Fifteen Days Hostage

Day 2

'Canard, hoe weet je mijn naam,' spuw ik in zijn gezicht.

Hij kijkt me lang aan. Iets te lang voor mijn gevoel. 'Hoe weet je mijn naam, chien,' sis ik naar hem. 'Nog een verkeerd woord en dan ga ik anders met je om,' roept hij kwaad.

'Tu es un fagot!' Schreeuw ik. Het busje staat stil en de jongen sleurt me mee naar buiten. De woede is in zijn ogen te lezen. Ik had dat niet moeten zeggen.

'Laisse-moi,' zeg ik bijna huilend. Hij draait zich naar me om, als hij mijn rode polsen ziet laat hij me los. 'Désolé, probeer niet te ontsnappen,' zegt hij waarna hij mijn hand vastpakt.

Hand in hand neemt hij me mee de oprit op. Ik sta voor een gigantisch huis, ergens ver weg, hand in hand met een groenogige wezen.

'Loop naar binnen,' beveelt hij me. 'Alleen?' Vraag ik zacht. Bij die gedachte wordt ik bang. Het klinkt gek, maar ik wil dat hij meegaat. 'Ja, alleen,' zegt hij. Hij loopt weg. 'Wil je alsjeblieft mee?' Hij stopt abrupt met lopen en draait zich naar me om. Als hij de angst in mijn ogen ziet, loopt hij naar me toe. 'Ik loop met je mee naar binnen, daarna ga ik weg,' zegt hij vastbesloten. Ik knik enkel en loop de tredes voor het huis op.

Ik weet niet wat ik moet verwachten. Wat zal daar binnen zijn? Waarom hebben ze mij ontvoerd? De deur wordt opengemaakt als de jongen zijn hand zet op een handscanner. Hij pakt mijn hand weer vast en trekt me mee het huis in. Mijn blik is gevestigd op onze handen. Dan trekt een huisvrouw mijn aandacht aan. 'Goedenavond, heer Ben Amor,' zegt ze beleefd.

Ben Amor, dus.

Ik grijns even naar hem. 'Wat grijns je daar nou,' zegt hij chagrijnig. 'Ben Amor,' lach ik hard. Ik weet hoe je heet,' zeg ik luidruchtig en misschien iets te enthousiast, want op dat moment komt een hele grote man de hal in lopen. 'Je volume omlaag, dame,' zegt hij. Zijn stem is heel zwaar en hij is heel groot en breed.

Ik ga snel achter meneer Ben Amor staan. Terwijl ik stiekem langs de brede armen van Ben Amor, naar de grote man probeer te kijken. Hij heeft zwart haar en hele donkere ogen. Hij heeft een litteken in zijn wang en een grote litteken in zijn nek.

Ik knijp zachtjes in Ben Amor zijn arm. Hij lacht even, waarschijnlijk omdat ik niet eens meer te zien ben voor de rest. Ik ben ook zó klein.

'Niet zo veel lawaai,' deelt de man mee, voordat hij weggaat. Ik zet een stap op zij en grinnik eventjes naar de huisvrouw. Ze trekt me in een omhelzing. Ik kijk verbaasd naar Ben Amor, maar hij lijkt me niet te begrijpen en gaat weg.

'Hey, laat me niet alleen. Waar ga je heen, canard,' roep ik hard. Hij kijkt me hoofdschuddend aan en laat me dan alleen achter bij de huisvrouw en de grote boze man.

A/N

Wat vinden jullie van dit boek tot nu toe?

Liefs Chaimmss