Fifteen Days Hostage

Day 3

Ik ga in de keuken zitten aan het keukeneiland. Als de vrouw weg is, bedenk ik me dat ik mijn telefoon nog in mijn zak heb. Ik gris hem eruit, om mijn broer en Ramzi te contacteren. Een vuist op het eiland doet me schrikken.

'Wat probeer je,' sist de boze man. Hij grist mijn telefoon uit mijn handen en verbrijzeld hem. Ik kijk naar mijn kapotte telefoon. 'Nu moet ik een nieuwe halen,' zeg ik droevig. 'Voorlopig hoef je niet meer te denken aan een nieuwe telefoon, die kans krijg je waarschijnlijk niet eens.' Hij trekt me aan mijn haren de keuken uit.

Ik kreun het uit van de pijn. Hij sleept me mee een lange trap af, waar hij met zijn hand op de handscanner in komt.

Al die handscanners ook.

Hij gooit me op de grond en gaat zonder een woord te zeggen de donkere ruimte uit. Mijn ogen moeten wennen aan het donker. Ik zie letterlijk niks.

Ik heb me lang ingehouden, maar ik begin stilletjes te huilen. 'Mag ik muziek luisteren!' Schreeuw ik hard, in de hoop dat iemand me hoort. 'Mag ik eten!' Schreeuw ik nog harder.

'Ben Amor, wanneer kom je terug!' Schreeuw ik. Mijn keel doet pijn van het schreeuwen. De deur gaat met een klik open.

'OmyAllah, Ben Amor,' schreeuw ik ongelovig. 'Dat hoopte je,' hoor ik de zware stem zeggen.

Hij heeft wat in zijn hand. Ik knijp mijn ogen samen  om te kunnen zien wat hij vasthoud.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, een zweep,' fluister ik ongelovig. 'Ik zei dat je stil moest zijn,' zegt hij hard.

Hij zwaait met de zweep. 'Doe je sweater uit,' beveelt hij streng. 'Ik wil niet,' zeg ik zacht. 'Nu!' Schreeuwt hij woest.

Ik doe mijn sweater uit, oh mijn lieve Gucci heb geduld. Ik trek je zo weer aan.

Hij pakt de zweep. Ik hou mijn adem in. Mijn angst is onbeschrijfelijk.

De zweepslagen zijn duidelijk te horen. De echo galmt nog na, na elke zweepslag. Mijn hart klopt heel snel, terwijl het zweet van mijn voorhoofd druipt. De striemen op mijn rug branden. Mijn tranen vinden hun weg naar mijn wangen, waarna ze met een tik op de grond vallen.

'Wat denk jij te doen!' Klinkt er door de ruimte.

Ben Amor. Mijn hart mist een slag.

De man stopt direct en draait zich om. Het licht gaat aan. Ben Amor loopt voorzichtig naar me toe. Hij ziet mijn rug. Dan besef ik me dat ik daar op de grond zit met mijn BH. Ik grijp snel naar mijn Gucci sweater. Ik zei toch heb geduld.

'Hoe durf je haar te slaan met een zweep. Heb ik je dat bevel gegeven, Saiffedine. Zeg dan,' schreeuwt hij furieus, terwijl hij hem een vuist geeft op zijn oog. Hij blijft maar slaan in zijn gezicht, waarna hij nog een stomp geeft in zijn maag. Saiffedine valt neer op de grond. 'Dit is je laatste kans,' zegt Ben Amor waarschuwend, waarna hij zijn aandacht op mij richt.

'Kom mee,' hij geeft me een hand, zodat ik kan opstaan. Ik volg hem naar boven. Hij heeft nog steeds mijn hand vast.

'Dit is je kamer,' zegt hij wanneer we zijn aangekomen bij een witte deur op de eerste verdieping. 'Mijn kamer is hiernaast, mocht er wat zijn. Ik vertrouw je, probeer niet te ontsnappen of contact te zoeken met iemand. De badkamer is in je kamer, de deur links. Alles ligt voor je klaar. Ik kom zo kijken naar je striemen op je rug,' zegt hij voordat hij weggaat.

'Dankjewel,' zeg ik snel. Hij knikt kort naar me en sluit de deur achter zich.

A/N

Hier een deel voor jullie!

Stem, comment en volg me, voor als je dat nog niet deed.