Haar handen sloegen op het harde materiaal. Keer op keer voelde ze pijn door haar knokkels naar haar achterhoofd schieten en voelde ze hoe haar huid langzaam verder openscheurde. Ze ervaarde de pijn als welkom en ging op in het moment, de muziek, haar verwondingen.
Haar gevoelens werden langzaam uitgezet en haar gedachten gingen op nul. Ze dacht niet meer aan haar verleden, haar heden of haar toekomst. Ze dacht niet meer op wat er was gebeurd of ging gebeuren, wat had kunnen zijn en wat er nu niet is.
Wat er komen gaat.
Ze voelde dat iets met een verme klap haar rechter schouder raakte. Zonder er verder over na te denken draaide ze haarzelf om, beschermde haar gezicht en bovenlichaam met haar armen en schopte haar voet omhoog. Ze was niet snel genoeg en Clint ving haar klap op, greep haar onderbeen vast en sloeg haar tegen de mat.
Op dat moment wist ze weer waar ze was, dat er wat was.
Wit kroop voor haar ogen toen ze haarzelf omhoog probeerde te duwen. Twee sterke armen tilde haar op en Clint drukte haar tegen zich aan. Zo bleven ze staan, terwijl Natasha stukje bij beetje de realiteit weer op een rijtje begon te krijgen.
Deze momenten, waarop ze zichzelf verloor en haar instincten het overnamen als iemand haar wou helpen, kwamen de laatste maanden vaker voor dan gewoonlijk. Ze had Steve’s neus twee maal gebroken en Tony zo hard in zijn kruis getrapt dat hij drie dagen niet normaal kon lopen.
Sommigen vonden het hilarisch, maar Natasha voelde zich schuldig. Iemand pijn doen zonder reden was niet haar stijl.
‘Dankje.’ Mompelde ze in Clints shirt en Clint trok zich terug. Hij nam haar gezicht in zijn handen en keek haar aan zonder wat te zeggen.
Ze wist wat hij deed. Hij controleerde haar ogen, las haar gezicht, keek naar de kleine dingen die niemand anders aan Natasha opviel. Hij boog zich naar voren en drukt zijn lippen zacht tegen de hare. In die kus lag al zijn bezorgdheid, al zijn zorgen en verlangen naar een andere situatie. Ze beantwoorde zijn zoen met diezelfde gevoelens en tranen gleden over haar wangen.
Misschien was een andere situatie beter voor hun beidde geweest. Maar wat als die andere situatie betekende dat ze niet bij elkaar konden zijn? Dat ze niet samen waren, niet elkaar steun konden biedden? Daar kon ze niet aan denken, die gedachten confronteerde haar zo, dat ze een klem om haar hart voelde en de neigen had zich los te wricken uit Clints greep en weer los te gaan op het stootkussen.
Maar hij was nu hier, bij haar. Aan zijn blik te zien was hij niet van plan ergens anders heen te gaan, niet totdat hem daartoe gevraagd werd door zijn leidinggevende Fury. En ze was hem daar dankbaar voor.
