Crystals

1.

//Μα δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα που όταν πήγαινες εγώ ερχόμουνα

και ας πρέπει να παραδεχτώ πως πριν έρθεις,τη ζωή μου σκυλο-βαριόμουνα.

Και έφαγα ήττα εκείνη τη νύχτα,τα λόγια που κατάπια και δεν σου είπα,τα έκανα τραγούδι για σένα..

How did they ever make a song of Lolita?//

Ιάκωβος

Καθώς τραγουδούσα τις έριχνα πολλές φευγαλέες ματιές, ενώ τα χείλη μου έβγαζαν στίχους που πήγαιναν για εκείνη. Αποκλειστικά, εκείνη.

Δεν ξέρω πως κατάφερα να παρευρεθώ σε πάρτυ, και να τραγουδήσω κιόλας, αλλά η θέληση του ανθρώπου μπορεί να κάνει θαύματα. #Αποδεδειγμένο

Το συμπέρανα αυτό σήμερα, έπειτα από όση θέληση έριξα στο τραγούδι μου και στο να καταφέρω να της αφιερώσω κάτι, που της αξίζει, που ήθελα καιρό, που δεν μπορούσε να ειπωθεί μόνο με τις ματιές, σχεδόν αδιάκριτες ματιές που της έριχνα.

Άφησα το μικρόφωνο κάτω, ο κόσμος γύρω μου χαμηλά έμεινε ανέκφραστος από την απότομη διακοπή.

«Ας συνεχίσει κάποιος άλλος» αναφώνησα και άφησα το μικρόφωνο στη σκηνή, ενώ με το χέρι μου τράβηξα προσεκτικά την Χλόη.

Εκείνη δίχως να αντιδράσει αρνητικά, με ακολούθησε καθώς έσφιξε το χερι της στο δικό μου.

Μια σύνδεση αρμονική, απλή μα τόσο δυνατή.

«Που πάμε;»

«θα δεις»

Επικρατούσε σιωπή.

Βγήκαμε έξω από τον γεμάτο και θορυβώδη χώρο όπου  βρισκόμασταν, και βρεθήκαμε έξω στη καταρρακτώδης βροχή, όπου η κάθε μια στάλα συμβόλιζε το δάκρυ ενός νεκρού, αδικοχαμένου νέου.

Τρέχοντας, σχεδόν σέρνοντας την μαζί μου φτάσαμε κάτω από ένα υπόστεγο.

«κάνει κρύο»άρχισε να τουρτουράει εκείνη.

Της έδωσα το μπουφάν μου ενώ έμεινα με το κοντομάνικο, πράγματι έκανε πολύ κρύο αλλά δεν με ένοιαζε, αρκεί εκείνη να ήταν ζεστά. Αρκεί εκείνη να ένιωθε τη ζεστασιά.

(Καλε, λίγο κλισέ)

«Θα κρυώσεις, Ιάκωβε!»με μάλωσε ενώ ήταν έτοιμη να αφαιρέσει το μπουφάν από το σώμα της.

«όχι, κράτα το.» είπα ακουμπώντας το χερι μου στον ώμο της.

«μα.»

«Σουτ. » είπα και πλησίασα το πρόσωπο της.

«Η αφιέρωση προς τι ήταν;» με ρώτησε εκείνη με ζωγραφισμένη την απορία στο πρόσωπο της.

«Δεν έχεις καταλάβει;»

«Μάλλον, όχι..»αναφώνησε απλά ενώ ξεφυσησε.

«Δεν.. άστο»

«είσαι εντάξει;» συνέχισα ρωτώντας την ανήσυχος.

«Ναι, μια χαρά.»

«θες να σε πάω σπίτι;»

«Όχι είμαι μια χαρά είπα » ανταπάντησε θυμωμένα.

«έκανα κάτι που δεν έπρεπε;»

«Μπορείς απλά να είσαι ξεκάθαρος; » με ρώτησε ενώ έβγαλε το μπουφάν μου και το άφησε στα χέρια μου.

" Όχι, δεν μπορώ.." απάντησα χαμηλόφωνα ενώ εκείνη άρχισε να περπατάει μες το κρύο, προορισμό το σπίτι της πιθανών.

Μα πώς μπορώ να σου πω πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου;

Φόρεσα το μπουφάν μου και βγάζοντας το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη μου, άρχισα να συλλογίζομαι.

Θα αξίζει να χαλάσει μια φιλία; για τα δικά μου μονόπλευρα συναισθήματα;

Πήρα ένα τσιγάρο και με τον αναπτήρα το άναψα ανάμεσα στα χείλη μου ενώ άρχισα να το ρουφάω.

Ηρεμία.

Χρειάζομαι ηρεμία.

Χλόη, μόνο εσύ μου την φέρνεις.

Κοίταξα τον ουρανό με τα άστρα,και σκέφτηκα πόσο πραγματικά θα ήθελα να ήμουν μαζί σου τώρα,και να σε φιλάω.

Δεν είμαι αρκετός για σένα, Χλόη.

Είμαι μόνο ο καλύτερος σου φίλος.
Τίποτα παραπάνω..

Πέταξα το τσιγάρο χάμω,και το πάτησα δυνατά ώστε να διαλυθεί τελείως.

«γαμημένα αισθήματα, φύγετε, πετάξτε μακριά» μονολόγησα, ενώ άρχισα να περπατώ προς το σπίτι.

•Hey, πως είστε;

•Σας άρεσε το κεφάλαιο;

•Σχολιάστε και ψηφίστε για να γνωρίσετε έναν Ιάκωβο στο μέλλον. (Idk what's wrong with me)

•Πολλά φιλιά,η Σία σας αποχαιρετάει*

*παίζει στο background το μεθυσμένη πριγκίπισσα*

•Νομίζω πως είπα αρκετά..

•Bye-Bye