Korku • [AoKise]

Bölüm 7: "Senin için yaptım." • Son

Odasından çıkmadı ve sadece saatlerin ilerlemesini bekledi.

Not 145, 146, 147, 148, 149. Zaman gerçekten hızlı geçti.

Yemek yemedi, yalnızlığına takılıp rüyalarında kaybolmaktan korktu ve bu nedenden uyuyamadı. Toplasan anca beş saat.

Tüm bu hafta boyunca kendisinden uzaklarda olan ailesini özledi, belki. Bir de Aomine, Aomine'yi çok özledi ama her şeyi onun iyiliği için bu hâle getirdi Kise. Kendi hayatını kullanamayınca Aomine'nin hayatını kullanmak istemedi, onun mutlu olmasını istiyordu. Aklına takılan iki soru vardı şimdi sadece:

Aomine bugünden sonra normal devam edebilir mi, amacıma ulaştım mı?

Pişman olacak mıyım?

Yerdeydi, boş tavanla bakışırken gözüne takıldı, dün tavana deldiği delik. Günler bu kadar hızlı geçebilmişken neden saatler birden yavaşlayıvermişti anlamlandıramadı. Dağınık, kirli saçlarını karıştırdı ve doğruldu. Odanın içindeki eşyalara bakmaya başladı.

Doğru olanı yapıyorum, herkes için doğru olanı yapıyorum.

Bu sözlere inandırmaya çalışıyordu kendini ama başarısız gibi görünüyordu. İçindeki korku büyüyor, gittikçe tedirgin hissediyordu. Gerçekten doğru olanı yapıp yapmadığı hakkında en minik fikre sahip değildi.

Ayağa kalktı, yatağının üzerindeki telefonunu eline aldı. Erkek arkadaşına -artık bu kelime grubunu kullanmak ne kadar doğruysa- mesaj attı.

Gecikme, lütfen.

Mesajı iletilir iletilmez kapattı telefonu. Son notunu yazmalı mıydı şimdi, henüz erken miydi yoksa? Bilemedi fakat bu kadar boş hissetmenin onu yazmaya ittiğini hissediyordu.

Not 150

Üzgünüm...

Sadece bu kadardı, gözüne çirkin görünen bu notu buruşturup yere fırlattı. Ne yazacağını bilemiyordu. Bugün gerçekten boş hissediyordu, tamamen bomboş.

Not 150

Umarım bir haftada bensiz yaşamanın rahatlığını kavrayabilmişsindir. Şimdi ömrün boyunca bunu sürdürmen gerekecek.

Bunu sadece senin için yaptım, hayatını güzel şeyler için harcamanı istedim.

Unuttum seni, sen de böyle yap, üzgünüm.

Yazdığını birkaç kez üst üste okudu.

"Unuttum seni," diye fısıldadı. Dişlerini sıktı, gözleri kısılırken ağlamaya başlamıştı ve kendine engel olamıyordu. "Aptalsın Kise..." diye fısıldadı tekrardan. Nasıl unutabilirdi ki onu? Onun iyiliğini istedikten sonra buna imkân var mıydı?

"Her şey güzel olacak, benim açımdan."

[🔒]

Aomine gelen mesajı saatlerce okudu belki de, çok heyecanlıydı. Sevgilisine kavuşmak, onu korumak istiyordu. Kendi kendini yiyordu, onun mutlu hissettiğine körü körüne inanıyordu.

Her şey çok güzel olacak!

Saatler yavaş yavaş ilerledi, yarım saat sonra Kise'ye kavuşacaktı. Hazırlanmaya başladı, günlerdir korkunç görünüyordu. Güzelce bir duş alıp saçlarını düzeltti, giyimine de fazlasıyla özenmişti. Nedensizce içinde en minik olumsuz düşünce kalmamıştı. Kise'nin verdiği söze körü körüne güveniyordu, her şey iyi olmak zorundaydı.

Yirmi beş dakika, on beş dakika, beş dakika.

Evinden çıktı. Geç kalmasına imkân yoktu.  Zaman kaybetmeden arabasına bindi, çok geçmeden vardı.

Kalbi çok hızlı atıyordu, sevgilisinin saçlarıyla oynamayı özlemişti fazlasıyla. Ellerine dokunup yanaklarını öpmeyi, onunla zaman geçirmeyi hiçbir şeye değişemezdi oğlan. İstemsizce bir gülümseme yerleşmişti suratına, kendine engel olamıyordu.

Apartmana girdi, onun dairesine ilerledi. Kapı küçük bir aralık kalacak şekilde açık bırakılmıştı, anlayamadı ve biraz ürktü. Kise'nin böyle bir şeyi unutamayacağını biliyordu çünkü.

İttirdi kapıyı, içeriye bakındıktan sonra girdi. Oturma odasının ışıklarının kapalı olmasına şaşırdı. Aylar önce buraya son gelişinde, Kise'yi oturma odasından başka hiçbir yerde doğru düzgün görememişti.

Odasına yaklaştı, kapıyı tıklattı. Ses gelmediğinde yavaşça açtı kapıyı, ayağına çarpan defter ve maket bıçağı sayesinde ışıkları açıp etrafına bakındı.

Karşısında âşığının asılı bedenini görmeyi beklemiyordu.

Kise, ruhu bedenini terk ederken tüm korku ve endişelerini Aomine'nin üzerine bırakıp gitmiş oldu.

"🔓"

Son. :)