My Second Life

Chapter 24- Date (Part two)

Chapter 24- Date (Part two)

Austin and I were roaming around the mall. Medyo awkward kasi in the first place hindi naman dapat kami magkasama dito na magdate or whatsoever. I really dont know what went into his mind and set this up.

"Giniginaw ka paba?" He asked.

Hm. Actually I really dont feel better because right now, I badly needed a bath.

"Hey. I'm talking to you? Have you lost your mind already dahil sa ulan?" Again. The most arrogant man on earth.

"Bat ba kasi tayo nandito?"

"How many times will I explain it to you?" He asked me back while looking so pissed.

"Austin.." tanungin ko ba? "Bakit ba kasi tayo magdedate?"

I was expecting for a nice answer but instead hinila nito papunta sa California Pizza Kitchen.

"Kanina pa ko nagi-starve. Let us eat,"

Same as him, gutom na rin ako. And for the record.. This would be my first time to eat here. Feeling ko naman okay ang foods dito. Mayayaman naman ang nakain dito e.

"So, what would you like?"

"Anything you like!" agad na sagot ko. Wala naman kasi akong alam sa mga ganto e. Oh Gosh talaga! Ang bangooo~ nakakagutom!

And after five to eight minutes of silence.

*tadaaaa*

"The food is all served Mam and Sir. Anything that you would like to ask?" Sabi ng waiter.

"Wifi password please,"

Woah. Ganun lang pala kadali hingin password ng wifi sa mga restaurant e ako nakailang hula na ko ayaw pa rin kumonek!

"California Pizza at ATC. All caps sir. Without space. Anything sir?"

"Nothing. Thanks,"

California pizza at ATC.

All caps.

No space

Minemorize ko talaga yung password. Gusto kong kumonect e. Minsan lang to. Kailangang lubusin!

"Fck!" I loudly cursed!

"Why? Anong problema??" Tanong ni Austin.

"Pano ako makakaconnect sa wifi eh tinapon mo yung phone ko kanina?" I feel like Im losing my temper! But then..

I saw some customers looking at me.

Nakakahiya ka Reika. Ugh. I bowed my head. Sht. Grabe talaga. Nakakahiya.

"Kumain ka nalang kasi," Austin said.

Sinunod ko naman sya. I actually enjoyed the food. First time ko kasing kumain dito.

"San mo gustong pumunta after nito?" He asked. But instead of answering him, tinignan ko sya. I wanted to say to him na, "Diba ikaw nag set ng date na to? So, ikaw dapat ang may plano kung san tayo pupunta," But then again, baka marinig na naman ng ibang tao dito sa resto.

"Okay. Fine. I know where to go," he said. Pissed. Buti naman noh! Sya nagplan neto e.

Hinila na nya ako palabas ng Resto. Hinayaan ko nalang sumunod ang mga paa ko kung saan man sya pupunta. Wala rin naman kasi akong magagawa kung tatakas ako. Yung bag ko nasa car nya. Yung wallet ko nandun. So what I have here is myself only. Pano ko ba kasi narating tong lugar na to. Bakit kasi ang engot ko at inakala ko na threat yung letter na nabasa ko kanina. Masyado kasi akong nagpadala sa panaginip ko eh. Hayy. Napasubo tuloy ako.

"Which one do you like, 6 or 6s?" Narinig ko si Austin. Ako ba tinatanong nito. Nakatingin lang ako sa dalawang phones na nasa harap ko.

"I think she prefers 6S. I'll take two of it. Both 32Gb." Austin said then gave a card on the salesman.

WHAT?

Okay. Sya na ang mayaman. Sya na talaga. Wala na tayong magagawa. Buti naman at napalitan nya ang phone kong binato nya lang kanina. Suits him right. Hindi ako katulad ng iba na masyadong pakipot sa mga binibigay na bagay. If I deserve it, then it should be mine. So wala nang dapat ikabahala.

He gave me the phone. IPhone6S finally on my hand.

"Should I say thank you?" Tanong ko kay Austin na nakangiti.

"If you want to," sagot nya. Poker faced.

"Ah. Nah! This is your payment to my phone na sinira mo. So, no thanks." Sabi ko ulit.

"Okay," yun lang ang sagot nya.

Damn. Kala ko naman maaasar sya. Hindi pala. Ano ba naman to. Poker faced na nga manhid pa. Ugh. Hayaan na nga. Pero bakit kaya sya bumili pa ng phone. Eh diba may phone pa sya? Ang ganda nga ng phone nya e. Hm. Rich kids.

~
30 minutes na paglalakad. Grabe ang sakit na ng paa ko! Kanina pa kami lakad ng lakad! Ganto pala makipag date ang mayayaman. Akala ko naman masaya. Ugh.

"Wala na bang iboboring to? Pwede bang umuwi nalang tayo?" Naiirita kong tanong.

"Why? Ganto naman makipagdate ang mahihirap diba? Lakad lang sila ng lakad pero masaya naman sila. I find it weird that's why I wanna try it." Nagulat ako sa sagot nya. Eh hindi naman sya mahirap. Weird nga. Walang magawa sa buhay. Kung anu ano pinag gagagawa.

"Masaya sila kasi kahit na wala silang pera kasama nila ang mahal nila. Kahit pa mapagod sila kakalakad basta kasama nila ang isat isa masaya sila. Ganon ang mga nagmamahal. Basta't kasama mo sya, kahit wala kayong gawin, magtitigan o ngumanga man, basta't nagmamahalan kayo, masaya kayo. Ngayon naintindihan mo na ba? Pwede na ba tayo umuwi? Kung wala kang magawa, bahala ka. Figure out mo. Wag mo na akong idamay kung bored ka sa buhay mo."

Phew! That was long. Hugot.
Gusto ko na talagang umuwi.

"Ah," Napataas ang isang kilay ko. Ano! Yun lang ang sasabihin nya? Anak ng tokwa naman oh!

"Ayoko na! Uuwi na ko! Ang boring mo! Balik mo nalang yung uniform bag at shoes ko!" Ugh!

Tatakbo na sana ako palayo pero hinawakan nya bigla ang kamay ko.

"Since tumila na ang ulan, hahatid na kita. Sa susunod nalang tayo mag date. Pag aaralan ko promise. Di kasi ako marunong... makipagdate"

Woah. This was a revelation.

"Okay," then pumunta na kami sa carpark. Pinagtitinginan kami ng mga tao. Parang artista kasi yung kasama ko. Sobrang gwapo.

Masama nga lang ugali.

~
"Thank you," I said.

"Next time,"

Huh?

I dont get him. Hinayaan ko na sya at dumeretso na papasok ng bahay.

To be continued..