Verborgen liefde

6

Ibrahim
Het is avond en ik lig nog in mijn bed. Ik heb even geen trek in niets. Ik lig al sinds het incident van net na te denken over Nour... zal ik afstand van haar houden? Ik weet het allemaal niet meer. Ik trok mijn adidas slippers aan, pakte een handdoek en dook onder de douche. Vanaf de douche kun je veel horen van de huizen in de buurt, raar maar ja. Ik hoorde iets verder geschreeuw en negeerde het. Ik kwam uit de douche en poetste mijn tanden nog even, ik keurde mezelf goed en wilde richting mijn kamer lopen totdat ik de stemmen die net luidruchtig zaten te schreeuwen herkende. Nour.... ze heeft ruzie met youssef zeker. Ik probeerde ze af te luisteren maar kon niet precies horen wat ze aan het zeggen waren. Voor ik het wist knalde een deur dicht, dat was zeker youssef die weg ging. Ik draaide me zuchtend om en liep naar mijn kamer. Voor ik het wist vielen mijn ogen dicht.

Nour
Ik zat rustig thuis te leren totdat mijn broer mijn kamer binnen stormde. Daar komt de bende van ellende weer dacht ik bij mezelf. Ik keek hem niet aan en vroeg wat er is en waarom hij zo boos mijn kamer binnen stormde. "BEN JE PARA OFZO BEN JE KEHBA?" Hoorde ik youssef zeggen. Als er iets is waar ik niet tegen kan is het als iemand mij als hoer beschouwt of als iemand tegen mij schreeuwt. Voor ik het wist stond ik te schreeuwen tegen mijn eigen broer. "Je noemt mij een kehba terwijl jij degene bent die er elke dag een meeneemt? Ga je kont vegen ga" hij keek me woedend aan. "Jij bent er ook zeker eentje, die met Ibrahim naar huis gaat he? Of niet soms" ik keek hem met grote ogen aan, hoe komt hij daarbij? Is hij bezeten ofzo? "Hou je bek dicht ibrahim is een klasgenoot waar haal jij al die bledders vandaan, ga roken of dealen ofzo maar val mij niet meer lastig" meteen had ik spijt van mijn woorden, als er iets is dat hem boos maakt, zijn het zulke opmerkingen. Hij gaf me een klap in mijn gezicht en ik begon rood te worden en te huilen. Ik rende naar beneden naar mijn moeder die mij de schuld gaf van de ruzie wat ik helemaal niet begreep. Ik trok mijn schoenen en jas aan en rende weg, naar waar weet ik niet. Voor ik het wist was ik ergens in een parkje. Het was donker en koud en ik wist niet waar ik was. Ik probeerde mijn tranen in te houden maar ik voelde een traan op mijn wang die zijn weg vond naar buiten waarna er meer volgden. Ik liet ze hen gang gaan en liep verder. Ik trok me niks aan van de mensen om me heen en lliep naar een afgelegen plek zodat ik helemaal alleen was. Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak en ging op een bankje zitten. *12 gemiste oproepen van mama* ja die ga ik ook niet terug bellen. Ik wilde net opstaan en voelde dat ik werd getrokken door iets ik probeerde mij om te draaien maar er werd iets om mijn ogen gewikkeld. Ik wilde schreeuwen maar het leek alsof ik mijn tong had verloren. Ik probeerde terug te vechten maar het lukte niet en voor ik het wist werd ik opgetild en meegenomen...