S C A R S

Δάκρυα

But every time you hurt me, the less that I cry
And every time you leave me, the quicker these tears dry
~Sam Smith, Too good at goodbyes

Ας υποθέσουμε ότι κλαίτε. Σπαράζετε στο κλάμα. Τα μάτια σας είναι πρησμένα και δεν μπορείτε να πάρετε ανάσα.

Πάει και το δικό σας μυαλό σε ένα συγκεκριμένο άτομο; Εύχεστε εκείνη τη στιγμή περισσότερο από τίποτα άλλο να ήταν δίπλα σας, να σας πάρει αγκαλιά και να σας πει ότι όλα θα πάνε καλά;

Εγώ ναι.

Λένε ότι τα δάκρυα είναι οι αναμνήσεις που κυλάνε από τα μάτια μας. Είτε θυμόμαστε κάτι χαρούμενο, είτε κάτι λυπητερό, αργά ή γρήγορα θα κυλήσουν.

Είναι, νομίζω, ένας τρόπος να θυμόμαστε. Ναι, υπάρχουν οι αναμνήσεις στον εγκέφαλο, υπάρχουν άτομα που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, αλλά συχνά ο τρόπος που θυμόμαστε όλα αυτά είναι τα δάκρυα. Ανεξάρτητα από το αν είναι δάκρυα χαράς ή λύπης.

Διάβασα κάπου μια ιστορία που αναφέρεται στα δάκρυα λύπης, που μου έκανε εντύπωση.

Ένας άνθρωπος, σε μια ομιλία, είπε ένα ανέκδοτο στο κοινό του. Όλοι γέλασαν. Αυτός συνέχισε να λέει το ίδιο ανέκδοτο ξανά και ξανά, μέχρι που δεν γέλασε κάνεις.
"Αφού λοιπόν δεν γελάτε με το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, τότε γιατί κλαίτε με το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά;" τους ρώτησε.

Γιατί άραγε;

Ίσως γιατί τα δάκρυα είναι σαν τους δαίμονες που μίλησα σε προηγούμενο κεφάλαιο.
Ίσως γιατί είναι απλώς ένας ακίνδυνος τρόπος να εκφραζόμαστε.
Ίσως γιατί, τελικά, δεν θέλουμε να ξεχάσουμε.