S C A R S

Ελπίδα

Just close your eyes,
The sun is going down,
You'll be alright,
No one can hurt you now...
~Taylor Swift, Safe and Sound

(Βάλτε το τραγούδι να παίζει❤)

Συνήθιζα να βλέπω την κοινωνία με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Αν και είμαι έφηβη, μπορώ να τη δω. Τη Διαφθορά. Την Αδικία. Υπάρχει παντού.

Στα λόγια των πολιτικών.

Στην κλωτσιά του ρατσιστή.

Στον άπληστο συγγενή.

Στο ορφανό παιδί.

Στη φίλη-φίδι.

Μπορώ να δω τον πόνο. Μπορώ να νιώσω την οργή. Τη θλίψη. Το πάθος. Το μίσος. Αυτή είναι η κατάρα μου.

Γιατί παραπονιέμαι; Έχω τα πάντα. Σπίτι, τροφή, ωραία ρούχα, γονείς, φίλες, σχολείο. Παραπονιέμαι ίσως γιατί είμαι άπληστη. Ίσως να μη μου φτάνουν αυτά. Να θέλω και άλλα.

Ξέρεις τι θέλω; Να μπορώ να αγαπήσω. Να νιώσω πραγματικά πώς είναι να χτυπά η καρδιά σου όταν τον βλέπεις ενεργό στα social media, να ζηλέψω οποία τον κοιτάει και να χάνομαι στα μάτια του.

Θέλω και κάτι άλλο. Να μη χρειάζεται να φοράω μάσκα. Να μη χρειάζεται να προσποιούμαι ότι όλα είναι καλά, ότι δεν είμαι πληγωμένη, ότι δεν θύμωσα. Θέλω να γίνω εγωιστρια, να βάλω για μια γαμημένη φορά τον εαυτό μου πάνω από τους άλλους. Και θα μου πεις, γιατί το κάνεις αυτό; Δεν σου το ζήτησε κάνεις.

Όχι, δεν μου το ζήτησε. Το επέλεξα. Για αυτό πληγώνομαι απανωτά. Επειδή προσέφερα ανιδιοτελώς τον εαυτό μου, άφησα τους άλλους να ασελγήσουν στην ευτυχία μου και τελικά γιατί; Για να μου πετάξουν την αγάπη αυτή στα μούτρα.

Έχω βαρεθεί. Θέλω να νιώσω. Θέλω να με πάρει κάποιος αγκαλιά και να με κρατήσει. Να με παρηγορήσει, κι ας μην μπορώ να ακούσω τι λέει. Άλλωστε στην κοινωνία αυτή κανένας δεν ακούει. Δεν ακούει το κλάμα των μικρών παιδιών που χάνουν τους γονείς τους. Δεν ακούει τη βοή του αεροπλάνου που κουβαλάει τα νεαρά λαμπρά μυαλά της Ελλάδας στο εξωτερικό. Δεν ακούει το τρεχούμενο δηλητήριο στις φωνές των μεγάλων. Και τέλος δεν ακούει τις φωνές των ανθρώπων που ζητάνε ελπιδα.

Η ελπίδα είναι το πιο δυνατό πράγμα στον κόσμο. Να ελπίζεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Να ελπίζεις στην αγάπη. Να ελπίζεις σε ένα καλύτερο μέλλον. Οι επαναστάσεις χτίζονται πάνω στην ελπίδα και σπάνε τους τείχους της ανελευθερίας. Η ελπίδα σκοτώνει τους δαίμονες στο κεφάλι μας. Η ελπίδα δίνει κουράγιο στον νέο που σκέφτηκε φευγαλέα να βάλει ένα τέλος. Η ελπίδα σε βοηθά να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια. Ποτέ μη σταματάς να ελπίζεις. Γιατί άμα το κάνεις, νίκησαν.

Ξεκίνησα να γράφω το Scars γιατί ήθελα να δώσω ακριβώς αυτό. Ελπίδα. Να είμαι μια από τις λίγες φωνές που υψώνονται. Να επαναστατήσω. Να βγω στους δρόμους να κυνηγήσω τα όνειρα μου. Θέλω το μέλλον μας πίσω.

Θέλω να τελειώσω το βιβλίο με ένα κεφάλαιο όπου θα εξυμνώ την ευτυχία. Το χαμόγελο. Την ευφορία. Τη στιγμή που επαναπαύεσαι και λες "τα κατάφερα". Δεν ξέρω πότε θα είναι αυτή η μέρα.

Ξέρω όμως αυτό.

Κάνεις δεν έχει δικαίωμα να μας πάρει την ελπίδα. Είναι δικιά ΜΑΣ. Και όσο και να προσπαθούν να μας καταπιέσουν, εμείς θα ακουστούμε.

Και εσείς θα μας ακούσετε.