The guy in the bus

'Mag ik naast je zitten?'

|LUCY'S POV|

Eindelijk. School is klaar voor vandaag. Ik ga snel naar mijn kluisje om mijn laatste boeken nog te pakken en ga metteen naar het busstation. Ik denk aan Luke. Waarom vond hij het zo erg dat hij me had laten huilen? Waarom wilt hij me nog een keer spreken? Ik ben in de war.

Na een tijdje lopen kom ik aan bij het station en zie Luke al zitten. Hij hoort mijn voetstappen al en staat gelijk op en geeft me een knuffel. Ik weet niet wat het is, maar iedere keer als jij mij een knuffel geeft, voelt het zo goed. We laten los, kijken elkaar aan en gaan weer rustig zitten. 'H-hoelang zit je hier al?' vraag ik. Hij kijkt even naar de grond en weer terug naar mij. 'Uhm.. Ongeveer 3 kwartier denk ik.' Huh? Zat hij hier al 3 kwartier? Was hij eerder uit dan? Waarom was hij niet gewoon naar huis gegaan? 'Wat? Drie kwartier?' vraag ik. Hij kijkt weer een tijdje naar de grond. 'Heh, ja ik was om 14:45 uit.' zegt hij mompelend. 'Waarom ben je niet gewoon naar huis gegaan dan?' vroeg ik en keek hem geïnteresseerd aan. Hij zegt: 'Afspraak is een Afspraak hè.' en hij lacht.

Daarna was het stil. Alweer zei niemand iets. Zo hebben we gezeten totdat de bus er was. Ik ging -zonder er over na te denken- op dezelfde plek zitten als vanmorgen, en ik zet mijn tas op de rechter stoel. Luke kijkt me raar aan. Wat probeert hij te zeggen? Hij kijkt naar beneden en zegt mompelend: 'Ehmm.. Mag ik naast je zitten?' Nadat hij was uitgesproken krek hij me weer recht aan. Uit reflex pak ik snel mijn tas op en zet hem op mijn schoot, terwijl ik geschokt zeg: 'Uh ja, natuurlijk.' Hij lacht zachtjes en gaan rustig naast me zitten. Het is zo raar om naast deze jongen te zitten die ik helemaal niet ken. Ik besluit om maar naar buiten te gaan kijken, om oogcontact te ontwijken. Toch zie ik hem in mijn ooghoek zitten. Hij staart weer naar me. Ik probeer om gewoon naar buiten te blijven kijken, maar het is zo moeilijk. Ik draai mijn hoofd langzaam naar hem toe en kijk hem onschuldig aan. Zijn ene mondhoek gaat omhoog wanneer ik naar zijn prachtige bruine ogen staar. Ik kijk naar zijn haar dat mooi omhoog staat door de gel. Mijn ogen staren in de zijne. Ik kan het niet inhouden, en begin te blozen. Opeens voel ik iets op mijn hand! Ik kijk snel naar mijn hand en zie dat zijn hand de mijne raakt. Ik schrik en haal mijn hand snel weg. Luke kijkt me nog even zielig aan en kijkt weer de andere kant op.

Ik ben echt van stuur. Wat gebeurde er zojuist? Hoe kan het dat ik me zo vertrouwd voel bij hem, maar toch go bang ben tegelijkertijd?

Ongeveer 10 minuten gaan voorbij zonder maar 1 woord. Op een gegeven moment hoor ik Luke zachtjes hoesten en ik kijk hem aan. Hij bloost een beetje en hij lacht verlegen. 'Ehmm? Lucy? Z-zou ik misschien je nummer mogen?' vraagt hij zacht. Oh my God. Luke vroeg me om mijn nummer! Waarom zou hij ooit mijn nummer willen? Waarom zou hij zelfs met me om willen gaan? Wtf! 'Uhh Lucy?' hoor ik Luke's zachte stem vragen. Ik schrik, en antwoord snel: 'Oh! Uh, ja? Tuurlijk.' God ik ben zo awkward. Hij lacht lief en pakt zijn telefoon en geeft hem aan mij. Ik zet mijn nummer in zijn telefoon. Hoe zal ik mijn naam in zijn telefoon zetten? Ik typ snel iets in en geef Luke zijn telefoon terug. 'Thanks.' zegt Luke met een schattige lach. Snel zeg ik: 'Oh geen probleem hoor.'

Na even lacht hij naar zijn telefoon. 'Wat?' vroeg ik zonder er over na te denken. '"The girl in the bus", really?' zegt hij terwijl hij giechelde. Ik bloos en kijk naar beneden terwijl ik ongemakkelijk lach. 'Heh, je bent echt zo schattig.' zegt hij en kijkt me met een big smile aan. Wat noemde hij me nou? Oh my God, wat??! Ik kijk hem beduusd aan en hij kijkt snel naar beneden. 'Oh! Uhhm...' Ik zie dat hij beschaamd is, dus ik besluit om maar iets te zeggen. 'Dankjewel.' zeg ik zo vriendelijk mogenlijk. Zijn gezicht draait langzaam mijn kant op en hij lacht.

Voordat ik het doorhad, waren we al bij de busstop. Luke zegt: 'Lucy? We zijn er.' 'Oh ja..' antwoord ik. We staan op en lopen de bus uit.

Wanneer we uit de bus zijn weet ik niet wat ik moet doen. Moet ik gewoon naar huis lopen? Of nog iets tegen hem zeggen? Luke kijkt me even aan en zegt: 'Sorry als dit een beetje creepy klinkt, maar waar woon je ongeveer?' Ik aarzel maar ik vertel hem mijn adres. 'Echt?' zegt hij en zijn ogen schitteren. 'Uh, ja..' Hij verteld me zijn adres en ik kom erachter dat hij in de straat naast me woont! 'Zullen we uh.. Samen naar huis lopen?' vraagt hij verlegen. 'Is goed!' zeg ik snel. Hij lacht lief naar me, en we lopen samen naar huis.

Ookal was het weer best stil, vond ik het om een of andere rede wel fijn om gezelschap van Luke te hebben. Normaal loop ik altijd alleen naar school en naar huis, en zit ik altijd alleen in de bus. Maar vandaag had ik Luke en ik vond het eigenlijk best leuk.

Onze wegen scheiden elkaar weer. Hij kijkt me weer aan met zijn betoverende ogen en ik voel mijn hart bonken. Hij lacht en hij knuffelt me weer. Het was zo raar, om iemand te knuffelen die je nouwelijks kent. Maar met Luke voelde het echt zo vertrouwd. 'Tot morgen?' vraagt hij. 'Uh.. Ja oké.' zeg ik. Zijn mondhoeken gaan weer omhoog en start me nog even aan, daarna loopt hij rustig weg en zwaait weer vriendelijk. Met een big smile loop ik naar huis.

1009 woorden