ASOSYAL (idfc)

| 1

İyi okumalar.

"İnsanlar ve insanlar... Daha ne kadar böyle devam edecekler merak ediyorum."

"Belki de unutmalı."

"Umrumda değil dediğim şeylerin en çok acı vermesi mi beni yoran?"

"Bu şehirden gittiğimde mutlu olurlar mı?"

"... Pes ediyorum."

"... Hoşçakal."

"Hoş buldum."

Herkes hayatında en azından bir şeye bağlı olurdu. Bazıları dinine, bazıları kariyerine, bazıları işine... Ben henüz 17 yaşında lise son sınıf öğrencisi bir kızdım ve herkes bağlı olduğum şeyin cep telefonum olduğunu iddia ediyordu. Herkese göre bir asosyaldim.

Bence sadece bir kaçaktım.

Gerçek dünyadan, sorunlardan her şeyden sadece kaçıyordum.

Telefonum en yakın dostum olmuştu çoğu zaman. Mobil oyunlar, chat siteleri, gerekli gereksiz uygulamalar... Söylemeden geçmemek gerek, kitaplar.

Kendi dünyamda yaşamayı seviyordum. Okula gitmeyi istemiyordum. Bunlar beni asosyal yapıyor mu bilmiyordum. Sadece etiket takıyorlardı. Bense kendime kaçak diyordum işte. Bu dünyada beni çeken bir şey daha vardı. Kendine TheN diyordu. Sürekli yazı ve resimler paylaştığı bir bloğu vardı. Bende ona platoniktim. Her ne kadar yüzünü görmemiş olsam da öylesine hissediyordum ki yazdıklarını istemsizce kendimce bir bağ kurmuştum. İnsanlar bu bağı anlamıyorlardı.

Onlara aşkı sorduğumda saçma sapan şeyler söylüyorlardı.

Bana TheN'i sorsalar çok şey söylerdim. Kelimeler anlam bulurdu. En yakın arkadaşıma göre kendimi harcıyordum yüzünü bile görmediğim biri için. Ne olursa olsun, hayatta bir amacım yoktu ve TheN bana ilham gibiydi. Sanki bir romanın finalini yazmak için ilham arayan çaresiz bir yazardan farksız etrafta dolanırken bir an da karşıma çıkmış ve bana yazılabilecek bir final sunmuştu. Bir romana final olurken çok daha başkasına başlangıç olmuştu.

Ben Miray Gece İlyada.

Dünyama sessizce gelin ki gürültüden arınıp içimizdekinin sesini duyalım.

Çünkü biliyorum. Hepimiz içimizdeki kendimiz için ölüyoruz.

—

Beğendiyseniz oy vermeyi  unutmayın lütfen.