Fifteen Days Hostage

Day 4

De waterdruppels stromen over mijn lichaam. De striemen op mijn rug branden. Het doet extreem veel pijn. Niet veel later vinden mijn tranen hun weg naar beneden. Ze mengen zich met de waterdruppels.

Ramzi, waar ben je? Zou hij naar me zoeken? Zou hij me vinden? En de belangrijkste vraag; waarom ik?

-

'Doet dit pijn?' Vraagt Ben Amor, als hij met een crème mijn rug insmeert. 'Ja,' zeg ik moeilijk. Hij wrijft zachtjes over mijn rug. 'Hoerenzoon,' sist hij.

Bang krimp ik in elkaar. 'Je hoeft niet bang voor me te zijn,' zegt hij kalm. 'Hoe heet je?' Vraag ik dan zacht. 'Wakil,' zegt hij. Ik draai me naar hem om. 'Mooie naam heb je,' zeg ik met een lach. Hij kijkt even naar me en wend dan zijn blik af, terwijl hij een verband wikkelt om de striemen op mijn rug. Hij trekt mijn shirt weer omlaag.

'Als je pijn hebt of wat nodig hebt, roep me dan,' zegt hij en wilt de kamer uitlopen. 'Kan je hier blijven?' Vraag ik met mijn blik op de grond gericht. 'Ik kan hier blijven tot je in slaap valt. Ik moet nog wat regelen namelijk.'

Hij neemt plaats op een stoel naast het bed. Ik ga liggen in bed en probeer in slaap te vallen wat niet lukt.

'Ga je nog slapen, of wat,' zegt hij geïrriteerd. 'Sorry. Je mag wel gaan,' piep ik. Ik ga op mijn andere zij slapen en doe mijn ogen dicht. Hij verroert zich niet. Niet veel later zakt het bed in.

'Draai je om,' zegt hij zacht. Mijn hart lijkt het te begeven. Ik draai me voorzichtig om. Zijn ogen doorboren de mijne. Hij trekt me dichter tegen zich aan, waarna hij me een kus op mijn voorhoofd geeft. Ik geniet van zijn gebaren en sluit mijn ogen.

'Het spijt me,' zegt hij zacht, voordat we beide in slaap vallen.

-

Geschreeuw in de gang maakt me wakker. 'Je bent zo soft voor haar,' schreeuwt Saiffedine. 'Je moet hard zijn verdomme! Kijk hoe je omgaat met je gijzelaar!'

'Zij heeft niks met dit alles te maken! Zij is een dame! Een dame hoor je geen pijn te doen. Begrijp je dat,' sist Wakil woest.

Ondertussen sta ik al een tijdje in de deuropening te kijken naar het tafereel dat zich voor me afspeelt. 'Raak haar met één vinger aan en je bent je leven kwijt. Je moet alleen doen wat ik je opgedragen heb. Niks meer, niks minder!'

Ik kuch even, zodat ze doorhebben dat ik daar sta. Saiffedine grijnst vies naar me. 'Heb je honger?' Veranderd Wakil van onderwerp. Mijn maag gromt, waardoor ik even moet blozen. 'Dat was antwoord genoeg denk ik,' zeg ik beschaamd. Samen lopen we naar de keuken waar we de huisvrouw (Aicha) treffen. 'Goedemorgen engeltjes,' zegt ze vrolijk. 'Goeiemorgen Aicha,' zeg ik enthousiast. Ik herstel me snel en pak twee croissantjes. Ik geef er één aan Wakil en schenk Marokkaanse muntthee voor hem in.

Hij kijkt lang naar me en neemt dan een hapje van zijn croissantje, terwijl hij eet bestudeer ik hem goed. Hij lacht even, waardoor ik wegkijk.

De telefoon van Wakil gaat af. Zijn gezichtsuitdrukking veranderd meteen. Een emotieloze blik verschijnt op zijn gezicht. Hij loopt met de telefoon aan zijn oor naar de gang. Zonder dat ik het wil hoor ik een deel van het gesprek.

A/N

Ik ben zo lief voor jullie. Twee delen in één dag. Morgen komt er nog een inshaa'Allah. Blijf stemmen en reageren!