Çok patronluk taslıyor,
Beni dans ettiriyor,
Kırbacının arkasına oturmaya çalışırken.
Ve sadece planlarımı iptal ediyorum.
Şeker gibi tatlı,
Ama tam bir adam,
Ve bana ne yaptığını biliyor,
Beni sıkıca tuttuğunda,
Ve bana "Ayışığı" dediğinde.
Saçlarımdan vücuduma doğru inen ılık su, musluğu kapatmamla beraber yavaşlarken derin bir nefes aldım. İki sene öncesinde yazdığım şarkıyı hâlâ bıkmadan söylüyor olmam iyi bir şey miydi bilmiyorum ama istemsizce yapıp duruyordum. Tıpkı kendimi içinde mutlu olmadığım bir hayata sürüklemem gibi.
Hayatımda verdiğim kötü kararlar doğrultusunda bir çok toksik an yaşamıştım ama müzikten vazgeçmek bunların hepsinden çok daha aptalca bir karardı. Gittiğim okula sanki hiç gitmemişim gibi hedeflerimden çok farklı bir işe başlamış olmam bir yana dursun, her gün hayatta olduğuma lanetler okuyarak kalkıyordum yatağımdan. Arkadaşım yoktu, kendimi yalnızlığa adamış, tek çaremi kulaklıklarımda bulmuştum.
Bir de Harry'nin bana defalarca yardım elini uzatmasında.
Her ne kadar fikirleri için ona minnettar olsam da yapamayacağımı bildiği şeyler uğruna arkamdan itelemesi sinirlerimi bozuyordu. Defalarca yanına çağırmıştı beni, turuna eşlik etmemi istemiş, stüdyosunda zaman geçirmemi önermişti ama hepsini nazikçe reddederken bulmuştum kendimi. Kaderimin bundan böyle bu şekilde devam edeceğini düşünüyordum, kabullenmiştim.
Aslında hâlâ kabulleniyorum. Tek istediğim arkamda bıraktıklarımın mutluluğuydu ve bunun sağlandığını düşünüyorum. Annem kendine doğru davranacak bir erkek arkadaş edinmişti, Harry ona verdiğim ödül sayesinde ünlü olmayı başarmıştı, Lessie sevgilisi ile gözlerden uzak bir ilişki yaşıyordu, Louis'nin de kendince kariyeri vardı.
Niall'ı o şekilde terk etmemin sebebi suçluluk duymasını istemeyişimdi. Onu affedemeyeceğimi bildiğim için benden tiksinmesini sağlamıştım ve asla şikayet etmemiştim. Mutlu olmasını istiyordum.
Oldu.
Şu anda mükemmel bir kariyeri, çok güzel bir sevgilisi ve her saniyesinden zevk aldığı bir hayatı var. Onun adına gerçekten mutluyum.
Asıl sorun kendi hayatımın ellerim arasından kayışını izlememden kaynaklanıyordu aslında. Kimse tarafından fark edilmemek, sürekli dışlanmış hissetmek ve yalan söylemediğim için tek kalmak pes etmeme sebep olmuştu. Yaşadığım olaylı günler bir daha yalan söylemeyeceğime dair yemin ettirdiği için etrafımdaki insanlara duymak istediklerini söyleyemiyorum ve bunun sonucunda yalnız kalıyordum. Annemle bile anlaşamamıştım, evden çıkıp çalıştığım yere yakın bir yere taşınmıştım.
Eğer sürekli melankolik takılıyorsan kimse senin yanında kalmak istemiyor. Duyguların hakkında yalan söylemek, sürekli mutlu olduğunu dile getirmek zorundasın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Shining Star
Fiksi Penggemar"Yanlışlarla dolu bir geçmişin üstüne yanlışlarla dolu bir gelecek kurmaktan kaçındığım hâlde kendimi sende bulmamın bir anlamı var mı?" ~Moonlight'ın devam kitabıdır.
