The guy in the bus

Ontmoeting #2

/LUCY'S POV\

Het is eindelijk 7:45 na 10 super lange minuten. Ik ga een beetje achteraan zitten aan de linker kant en bij het raam en merk dat er niemand in de bus zit. Ik zet mijn tas op de rechter stoel, zodat wanneer er meer mensen in de bus komen, niet naast me gaan zitten. De jongen die naast me zat op het bankje gaat ook de bus in. Hij gaat in dezelfde rij zitten, maar aan de rechterkant van de bus en ook bij het raam. Er zitten dus 2 stoelen en een gang tussen ons. Waarom moest hij nou precies hier zitten? Ik kijk naar hem wanneer hij gaat zitten en zijn tas neerzet op de grond. Opeens kijkt jij me recht in mijn ogen aan. Ik kan nu eindelijk zijn gezicht zien, maar ik kijk snel weg. Hij lacht weer zachtjes en ik voel me weer uitgelachen, en heb het gevoel dat ik moet huilen. Waarom? Geen idee. Misschien voel ik me zo beschaamd? Ik weet in ieder geval wel dat als ik nu ga huilen, dat het nog beschaamder is, dus ik doe mijn best om mijn tranen in te houden.

De monitor in de bus zegt dat hij bij mijn stop is om 8:05. School begint om 8:30, dus ik ben wel een beetje vroeg op school. Het is nu 7:50. Nog een kwartiertje.

Ik heb zo het gevoel dat ik bekeken word, en de enige in de bus is die jongen, dus het moet hem wel zijn. Ik kijk naar hem en zie dat hij naar me aan het kijken was. Hij blijft me aankijken en heeft een klein lachje op zijn gezicht. 'Waarom z-zit je naar me te k-kijken?' vraag ik, weer stotterend. Hij lacht weer zachtjes en hij blijft me aankijken. Hij zegt: 'Mag dat niet, schat? Dan stop ik wel hoor.' Schat? Hij klinkt echt als een fuckboy. Toch moet ik blozen en ik kijk snel weg. Opeens zegt hij onschuldig: 'Sorry.. Was je serieus? Moet ik stoppen?' Ik ben zo in de war. Eerst klonk hij zo'n fuckboy en nu zo aardig. Ik kijk hem aan en heb tranen in mijn ogen. Zijn blik veranderd. Het lijkt wel alsof hij medelijden heeft. Ik kan het niet meer houden en er komen tranen uit mijn ogen. Ik draai mijn rug naar hem toe en kijk naar buiten terwijl ik mijn tranen probeer in te houden. 'Nee, niet huilen.. Sorry ik dacht dat je een grapje maakte.' zegt hij zachtjes. Ik besluit om hem te negeren.

Het was eindelijk 8:05 en ik sta op. De jongen staat ook op. Oh nee.. Het zal toch niet zijn dat hij op dezelfde school zit! Ik pak mijn tas en ik kijk hem stil aan. Hij lijkt verdrietig. Ik stap uit de bus en loop de kant van mijn school op.

'Wacht!' hoor ik iemand roepen. Ik kijk om en zie dat het die jongen is. Hij rent naar me toe en staart me aan. Opeens voel ik zijn armen om me heen. Hij knuffelt me? Waarom? Hij laat me rustig los en staart me weer aan. 'Echt, sorry, het was echt niet mijn bedoeling.' zegt hij zachtjes. 'Ehm.. Maakt niet uit, h-het komt niet door jou. H-het gaat de laatste tijd g-gewoon niet zo goed m-met me.' Waarom vertelde ik hem dit? Ik heb het alleen nog maar aan Emily verteld. Hij vraagt: 'Wat is je naam?' 'Lucy' zeg ik mompelt. Hij lacht zo lief en zegt: 'Wat een mooie naam zeg.. Ik ben Luke. Op welke school zit je, lieverd?' Moet ik hem zit wel vertellen? Ik ken hem niet eens! Toch vertel ik hem de naam van mijn school. Hij kijkt teleurgesteld en zegt: 'Oh.. Jammer..' Hij verteld me dat hij op de school naast me zit.

Onze scholen zitten wel naast elkaar, dus we lopen samen dezelfde richting in. Het is nogal awkward, want niemand zei iets. Ik durfde het ijs ook echt niet te breken. Na een paar minuten lopen moeten we onze paden scheiden. Hij staat eventjes stil en kijkt me aan met zijn prachtige bruine ogen. 'Hey, Lucy?' zegt hij zachtjes. 'Eh ja?' 'Hoelaat ben je uit vandaag?' Waarom wilde hij dat weten? Ik zeg: 'Om 15:30' 'Oh oké, dus je neemt de bus om 15:50?' vraagt hij terwijl hij me blijft aanstaren. 'Uh-huh' 'Oké, dan zie ik je dan.' Hij knuffelt me zachtjes en loopt de andere kant op. Hij zwaait nog vriendelijk. Ik zwaai terug.

Oké, dus blijkbaar zie ik hem ook nog ga school. Ik weet niet echt hoe ik erover voel. Het is raar, want ik ken hem helemaal niet, maar toch voel ik me vertrouwd ofzo. Ik weet het niet.. Ik loop maar gewoon naar school.

810 woorden