All About My Romance | Under Revision

Chapter 3: A girl in pain

PATRICIA

Isang linggo na akong hindi pumapasok sa school at ilang araw na rin akong tinatanong ni mommy kung bakit at ano ang dahilan but I always answer her that I'm sick. And I don't want her to enter dahil ayaw ko syang mahawaan.

I always found my self crying and useless. 'Ni hindi na ako nakakalabas ng kwarto. 'Ni hindi na rin ako makakain ng maayos. Sometimes nakatulala ako sa kawalan. I am really look like a depressed person. Even sa pagtulog umiiyak ako, minsan pa nga binabangungot ako. Yung tipong nagpapa-ulit ulit sa isipan ko yung nangyari sa amin ni Ivan. I know it sounds too much but this is my first time to fall in love with someone. So this is what it feels...

Nakatalukbong ako sa kumot nang may kumatok nanaman sa pinto ng aking kwarto. Actually this knock on my door ay siyam na katok ngayong araw.

I didn't give a damn bagkus maslalo akong nagtalukbong sa kumot. Tumagilid ako ng higa at kinuha ang unan sa ulunan ko para itakip ito sa aking tenga. Not to hear those knocks cause it bothers me.

Even na nakatakip ang unan sa tenga ko I still hear mama crying outside of my room. Talking to someone i don't know who. After that narinig ko ang pagbukas ng pinto ko. I locked the door but I think mama used the duplicate key to open it.

I hear foot steps coming from my location. Kasunod nito ang pagsara ng pinto at pag-alis ng presensya ni mama sa tapat ng aking kwarto. The person who enters my room sat at the edge of my bed. Kahit na presensya lang ang pakiramdaman ko I know who's this person is. I know a lot about Ally. I know her well than anyone else even her presence kahit pa hindi ako tumingin.

"Patty..." she speak in low tone voice, she put her hand in my back sapat para tapikin ako pero 'ni hindi ako kumibo. Akala mo wala akong narinig, para akong bingi. "Patricia." Lumakas ng konti ang boses nya ganun din yung pagtapik nya. Pero hindi parin ako nagrespond kahit na gising ako't mulat na mulat ang mga mata.

She cleared her throat before to speak again. I feel na umakyat sya sa kama ko. Nagtatatalon ito na parang akala mo'y ngayon lang nakatungtong sa isang malambot na higaan. But I still didn't respond at nanatili sa posisyong nakatalukbong sa kumot.

Mukhang napagod ito sa pagtalon kaya' t tumigil sya. But suddenly I feel a strong force in my head hanggang sa parang pinapaulanan nya na ako ng hampas nito gamit ang unan na kinuha nya na nakailalim sa ulo ko dahilan para mauntog ako sa head board nito.

"Patricia! CAN. YOU. PLEASE. STOP. ACTING. LIKE. A. KID!!!" Every words that comes out from her mouth she hardly smack my pillow at me.

Dahil sa gusto ko ng kapayapaan and silent place I speak in the low tone voice para maitago ang garalgal kong boses. "Can you too stop, Ally?" She stop after I said it. I hear her laugh so bitterly. "Stop?! How can I stop if my best friend was in vain! Can you please use your senses Patricia! Go back with your senses!" She shouts so angry and loud that I hear knocks from mama.

I slowly stand up from lying at my bed. I look at her with my emotionless, empty and blank expression of mine. Her angryness in her face changed into sad and worried.

I look at her in a sleepy eyes even tho I'm not. Siguro dahil sa kaiiyak ko kaya't kahit ngiti manlang o ano hindi ko magawa.

"Umuwi ka nalang sa bahay nyo at baka hinahanap ka na. I'm nothing para maaksaya ang oras mo sa isang taong walang kwenta katulad ko." Nakatayo parin sya sa kama ko. She bowed her head, naikuyom nya rin ang mga palad nya. I tear fall in her eyes to cheeks at pumatak sa bed sheet ko.

"How dare you to say that Patricia...?" Maslalong humigpit ang pagkuyom nito sa kamao. "How dare you para itaboy lang ako na kaibigan mo? How dare you para solohin ang problemang meron ka?!" Unti-unting lumakas nanaman ang boses ni Ally. Ang mga luha nya ay nagsisi-unahan sa pagtulo. "How dare you Patricia?! How dare you?!" She faced me with tears in her face. "Your not alone! Paano mo nagagawang solohin ang problema mo kung maraming tao naman ang nagmamahal sayo! Hindi ka nag-iisa! Akala mo ba ok lang saaming nakikita kang malungkot at nahihirapan?!"