Our Home *DÜZENLENECEK*

Part 2

Az ileride bana doğru yaklaşan bir siluet gördüm.

Yaklaştıkça siluet belirginleşmeye başladı uzun boylu sarışın bir erkekti ,biraz daha yaklaştı ve yanıma banka oturdu. Biraz çekingen bir tavırla yana kaydım. “Ah umarım rahatsız etmiyorumdur sadece gözüme ilk çarpan ve sanırım tek sağlam olan banka oturdum” dedi tok bir tonda. Sesimin titremesine izin vermeden “Hayır sadece aniden oturunca biraz irkildim o kadar.” dedim sakince.

Birkaç dakikalık sessizliğin ardından “Bu arada ben Luke” deyiverdi aniden. Doğrudan karşımdaki ağaçlara dönük olan başımı kıpırdatmadan gözlerimi ona doğru çevirdim ve “Diana” dedim sadece. “Peki Diana evden mi atıldın? Yoksa hayır kurumu için gardırop temizliği mi yaptın?”

“Aslına bakarsan evden atılmadım ,terk ettim.” “Asi kız ha? Sevdim.” dedi pişkince sırıtarak. “Senin adına sevindim ama ben dışarıda parasız ve gidecek bir yeri olmayan 17 yaşındaki bir kız olarak bu duruma pekte sevinemedim.” dedim kafamı ona doğru döndürerek. “Bak ne diyeceğim ‘parasız ve gidecek bir yeri olmayan 17 yaşındaki kız’ bir iş bulup kendine kalacak bir yer bulana kadar benimle yaşayabilirsin.”  “Kusura bakma ama 3-5 erkeğin ayak kokulu öğrenci dairesinde kalacağıma evsizler için olan sığınma tesislerinde kalırım daha iyi.” dedim ‘ayak kokulu’ kısmında yüzümü ekşiterek. “Hayır ,öğrenci dairesi falan değil benim ve sadece benim yaşadığım bir evim var.” dedi ‘anladın mı?’ anlamında başını hafif aşağıya eğerek.

Başımı hafif aşağı yukarı sallayarak “Lanet olsun! 17 yaşındasın ve kendine ait hem de tek başına özgürce yaşadığın bir evin mi var ? Dostum şansın dibine vurmuşum desene sen şuna.” dedim sırıtarak. O da aynı şekilde sırıtarak “Pekala güzelim evet mi hayır mı?” dedi.

“Tabii ki de evet ‘şansın dibine vurmuş çocuk’.” dedim en aptal gülümsememle.