Escape, Ethan Dolan

-2

POV DANIËLLE

Daniëlle ben je klaar? Vroeg me moeder die me nu me lege kamer binnen kwam.

Ik knikte voorzichtig ja terwijl ik me koffer dicht ritste.

Ze kwam steeds dichter bij en wilde me schouder aanraken maar nam een stap naar achter uit angst van aanraking van andere personen.

Je zag de verdriet in me moeders ogen waardoor ik schuld kreeg door heel me lichaam maar ook snel weer weg ging.

Sorry zei ze waardoor ik tranen in me ogen kreeg en alle nare herinneringen weer tevoorschijn kreeg.

Ze draaide zich om en liep weer maar beneden toe wat ze normaal ook zou doen als zoiets gebeurt.

Ik hield diep adem en pakte me koffer bij de hand voordat ik naar beneden liep waar ik me vader moeder en oudere broer zag staan wachten op me.

Me broer gaf me een zwakke glimlach wat ik maar al te graag terug wilde geven maar gewoon niet kon....het is alsof me hele lichaam emotieloos is geworden.

Het is alsof een leegte in me lichaam is gekomen en er nooit meer uit wilt gaan.

Ik had het geaccepteerd het moment dat ik terug kwam in de beschaafde wereld maar me moeder accepteert het nog steeds niet dat ik depressie heb.

Ja depressie het is een ingewikkeld en moeilijk woord waarvan vele mensen denken de betekenis ervan te weten wat meestal ver van zo is.

Het is gewoon pijn dat door heel je lichaam is alsof je spieren verbonden zijn met je gedachtes het is niet te beschrijven.

Pijn dat ik elke dag voel maar negeer.

Daniëlle? Zei me vader die voor me stond die me uit al me gedachtes hield.

Ik keek op waar ik hem met verdriet naar me zag kijken terwijl er een traan over zijn wang liep.

Me vader deed een stap naar voren waarschijnlijk weer een van de pogingen om me een knuffel te geven maar bedacht zich al weer snel en deed een stap weer naar achter.

We moeten gaan zei die met een gebroken stem waardoor ik naar me broer keek die op zijn telefoon zat.

Doei Margriet zei ik tegen me moeder die ik nooit meer moeder noem.

Doei Leslie zei ik tegen me broer die ik nooit meer broer noem.

Ze keken allebei op en gaven me een glimlach.

Ze wisten precies wat ze met me moesten doen.

Niet teveel emoties laten zien en geen lichaamstaal.

Ik liep naar buiten toe in de vroege ochtend waar ik me vader bij de auto zag wachten met den open kofferbak.

Ik plaatste me koffer in de auto en liep naar de deur toe om in te stappen terwijl me vader de kofferbak dicht deed.

Ik stapte in en deed me gordel om wat me vader niet zo veel later ook deed en de motor startte.

Ik keek naar buiten toe waar ik het huis zag staan....mijn huis wat ik nooit meer MIJN huis zal noemen.