Kaybolan Benlik"TAMAMLANDI"

5

İki Hafta Sonra,

Deniz hastaneden çıkmadan önce telefon numarasını bana vermişti .Buradan ona ulaşabileceğimi söyledi .Aslı ise her pazartesi ve cuma günleri psikolojik tedavi görüyordu. Benim ise sargılarım açılmıştı ve yarın taburcu olabileceğim söylenmişti. Sonunda bu kasvetli yerden kurtulacaktım.Yatağa yatıp pencereden dışarıya baktım. Bugün son kez bu yatakta uyuyacağım.

Kafamdaki soru işaretleri beni yiyip bitiriyordu. Bu güne kadar hastanede olmama rağmen ailem adına hiç kimse beni görmeye gelmemişti.

Deniz, Hazan ve Aslı...

Onları daha önce tanıyor muydum? Ama öyle olsa söylemeleri gerekmiyor muydu? Hiçbir şey anlamıyordum. Derin bir nefes alarak içimi saran ürperti ile yatağımın içine girdim. Gözlerim kapanmak üzereyken koridordan gelen bağırma sesleriyle uyanmıştım . Ne olduğunu anlamak için kapıyı açtığımda 101 numaralı odadan gelen sesler beni meraka düşürmüştü.

"Arda ne zaman şu ilaçları bırakmayı düşünüyorsun? Şu haline bak tam bir..."Sözünü kesen bağırışma ile duvara yaslanıp onları izlemeye başladım."Tam bir zavallı gibi öyle değil mi?" Diye doktora sinirle bağırmıştı Arda denilen çocuk.Titreyen bedeni ve alnındaki terler zorlandığını  gösteriyordu.Bu durumda ona acımasızcca bağıran doktora sinirlenmiştim.Ne yapmam gerek bilmiyorum o çocuk acı çekiyordu.Arkamı dönüp odama gitmek isterken şeytan tarafından rahatsız edilmeye başlandım. "O doktor ölmeyi hak ediyor.O çocuğa yardım et seni korkak.Ya da dur daha kendine bile yardım edemeyen birisin daha doğrusu geçmişini hatırlamayan bir zavallısın.Yazık."

Melek ise susmuyordu.

"Yapma bu sen değilsin biliyorsun.Geçmişini hatırlamıyor olman seni zavallı kılmıyor.Kalbinin sesini dinle." Aniden ayağım kaymış gibi hissederek yere düştüm.Kafamdaki sesler susmak bilmiyordu.Şeytan sinirlerine hakim olamazken melek gevezeliğini sürdürüyordu."Yeter!" diye bağırarak kafama vurmaya başladım.Bu katlanılmaz bir acı olmuştu artık"Büşra iyi misin?Denizin sesini duyduğum tarafa kafamı çevirdim.

"Deniz!"zorla olsa da konuşabilmiştim."Bana yardım et.Korkuyorum".Gördüğüm tek şey bana koşarak gelen Denizden başkası değildi.

****

Gözlerimi açtığımda yine ve yine bir hastane odasındayadım.Bu duruma sinirlensem de farklı bir odada olduğumu fark etmiştim."Büşra?"duyduğum sesle Denizi görmüştüm"iyi misin?"

"Deniz beni neden buraya getirdiler?" diye sordum.

Dişlerini sıkarken gözleri bir noktaya sabitlenmişti."O salak doktora güvenme."dedi "O iyi biri değil,konuşmalarını duydum.Sana iyi bakmayacak."

"Deniz sen ne diyorsun?"dedim.

"Diyorum ki yaşamak istiyorsan ona güvenme.Anladın mı beni?"Dışarıdan gelen seslerle aniden kafasını kapıya çevirdi."Şimdi gitmem lazım.Ama korkma bu iğrenç yerde seni tek başına bırakmayacağım."

"Bana söz ver"Diye gözlerinin içine baktım."Bana güven"Dedikten sonra kapıdan çıkmadan önce "Ve sakın savaşmaktan vazgeçme"Dedi.

Aradan geçen on dakikanın ardından doktor içeri girmişti.Neden kortuğumu anlayamıyordum"Nasılsın bakalım?"Diyerek yanıma yaklaşıyordu"Korkmana gerek yok"

"Ben neden hala buradayım?"Dediğimde doktor bir süre sessiz kaldı."Ben tedavi görmek istemiyorum"dedim sesim biraz yüksek çıkmış olsa da.

"Buna ihtiyacınız var."

"Benim değil sizin ihtiyacınız var"diyerek elime geçen her şeyi devirmiştim."Sakin ol! Bu tedavi senin iyiliğin için".

"Sizin yardımınıza ihtiyacım yok"diye bağırmaya başladım.Beni sakinleştirmek için odaya giren hemşireler tarafından koluma iğne vurulduğunu hissetim."Bırakın beni eve gitmek istiyorum."

"Evinize gitmeniz için bu tedavi şart."

"Anlayamıyorum,durup dururken bu tedavi nereden çıktı?"Bitkin bir şekilde yatağa bırakıldığımda ağlamaya başlamıştım.Neler dönüyor hiçbir fikrim yoktu.Etkisini gösteren sakinleştirici yüzünden istemesem de gözerim kapanmaya başlıyordu.