Kaybolan Benlik"TAMAMLANDI"

FiNAL

Kendime geldiğimde odada hiç kimse yoktu. Rüzgar estikçe pencereye çarpan kar taneleri yıkıcı birer taş gibiydiler.Aklım başıma geldiğinde aç olduğumu hissettim. Sabah hiçbir şey yememiştim.Dışarıya çıkmak için ayağa kalktığımda koridorla arama giren kapıyı araladım ve adım atacakken bir konuşma beni durdurdu.

"Bakın kız kardeşiniz yaşadığı kazanın hala etkisinde".Bu benim doktorumdu ve biriyle telefonda konuşuyordu.Yanında Hazan ve Aslı'da vardı.Neler oluyor?

"Açık konuşmak gerekirse şizofreni belirtileri gösteriyor.En kısa zamanda tedavi görmesi şart."

Duyduğum cümleler karşısında olduğum yere çivilendiğimi hissettim.Gözlerimden düşen yaşlarla birlikte bizimkilere yakalanmıştım."Büşra?" duyduğum ses Hazana aitti.

"Ben şizofren miyim?" diye sordum. Çaresizce bana bakan gözleri yaşla dolmuştu.Aslı bana yaklaşmaya çalıştığında uzattığı elini geri itmiştim."Ben her şeyi duydum" dedim.

"Büşra beni dinle"

"Bana şizofren olduğumu söyleme sakın" dedim kafamı iki yana sallayarak."Beni burada tutamazsınız.Deli değilim ben." sesim giderek titriyordu ve hızla koridor boyunca koşmaya başladım.

Elimden geldiği kadar hızlı koşmaya çalıştım ve küçük bir odanın içine girdim.İçerisi aşırı karanlıktı.Kapının altından yansıyan ışık bile bir fayda etmiyordu.Burnuma giren sızıyla beraber temizlik malzemelerin olduğu odada olduğumu anlamıştım.Oturduğum zeminde dizimi kırpıp kendime çektim.

Doktorun söyledikleri hala aklımdaydı.Birkaç saat orada öylece bekledim ritmik bir şekilde kapı tıklanmıştı.Korkuyla beraber irkilmiştim ama sonra ses tanıdık gelmeye başlıyordu.Bu Deniz idi.

Ses çıkarmamıştım.

Kapıyı açtı ve içeriye girdi.Kısa bir aydınlıktan sonra her taraf tekrar eskisi gibi oldu.Hemen karşıma geçip oturmuştu.Kısa bir sessizlikten sonra derin bir nefes alarak konuşmaya başladı."Büşra dedi"Düşündüğün şeye inanmıyorsun öyle değil mi?"

Ona hiçbir şekilde cevap vermemiştim.Yüzümü kaplayan saçlarımı elleriyle düzelterek toplamaya başladı.."Deniz benim ailem var mı?" dedim ve devam ettim"Hatırlayamadığım geçmişimde onlar var mıydı?"bana bir cevap vermemişti."Deniz lütfen konuş.Doktorun konuştuğu kişi kimdi?"

"Sana anlatırsam başka bir hastanede ve başka bir doktorla tedavi göreceğine dair bana söz ver

"Anlatacağın şeye bağlı" dedim ve bana bakmadan konuşmaya başladı.

"O gece sana arabayla çarpan kişi babandı.Neden diye sorarsan alkollüydü ve arabada annen de vardı.Sokağın başına geldiklerinde baban arabanın kontrölünü kaybederek marketin duvarına çarpmamak için direksiyonu sağa kırmış, seni fark etmemişler ve olanlar olmuş.Baban olay sırasında hayatını kaybetti ve annen de hastaneye kaldırıldığı zaman..." aniden susmuştu.Duyduklarım beni daha ne kadar hayatta tutabilirdi ki?

"Bunları aslında ablan ve ağabeyin sana anlatacaklardı ama ben anlatmak zorunda kaldım.Bütün gazete haberlerinde ve kazayı duyan herkes etrafta hep böyle konuşup durdular.Büşra,anlattığım şeyler kolay değil ama kaçmana gerek yok.Aksine git savaş.Biz hep senin yanında olacağız."

Aklım durmuş gibiydi.Bu hale, yok olan ailem yüzünden gelmiştim."Peki neden beni bir kere olsun görmeye gelmediler?" kafasını kaldırıp bana baktığında gözleri dolmuştu bu çok belliydi."Aslında hep buradaydılar sadece doğru zamanı bekliyorlardı."

"Neyin doğru zamanı?" dedim yüksek bir sesle.

"Onları hatırlamanı beklediler ama olmadı.Şimdi her şeyi öğrendin tedavi olacak mısın?"

"Bir soru sorabilir miyim?" dediğimde bir müddet sustuktan sonra"Sor" demişti."Sen neden benimle beraber hastanede tedavi görüyordun.Senin başına ne geldi?" dediğimde hafifçe tebessüm etmişti.

"Her zamanki gibi sokak kavgasına katılarak hastanelik oldum." bunları söylerken ise gülüyordu.

Denizin dediklerine susarak ağlıyordum ve o da dayanamayıp bana sarılmıştı.Biraz odada beraber durduktan sonra dışarıya çıkmıştık.Parlak ışıklarla gözlerim buluştuğunda ileride bizi bekleyen kişileri görmüştüm.Denize tutunarak yürümeye başladım.Beni gördüğünde ayağa kalkan uzun boylu ve bir o kadar da narin duran yirmili yaşlarda ki kıza bakmıştım.Bana benziyordu.

Omzumu sıkan Denize baktığımda fısıltıyla konuşmuştu."Dediğim gibi onlar hep buradaydı"

İçimden,kaçmak yok dedim savaşmam gerekiyorsa bunu yapacağım.

Bir Hafta Sonra

"Kalk hadi" diyip bana bağırarak pencerenin perdesini çeken Denize uykulu gözlerle bakıyordum."Ya git uyuyacağım" diye ona sitem etmeye başladım.

"Öyle mi?" diyen Erva ablamın sesini duyduğum gibi beni godıklamaya başladı."Bu şekilde de uyusana hadi" dediğinde gülmekten nefes alamıyordum.Aniden içeriye giren doktorla gülmemiz son bulmuştu.Denizin dediğini yaparak farklı bir hastanede farklı bir doktorla tedavi görmeyi kabul etmiştim.

"Uyanmanıza sevindim.Bugün iyi dinlenin. Yarından itibaren tedaviniz başlayacak" dedikten sonra beyaz önlüğünde ufak bir leke bile bulunmayan ve genç görünümlü bir kadın doktor ile tedaviye başlayacaktım.İlk doktorumdan daha samimi olduğunu söyleyebilirim.

Hemen aynı anda odaya giren Hazan ve Aslı şaşkın ve öfkeli bir sesle bana yöneldi."Bu doktor ne saçmalıyor?" Konuşmak için bütün cesaretimi toplamaya çalıştım.Ama elini omzuma koyan Erva ablam"Doktor tedaviye başlayacağını söyledi." dedi kısık bir sesle.

"Sen iyi olacaksın Büşra.Ne olursa olsun ben ve ağabeyin senin yanındayız.Her şey zamanla geçecek." bu sözleri üzerine ablam bana sarılmıştı. Ağabeyim ve ablam bu duruma düştüğüm günden beridir hep benimleymişler.Uzaktan uzağa bana destek olmaları ve çaresizlikleri...

Duyunca bu bana acı vermişti.

Bazen kaçmak tek çözüm değildir.Ne kadar açırsa acısın,üzerse üzsün yine de onu yenmek gerekir.Yaşanılan hiçbir acı sonsuz değildir.Onları bastıran ya yeni acılar ya da yeni umutlar yeşerir insanın hayatında.Tedavi süresince ağabeyimle beraber her gece yıldızları izlemeye çıkıyorduk.Bana verdikleri değeri her hissettiğimde geçmişimi hatırlayacağıma inanıyordum. Belki zordu belki de kolay ama yapılabilirdi.

O yıldızlardan birinde ben yaşıyor,ben gülüyor olacağım...İşte bu yüzden geceleri gökyüzüne baktığım zaman, bütün yıldızlar gülüyor gibi gelecek bana.

  ******         parkmoon             ******