Fifteen Days Hostage

Day 1

Fluitend trek ik mijn lichte spijkerbroek aan die ik combineer met een witte Gucci sweater.

In de woonkamer zie ik Ramzi slapen op de bank. Ik staar een tijdje naar hem, waarna ik een deken pak en hem toe dek. Ik aai even over zijn zachte haren. Ik staar naar zijn lippen, waar ik een kus op druk. Ik kon het echt niet laten. Er vormt zich een glimlach op zijn gezicht, wat mij doet smelten. Hij lacht niet vaak.

'Waarom huil je?' Vraag ik aan Ramzi. Hij veegt zijn tranen ruw weg. 'Ik huil niet,' zegt hij schor. 'Ga weg,' maakt hij zijn zin af. Ik ga naast hem zitten en staar voor me uit. 'Ik ben zo terug, zorg voor Ramzi,' zegt Raes mijn broer. Ik knik kort naar hem, waarna hij de huisdeur achter zich sluit. 'Wil je me vertellen waarom je huilt?' Vraag ik hem voorzichtig.

'Ik voel me alleen. Mijn ouders hebben me alleen achtergelaten in Nederland. Ik moest kiezen of ik met ze meewou naar Marokko, waar ik geen toekomst zou hebben of dat ik hier alleen blijf, bij mijn zus. Mijn zus is getrouwd met iemand, waar ik het niet mee kan vinden. Ik heb gekozen om hier te blijven en zelf mijn toekomst hier te maken. Ik heb niet op school gezeten. Ik heb geen diploma, niks. Ik ging werken in een telefoonzaak als hulpje. Dit ging een paar jaar zo. Ik kreeg een vaste baan en deed reparaties. Uiteindelijk ben ik mijn eigen telefoonzaak begonnen, maar dat weet je denk ik al. Ik voel me alleen, me ouders vragen niet naar me, mijn zus vraagt niet naar me. Dit is al jaren zo. Ik heb niemand aan mijn zij. Behalve Raes, hij heeft me echt geholpen in mijn moeilijke tijd. Hij is een echte vriend.'

Ik kijk hem verdrietig aan. Ik kan niks uitbrengen op het hele verhaal. 'Je hebt mij, ik ben er voor je als je iemand nodig hebt,' zeg ik schor. We knuffelen elkaar kort, maar het gevoel is onbeschrijflijk. Ik weet zeker dat hij heel veel voor me gaat betekenen en andersom.

Ik schrijf snel op een roze papiertje:
Ik ga even boodschappen doen bij de Albert Heijn, tot straks x Camilla.

Ik sluit de deur achter me en start mijn auto, om boodschappen te doen.

'3ach9na rah fi khater, walit fiya tzaker. Winta wa7na hakda, rak gala3li lkebda. Ya omri la jazouj. Ay takhrajli m3a zouj.' Zing ik keihard.

Het is hartje zomer en ik voel die vibe. Algerijnse muziek klinkt hard door de boxen van mijn auto. Ik parkeer achter de Albert Heijn, waar het erg stil is ik stap mijn auto uit en pak mijn boodschappentas.

'Pling.' Ik kijk snel op mijn telefoon.

Issam: Het spijt me Camilla.

Ik loop door de steeg, verdwaald in mijn gedachten. Issam bied nooit zijn excuses aan, maar waarom nu wel? Hardhandig wordt ik naar achter getrokken. Mijn boodschappentas valt op de grond. Ik schreeuw zo hard als ik kan, maar zonder enig effect.

'Fermé ta bouche, salope,' sist hij. 'Je moeder is een slet,' schreeuw ik hard. Ik probeer een glimp van zijn gezicht te vangen, maar alweer zonder succes. Hij heeft een zwarte bivakmuts op. Ik zie alleen een stel groene ogen, voordat ik een zak om me hoofd krijg. Ik word in een busje geduwd. 'Neem het stuur over. Ik let op haar,' zegt de jongen tegen iemand die waarschijnlijk in het busje zit, waarna het busje met hoge snelheid weg scheurt.

Hij trekt de zak van mijn hoofd af. Ik hap naar adem. 'Wil je voortaan je gijzelaars goed behandelen,' zeg ik terwijl ik in mijn ogen wrijf. Ik kijk naar de jongen die me ontvoerd heeft.

Zijn groene kijkers vangen mijn blik. Snel kijk ik weg. 'Dus, vertel eens. Waarom wordt ik ontvoerd?' Zeg ik dan nonchalant om de ongemakkelijke stilte te verbreken.

Het enige wat hij doet is mij aankijken.

Daar zit ik dan met een totaal onbekend iemand, geen idee waarom ik ontvoerd ben, denkend aan Ramzi.

Ramzi zal zich zo alleen voelen. Zou hij merken dat ik ontvoerd ben. Doe niet zo gek Camilla. Wie denk je wel niet dat je bent.

'Camilla.' Ik schrik op uit het gevecht in mijn gedachtes.

A/N

Een extra lang hoofdstuk voor mijn lezers!

Stem, comment en follow! Promoten mag ook!

Ps. Het schuingedrukte gedeelte is een flashback!