Crystals

4.

Πες μου τι μένει,
τι μας περιμένει,
όλα είναι ίδια μα όλα είναι αλλιώς.

Αυτός ο στιχος νομίζω φτάνει να καλύψει αυτό το κεφάλαιο.😊

«Ιάκωβε, με φέρνεις σε δυσκολη θέση.» αποτραβήχτηκα, καθώς σηκώθηκα και κάθισα απέναντι του σε μία καφετί μεγάλη-μπορώ να πω- πολυθρόνα.

Μα γιατί λέγεται 'πολυ'θρόνα αφού κάθεται μόνο ένας;

«Χλόη σταμάτα να σκέφτεσαι τόσο πολύ» ρόλλαρε τα μάτια του.

«Έλα να σε αγκαλιάσω,σε παρακαλώ» με κοίταξε με μάτια κουταβιού,μην μου το κάνεις αυτό. Γιατί είναι τόσο γλυκούλης ντε;.

Τότε η πόρτα χτύπησε και ο γιατρός μου είπε ευγενικά να βγω έξω. Έγνευσα θετικά και προχώρησα στον διάδρομο, όπου εκεί κάθισα σε μία πλαστική μισό σπασμένη καρέκλα.

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και κάλεσα τον Αγάπιο.

«Ειδοποίησε τους παππούδες του Ιάκωβου να έρθουν στο νοσοκομείο στην πτέρυγα 2 , αριστερός θάλαμος. Και έλα και εσύ, πρέπει να σε πω.»

«ώπα κάτσε Χλόη ακόμα δεν το σήκωσα. Τι έγινε;»

«έλα από εδώ να μάθεις» απάντησα εκνευρισμένη.

«Οκέι» είπε και έπειτα τερμάτισα την κλήση.

Οπτική γωνία Ιάκωβου

Εξαιτίας της βρίσκομαι εδώ, γαμώτο.
Αυτή φταίει για όλα! Συνεχώς με πληγώνει χωρίς να το καταλαβαίνει. Είμαι ερωτευμένος μαζί της και αυτή κάνει την αδιάφορη! Παίζει με τα αισθήματα μου, γαμώτο δεν μπορώ άλλο.

Πρέπει να την διεκδικήσω, δεν θέλω να την αφήσω τόσο απλά. Δεν είμαι κανας φλωράκος που τα παρατάει τόσο εύκολα.

Κούνησα λίγο το κεφάλι μου αλλά στιγμιαία ένιωσα έναν οξύ πόνο, οπότε επανήλθα στην αρχική στάση.

Η πόρτα δεν άργησε να ανοίξει,και ο παππούς με την γιαγιά ήρθαν κοντά μου αγκαλιάζοντας με,η γιαγιά έκλαιγε κιόλας.

«Φοβηθήκαμε τόσο πολύ μωρό μου. Όλα καλά τώρα, η γιαγιά σε αγαπάει.» έλεγε η γιαγιά προσπαθώντας να με καθησυχάσει.

«Γιαγιά είμαι εντάξει. Απλώς είχα πάλι το επεισόδιο άγχους που παρουσιάζω συχνά.» είπα όσο πιο χαλαρά μπορούσα, κοιτώντας τους έντονα.