S C A R S

Εμπιστοσύνη

Trust,
My love,
Let me inside of your walls...

~Boy Epic, Trust

Το να προδίδεις την εμπιστοσύνη κάποιου είναι σαν να τσαλακώνεις ένα χαρτί. Μπορεί να προσπαθήσεις να το ισιώσεις, όμως ποτέ δεν θα είναι το ίδιο ξανά.

Η εμπιστοσύνη πηγάζει από παντού. Από χρόνια γνωριμίας, από οικογενειακούς δεσμούς, ακόμα και από το ένστικτο να μοιραστείς κάτι με κάποιον που γνωρίζεις ελάχιστα.

Όλοι έχουμε εμπιστευθεί. Μυστικά, κουτσομπολιά, ανησυχίες...η λίστα είναι ατελείωτη. Μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον με τη ζωή σου. Μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον ανοίγοντας τις κλειδωμένες πόρτες της ψυχής σου.

Μια κοπέλα εμπιστεύεται το σώμα της στον άντρα που αγαπάει.
Μια φίλη εμπιστεύεται ένα μυστικό στην κολλητή της.
Ένας γιος μοιράζεται τις ανησυχίες της ζωής με τον πατέρα του.

Και όλα αυτά έχουν έναν κοινό άξονα.
Την εμπιστοσύνη που έχουμε σε αυτά τα άτομα.

Γιατί άραγε εμπιστευόμαστε;

Ίσως γιατί η μοναξιά δεν ταιριάζει με την ανθρώπινη φύση. Όσο και αν μας απογοητεύει η κοινωνία, νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε τις σκέψεις και τα προβλήματα μας. Το υποσυνείδητο διαλέγει τα άτομα αυτά που θα εισέλθουν στον εσωτερικό μας κόσμο, χτίζοντας έναν βαθύτερο δεσμό.

Από μικρή ηλικία εμπιστευόμαστε τους γονείς. Αυτοί μας έφεραν στον κόσμο, αυτοί μας εντάσσουν βήμα προς βήμα στη ζωή, αυτοί είναι εκεί να γιατρέψουν μια πληγή, είτε είναι ένα γρατσουνισμένο γόνατο, είτε τα δάκρυα για το σπασμένο μας παιχνίδι.

Στο σχολείο γνωρίζουμε νέα άτομα. Κάνουμε φίλους. Αρχίζουμε και ανοιγόμαστε.

"Θέλω να σου πω ένα μυστικό!"

"Ξέρεις τι σκεφτόμουν τις προάλλες;"

"Να, ξέρεις..."

"Μπορώ να σε εμπιστευτώ ;"

Και μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο όπου μοιραζόμαστε τα πάντα με τους φίλους μας.

Το ίδιο γίνεται βέβαια και με τους καθηγητές.

Είχατε ποτέ έναν ξεχωριστό καθηγητή ή καθηγήτρια; Κάποιον, που σας έμαθε πράγματα που ίσως να μην καταλαβαίνετε, αλλά που δεν τα παρατάει ποτέ; Που ξέρει ότι τα σκληρά μαθήματα χρειάζονται μια ζωή για να γίνουν κατανοητά; Που το θέμα της τάξης ήταν το νόημα της ζωής και που ακόμα και αν δεν τον έχετε πια, η διδασκαλία συνεχίζεται;
(Παρμένο από το βιβλίο Κάθε Τρίτη με τον Μόρι, ελεύθερη μετάφραση)

Θυμάμαι την πρώτη φορά που την είδα. Μπήκε στην τάξη με έναν αέρα σιγουριάς και συστήθηκε. Την πρώτη χρονιά τη μισούσα. Όμως τη σεβόμουν και βαθειά μέσα μου ήξερα ότι συνδεόμαστε κατά κάποιον τρόπο. Και έτσι την εμπιστευτηκα. Η Ιωάννα, όπως την έλεγαν, είχε κερδίσει ότι πιο σημαντικό είχα. Την εμπιστοσύνη μου.

Στη ζωή μας εμπιστευόμαστε και θα εμπιστευόμαστε πάντα. Ανεξάρτητα από το είδος της σχέσης που έχουμε με τους ανθρώπους θα το κάνουμε.

Η εμπιστοσύνη, όμως, όσο εύκολα αποκτάται, τόσο εύκολα χάνεται.

Πώς;

Μια απάντηση είναι τα ψέματα. Αργά ή γρήγορα, οι μάσκες πέφτουν και οι ψεύτες αποκαλύπτονται. Και χάνεται όλη η εμπιστοσύνη που χτίστηκε τούβλο με τούβλο.

Μια άλλη απάντηση είναι οι σπασμένες υποσχέσεις.

"Δεν θα συμβεί ξανά, το υπόσχομαι."

"Θα αλλάξω, στο υπόσχομαι."

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις, το υπόσχομαι."

Και όπως το βάζο πέφτει από το ράφι που το στήριζε και σπάει, έτσι σπάει και η εμπιστοσύνη που έχεις στον άλλον.

Res non verba είναι το λατινικό ρητό.
Πράξεις, όχι λόγια.

Η εμπιστοσύνη χρειάζεται χρόνια για να χτιστεί, ένα δευτερόλεπτο για να χαθεί και για πάντα ώστε να επιδιορθωθεί.

Και έπειτα, κλεινόμαστε στον εαυτό μας ώστε να μην πληγωθούμε ξανά και ξανά. Το παρελθόν μας τροφοδοτεί με λόγους που δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε.

Μεγάλο λάθος.

Οι άνθρωποι είναι όπως είναι. Κανείς δεν είναι άγιος. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε είναι γραφτό να είμαστε. Λάθη θα γίνουν, εκούσια ή ακούσια. Όσες φορές και να πέσουμε, άλλες τόσες και παραπάνω πρέπει να σηκωθούμε. Και το να δείχνουμε εμπιστοσύνη είναι αυτό που θα μας βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας. Τα υπόλοιπα, στους άλλους.

Συμπέρασμα;

Το να εμπιστεύεσαι κάποιον είναι επιλογή, το να αποδείξει ότι το αξίζει με πράξεις είναι στο χέρι του.