S C A R S

Κοινωνία

⚠Προειδοποίηση: το κεφάλαιο μπορεί να περιέχει ευαίσθητα θέματα και triggers. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη!
___________________________________
Alienated by society, all this pressure give me anxiety
Walk slow through the fire
Like, who gon' try us?

~Imagine Dragons/Logic/Ty Dolla Sign/Wiz Khalifa/Lil Wayne, Sucker for pain

Οι νέοι

Τελικά αυτό είναι το πρόβλημα. Τα παιδιά θα έπρεπε να κλαίνε για ένα γρατσουνισμένο γόνατο, όχι επειδή οι γονείς τους πήραν το tablet. Οι έφηβοι θα έπρεπε να απολαμβάνουν τη ζωή τους και να ονειρεύονται για το μέλλον, να φτιάχνουν αναμνήσεις, όχι τα βλέπουν βαθειά αποφθέγματα για μια σκληρή ζωή και να ταυτίζονται, ή να ζούνε για ένα λάικ, ή να πληγώνουν το σώμα τους. Και οι ενήλικες, αφού δανείζονται τον κόσμο από εμάς, ας τον δώσουν πίσω όπως τον πήραν. Γεμάτο όνειρα.

Κανένας δεν πεθαίνει παρθένος, λένε. Η ζωή μας γαμάει όλους.

Όλοι έχουμε ακούσει το τυπικό "η κοινωνία φταίει/γαμώ την κοινωνία μου".

Έχει σκεφτεί κανείς όμως ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε η κοινωνία αυτή;

Σίγουρα μια ευθύνη αποδίδεται στους ενήλικες. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί, αλλά ακόμα και οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που κηρύττουν πόλεμο και πράττουν γενοκτονίες δανείστηκαν το μέλλον μας. Σε τι κόσμο θα ζήσουμε εμείς τα παιδιά;

Σε έναν κόσμο που θα φοβόμαστε να βγούμε από το σπίτι μας; Σε έναν κόσμο που δεν θα μπορούμε να ασκήσουμε το επάγγελμα που θέλουμε και ονειρευόμαστε επειδή δεν θα υπάρχει "επαγγελματική αποκατάσταση"; Σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία διεσδύει το μυαλό από την παιδική ηλικία;

Ευθύνη όμως έχουν και οι νέοι. Όλοι έχουμε ακούσει στις ειδήσεις για νεαρούς φοιτητές οι οποίοι με το που τελείωσαν τις σπουδές τους έφυγαν για το εξωτερικό για να γίνουν γιατροί ή επιστήμονες.

Και ποιος θα παλέψει λοιπόν, αν όλοι φεύγουν; Τι θα απογίνουμε σαν χώρα; Σαν κοινωνία ;

Οι γονείς

Καταρχάς δεν θέλω να παρεξηγήσω κανέναν. Στους γονείς μας χρωστάμε τη ζωή μας και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά που έχουν κάνει και εξακολουθούν να κάνουν για εμάς. Βασικά, σχεδόν όλα.