KARANLIK GEÇMİŞ

İlk Karşılaşma

Bu şehirden gitmemize sadece birkaç saat kalmıştı.Bu şehirden gitmem aynı zamanda evimi ve arkadaşlarımı da bırakıp gideceğim anlamına geliyordu.Bundan dolayı
-Baba ben arkadaşlarımı görmeye gideceğim.Onlarla vedalaşıp geleceğim.
-Tamam.Erken gel.Daha eşyalarını toplayacaksın.
-Peki baba.Erken geleceğim.
Üvey annem
-Benden de izin alman gerekirdi.Sonuçta ben senin anneni...
-Hayır.Sen benim annem falan değilsin,deyip evden çıktım.Arkadaşlarımı görmek beni hem mutlu hem de mutsuz edecekti.Çünkü onları görünce yaşadığım herşeyi unutuyorum ve bu yüzden onları görmek beni mutlu ediyor.Mutsuz etmesinin sebebi ise onları görüp yanlarından asla ayrılmamak istememdi.Bu yüzden onlara veda etmeden gitmem gerektiğini düşündüm ve eve gidip eşyalarımı toplamaya başladım.Babam ve üvey annem çoktan hazırlanmış gitmek için beni bekliyorlardı.Eşyalarımı toplama işim bitince;
-Ben hazırım.Artık gidebiliriz.
Babam,
-Pekala herkes hazır olduğuna göre gitme vakti geldi,dedi.Babam ve üvey annem arabaya binmek için dışarı çıktılar ve bende arkalarından çıktım.Bu evi bırakıp gitmek istemiyordum.Tam arabaya binecekken arkamı dönüp evime son bir kez baktım ve arabaya bindim.

10 saatlik yolculuğun ardından yeni evimize gelmiştik.Babam,
-Yeni evimizi nasıl buldun hayatım?
Üvey annem,
-Çok güzel!
Onlar birbirlerine sarılırken,
-Ben evin etrafını dolaşmak istiyorum.Etrafı merak ettim baba.
Babam üvey anneme sarılmayı bırakıp,
-Peki.Fazla uzaklaşma ve orman tarafına gitme.Çünkü bu ormanın çok tehlikeli olduğunu duydum.
-Tamam.Erken geleceğim,deyip etrafı dolaşmaya başladım.Ev ve evin etrafı sandığımdan çok daha güzeldi.Hatta o kadar güzeldi ki ayağım taşa takılmasa evden bayağı uzaklaştığımı fark etmeyecektim.Etrafıma bakındım ve kaybolduğumu anladım.Ne yapacağımı bilmediğim için bir o yana bir bu yana gidip durdum.Etrafıma daha dikkatli bakınca orman tarafına geldiğimi anladım.Hemen babamın söyledikleri aklıma geldi"Fazla uzaklaşma ve orman tarafına gitme.Çünkü bu ormanın çok tehlikeli olduğunu duydum."Babamın söylediklerini hatırlayınca ne tarafa gittiğimden habersiz ağlayıp koşmaya başladım.Koştuğum sırada ormanın içinden birinin geldiğini gördüm ve,
-Hey!lütfen bana yardım et.Ben kayboldum.
Ormanın içinden bana doğru gelen kişi,
-Pekala sakin ol ve ağlama.Ben sana yardım edeceğim.Bu arada ben Ayaz.Ya sen kimsin?
-Memnun oldum.Bende Ceylin.Buraya daha yeni taşındık ve ben kayboldum.Lütfen bana yardım et.
-Sana yardım edeceğim.Şimdi bana evini anlat ki nerede olduğunu bulayım.
-Peki,deyip evimin nasıl bir yer olduğunu anlattım.
Ayaz,
-Tamam. Oranın neresi olduğunu biliyorum.Ağlamayı bırakırsan seni evine götüreceğim.
-Tamam.Ağlamıyacağım.Lütfen beni evime götür.
-Tamam.

Bana kendisini takip etmemi söyledi ve bende aynen öyle yaptım.Yol boyunca hiç konuşmadık.Sessizliği bozan Ayaz oldu.Bana,
-Evin burası mı?
-Evet.Teşekkür ederim beni buraya kadar getirdiğin için.
-Önemli değil.Burada tek başına dışarı çıkma.Buralar çok tehlikeli.Özellikle orman.
-Tamam,dedim ve evin kapısını çaldım.