesimi etmeden onlarla birlikte uçağa bindim.