Thantophobia 🌸 Chapter 6

22.6K 922 36
                                    

Aku menggosok kepala yang dipukul Dian. "Apa ni?"

"Kau ni pergi sekolah sampai darjah 1 je ke?"

"Sampai tingkatan 5 je, cikgu."

"Main-main. Menjawab, menjawab."

"Seganlah."

"Cakaplah dekat dia kau segan. Bukannya suruh aku yang pindah masuk bilik dia."

"Dah kau kata satu bilik dua orang. So, aku dengan Hana dah dua orang. Kau orang ketiga, pergilah teman dia."

Pap! Sekali lagi surat khabar mendarat diatas kepala aku.

"Dian, what's wrong? Kenapa pukul dear I?"

Rayhan mengusap-usap kepala aku. Sakit di kepala terasa kurang. Mujarab juga tangan pakcik seorang ni.

"Tea time tak ajak I ya. Lama I tunggu you dekat bilik tadi. Rupa-rupanya dekat sini."

"Minum. Ada tea dengan kuih-muih sedikit."

"Beli mana?"

"I drive tadi keluar jalan-jalan pusing pekan Tapah Road. Macam-macam kuih, goreng pisang, air kelapa, air batu campur, ais kepal. Banyak lagilah."

"Kenapa tak ajak I? Eh, Hana mana?"

"Ikut mummy dia tadi. Dapat ais kepal. Terus tidur. Penat. Lagipun, aku drive ke sini tadi pun dia tak tidur. Mulut pelat tu nak bersembang je."

"Tak apalah, biar dia rest. Baju Far bawa kan?"

"Bawa. Kenapa?"

"Ada dekat bilik atau bonet kereta?"

"Bilik aku. Far bawa naik atas tadi."

"Tak apa, nanti lalu bilik kau. Aku ambil."

"You nak buat apa ambil beg baju I?"

"Bawa masuk bilik I lah."

"Bilik you? I nak tidur dengan Hana dan Dian. You lelaki, beranikan tidur seorang."

"Lelaki yang ada isteri. So, isteri I kena tidur dengan I."

"No way."

"Yes way. I tak tuntut lagi malam pertama kita as husband and wife."

"Malam pertama yang you sentuh I yang menyebabkan lahirnya Hana atas dunia ni. Secara tanpa rela I, Rayhan."

Dian perlahan-lahan mengundurkan diri dari pasangan itu. Maklum sahaja keadaan pasangan itu sedikit tegang dan memerlukan ruang untuk berbincang. Hana pun tiada sesiapa yang menemani, jadi lebih afdal untuk Dian pergi teman budak kecil tu.

"Far, kenapa susah untuk you maafkan I? Berikan I peluang. Berikan kita peluang."

"Kehilangan you tanpa mengucapkan sepatah ayat selamat tinggal memberi kesan kepada I. Kehilangan you tanpa bertanggungjawab atas kandungan I membuatkan I terkapai-kapai. Lebih menyedihkan lagi, kehilangan you membuatkan I terpaksa kehilangan keluarga kerana you sentuh I tanpa rela. I manusia bukan nabi, Rayhan. Maybe mulut I boleh cakap I maafkan you. Tapi, hati ni. Hati ni tak ikhlas."

"Far, kita bincangkan benda ni dekat bilik. Lebih privasi."

"I nak kita habiskan dekat sini, sekarang juga. Jangan cari I dan Hana. Kita bawa haluan masing-masing. Untuk lepaskan Hana kepada you, I tak mampu. I tak nak kehilangan orang yang I sayang. Cukup I hilang my family. Esok I akan balik KL sendiri dengan Hana dan Dian. Jangan cari kami."

Rayhan mendekati aku. Selangkah dia maju, dua langkah aku mengundur. Akhirnya, kaki aku dia sandungkan membuatkan tubuh aku tidak seimbang. Pantas dia menangkap pinggang aku dan dirangkulnya. Kemudian, dia dukung aku bridal style. Semua pelanggan rest house Tapah yang ada di kafe memandang aku. Tidak kurang juga ada yang mengeluarkan telefon bimbit merakam segala-galanya. Aku menyorok wajah aku ke dada Rayhan.

Thantophobia 🌸Where stories live. Discover now