Forbidden Love

FL chapter 2

CHAPTER 2   

Almost 30 minutes hindi pa rin ako makatulog. Ano bang problema? Iniba-iba ko na nga yung posisyon ko sa pagtulog di pa rin ako dinadalaw ng antok. 

*KABLOGSHH

Agad akong napatayo sa kama at tumakbo papuntang sala.Ano kayang nangyari? Pagdatingko sa sala wala na si Drillan sa sofa! Kinabahan naman ako. Pumunta ako sa kusina, cr , at study room ko pero walang tao dun. Bumalik ulit ako sa sala nagbabasakaling bumalik na siya. Bumalik ako sa kwarto ko ..

di nga ako nagkakamali nandun siya nakatihaya sa sahig. Tumakbo ako pabalik sa sala . Ano ba yan! Kanena pa ako paikot-paikot dito. kinuha ko ang kumot at unan. alangan namang buhatin ko siya kelaking tao nun! at baka mabali lang buto ko dun pag binuhat ko siya kaya dadalhin ko nalang 'tong kumot at unan. Nang matapos kong Naglatag ng kumot at dun siya pinahiga ay agad na akong tumayo pero nabigla naman ako nang hinawakan niya ang kamay ko at bigla niya akong hinila.  Napasubsub ako sa dibdib niya.

Pinakikiramdaman ko lang siya. Ni hindi ko magawang gumalaw dahil sa takot na magising ko siya, Nangangalay na yung katawan ko dahil posisyon ko. Pero aaminin ko, I love this just as the same what i feel nung kami pa. I'm rested to his chest while his muscular arms are hugging me . I feel safe, in his Embrace and in his loving kisses.

Pero ngayon iba na dahil sa nangyari, I missed this pero mali e, hindi dapat ako nandito na nagpapakulong sa mga bisig niya.

Gumalaw ako at pinilit kong kumawala sa mga bisig niya at hindi naman ako nabigo nakawala ako. 

Tinitigan ko siya .. Tinitigan na para bang mawawala siya sakin. Lintek! Hindi dapat ako nagkakaganito alam ko namang mahal ko pa siya. Pero gusto ko na siyang kalimutan. Gusto kong mawala na siya sa paningin at landas ko kahit pa nga mismo sa alaala. Bakit hindi ganun kadali? Oh God, tulungan mo ako na mawala na itong nararamdaman ko sa kanya. Ayoko nang magtiwala sa kanya. 

Naramdaman kong namamasa na ang pisngi ko, Di ko  namalayan na umiiyak na pala ako.

"Drillan .. *sobs*" I hug him. at humiga paibabaw sa kanya.

Kung ganun lang sana kadali ang magpatawad. Bakit ba ganito? Palagi akong nasasaktan sa tuwing nakikita ko siya. Palagi kong pinipigilan ang nararamdaman ko.

Habang yakap ko siya tuloy lang ako sa pag-iyak.

"Drillan, am I pathetic?" - bulong ko. Hindi ako nag-antay ng sagot dahil alam ko naman na tulog siya.

"No,you're not. We're in the same state Krista. We're like idiots" 

Tinignan ko si Drillan, he's eyes are close. Alam kong nakikinig lang siya.

Mas napahagulhol ako nang iyak.

"We're idiots.. you keep pushing me away from you though I know you still love me" - Drillan. Hinaplos niya ang buhok ko .

"And me always following you kahit na alam kong masasaktan lang ako. At masasaktan kita dahil naaalala mo ang nangyari"

I bit my lips.Hearing those words from him, it feels like a knife stabbed my heart. Tama siya,sinasaktan lang namin ang isa't-isa. 

Kaya pala sa lahat ng ginagawa ko na nakakapagpasaya sakin dati hindi ko na masyadong naeenjoy. Dahil palaging may kulang. 

"I know you can't easily forget what happen 3 years ago, but please Krista don't make yourself live in the past. Mas lalo akong nahihirapan sa mga pagbabagong nangyari sa'yo." - He whispered and I can his feel voice trembling. Bukas ang lamp ko. Naaninag ko sa mukha niya at may dumadaloy na likido sa mata nia.ya