Poems

2nd

MUNDO

Sa pagpihit ng kamay ng orasan

Sa pag agos ng tubig sa dalampasigan

At sa pagtingin ko sa kalangitan

Humiling ang isang tulad kong wasak at bigo na sana makahanap ng tulad mo.

Pero di ko inaasahang makakahanap nga ako.

Sa mga karakter lamang sa libro ko

Nakikita ang tulad mo

At di ko alam na may nageexist pa palang tulad mo

Dito sa mundong puno ng manloloko

Napapangiti mo ko na namiss ko mismo sa sarili ko

Napapatawa mo ko na di nagawa ni sino o ni kahit siya na minahal ko

Pinaniwala mo akong arapat dapat akong mahalin at di paasahin

Oo alam ko

Oo naiintindihan ko pero sa paglipas ng panahong magkausap tayo

Bakit napalapit  ng todo yung loob ko sa tulad mo

Pero teka

Ayokong masanay sa ganto

Ayokong masanay na lagi kang anjan sa tabi ko

Ayokong masanay na may nakikinig sa mga binabato kong biro

Na kahit sobrang korni tinatawanan mo

Ayokong masanay sa mga ngiting to na alam kong di kalaunan

Babawiin rin ito ng lungkot

Na mararamdaman ko kapag nawala ka na

Kapag nawala ka na sa mundo ko

Kapag nagbago na ang lahat ng ito

Kapag nag iba na ang pagpihit ng oras

At di muna magawang bigyan ako ng oras

o masingit jan sa schedule mo

Ayokong masanay sa gainto

Kapag ang dating pag agos ng tubig sa dalampasigan ay maging alon

At tangayin ang ikaw palayo sa ako

Ayokong masanay sa ganito

Na kapag titingin ako sa kalangitan ay makikita ko ang muka mo

Uulitin ko ayokong masanay sa ganito

Ayokong masanay sa bagay na alam kong di magtatagal

Ayokong masanay na sa paggising ko sa umaga

Hindi na ikaw ang dahilan nitong ngiti na to

Ayokong mapalitan ang lahat ng kirot,puot,sakit,at luha

Na sabi mo di ko dapat nararamdaman

Patawad kung natatakot ako

Pero napanatag ako sa sinabing mong

Wala namang rason para magbago ako diba

At yung ang pinanghawakan kong linya

Na dadalhin ko habang nakakapit ang ako sayo

Na baka nga di magiba ang ikot ng kamay ng orasan

Na baka di naman mag iba ang pag agos ng tubig sa dalampasigan

At baka sa susunod kasama na kitang titingala sa kalangitan