Lost in Harry Potter - Lost in time

Hellhole

A/N: JA HOI. IK BEN DAT KIND DAT GEEN AFSCHEID KAN NEMEN VAN HAAR EIGEN VERHALENREEKS! Dus hier is als teaser het eerste hoofdstuk Xxxxx  

-------------------------------------------------------------------

'Pa, ma, ik moet jullie iets vertellen,' ik kijk in de spiegel, en voel mijn maag samenkrimpen.
Ik ben hier helemaal niet klaar voor, ik voel het gewoon.
Homoseskualiteit wordt binnen de gereformeerde kerk, waar mijn ouders bij horen, gewoon niet geaccepteerd.
Ik zucht, en leun met mijn handen op de wasbak.
De deur gaat open, en een jongen van mijn leeftijd kijkt me geschrokken aan, 'oh- s-sorry,' stamelt hij.
Geïrriteerd wenk ik hem verder naar binnen, 'je bent er nu toch al!' zeg ik een beetje snauwerig.
Ik zou liegen, als ik mezelf niet een vreselijke etterbak zou vinden.
Maar met ouders die je alleen maar in proberen te prenten dat we niet voor onzelf leven, maar voor een grotere macht die bovendien óók nog eens onzichtbaar is. En je struggled met je eigen identiteit, heb je de perfecte cocktail voor een jongen van zestien die op het punt staat te ontsporen.
Schuchter komt de jongen binnen, en hij loopt langzaam achter me langs.
Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem zowel uitdagend als boos aan.
Snel duikt hij een hokje in, en met een klik draait hij de deur op slot.
Ik zet me af van de wasbak, en bonk even luid op de deur waarachter de jongen is verdwenen.
Ik hoor een kreetje, 'j- ja wat?'
'Heb je me gehoord voordat je hier binnen kwam?' sis ik.
'N-nee!' zegt de jongen een beetje angstig.
'Mocht ik erachter komen dat je liegt, weet ik je te vinden, Eric, is het toch?' Ik leun tegen de deur, en wacht op een antwoord.
'Ja, en nee, als ik al iets gehoord zou hebben, zou ik het sowieso niet doorvertellen,' hoor ik de jongen zeggen.
'Fijn dat we op één lijn zitten,' brom ik.
Nonchalant draai ik me om, loop weer naar de wasbak, was mijn handen en loop de toiletten uit.
'Meneer Blake!'
Ik rol met mijn ogen, en draai me om.
Een wat oudere dame komt naar me toe lopen. Haar tred is gepikeerd, en zo staat haar gezicht ook.
Ik glimlach, 'mevrouw River.'
'Meekomen,' zegt ze op een bevelend toontje, en met een rukje draait ze zich om, en verwacht dat ik achter haar aankom.
Gezien haar functie hier op school, want dat is de hel waar ik me om dit uur bevind, loop ik achter haar aan.
Ze is de directrice.
Als we haar kantoor binnen lopen, wijst ze op de stoel voor haar bureau.
Zelf gaat ze erachter zitten, en ik plof met een zucht op de aangewezen stoel.

'Mij is opnieuw een overtreding ter oren gekomen, Dorian,' zegt ze. Ze drukt haar vingertoppen tegen elkaar, en kijkt me over de rand van haar halfronde brilletje aan.

Ik geef geen antwoord.

'Dat is alleen deze week al je derde!' streng kijkt ze me aan, 'ben je onze afspraken al vergeten?'

Nog steeds geef ik geen antwoord.

'Nou?'

'Nee, mevrouw River.'

'Wat is dan het probleem? Het laatste half jaar ben je veranderd van een modelstudent in een slonzige jongen wie het niet uit lijkt te maken wat er met je toekomst gebeurd,' ze buigt iets naar me toe, 'als er iets is dat je dwars zit-'

Hoopvol kijkt ze me aan, maar ik houd mijn lippen stijf op elkaar.

'Je ouders komen deze kant op,' zegt mevrouw River, ineens een heel stuk minder begaan, 'het ziet er niet goed voor je uit jongen. Ze zijn niet blij.'

Ik kijk weg, uit het raam. Buiten lopen een paar vrienden. Ze zien me, en maken gekke gebaren, om vervolgens in lachen uit te barstten.

'Mijn ouders zijn al heel lang niet blij met me,' zeg ik.

'Oh?'

Ik kijk de vrouw voor me aan, 'al sinds ik niet meer mee ga naar de kerk. Hun opvoeding is er alleen maar strenger op geworden, en ik voel me een gevangene in mijn eigen huis.'