Escape, Ethan Dolan

-3

POV DANIËLLE

W-wat doe je zei ik met een gebroken stem waardoor Ethan me raar aankeek.

Je bent bang voor aanraking he? Zei Ethan die tegen de muur aan leunde.

Ik draaide me om en deed me oortjes weer in tot dat ik zag dat Ethan voor me kwam staan.

Ik liep door terwijl Ethan voor me begon te lopen achteruit zodat onze gezichten nog steeds naar elkaar stonden.

Wat doe je zei ik bot waardoor hij me grijzend aankeek.

Niks zei die en stopte niet veel later voor me neus waardoor ik bijna tegen hem aan liep.

Laat me met rust zei ik zachtjes hopend dat hij het niet zou doen.

Kan ik je iets laten zien? Zei die terwijl hij kijkend in me ogen.

Ik knikte zachtjes ja waardoor een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen waarvan ik wist dat hij het niet meende.

Hij begon voor me te lopen terwijl ik achter hem aan liep.

W-waar ga je naartoe? Vroeg ik aan hem waardoor hij zich snel omdraaide naar me grijzend aankeek.

Hij deed een deur open waar ik een trappenhuis zag.

Naar boven zei die waardoor ik hem vragend aankeek.

Hij begon op de trap te lopen steeds verder naar boven toe tot dat we voor een deur stonden met alleen voor bevoegde erop staan.

Hij pakte een sleuteltje uit zijn zak en draaide de slot in een keer om waardoor de deur open ging.

Hij keek me aan alsof hij me ogen aan het lezen was.

Net toen ik dacht te verdrinken in zijn ogen draaide hij weer om en liep hij door de deur.

Ik twijfelde en nog een paar seconden maar ging toch achter hem aan.

Ik liep langs de openstaande deur waardoor ik zag dat we op het dak stonden.

Ik keek rond zoekend naar Ethan die aan de rand van het gebouw zat met zijn benen over de rand en zijn armen achter zijn lichaam.

Ik liep voorzichtig naar hem toe waardoor hij zich omdraaide en me eventjes aankeek.

Ik ging naast hem zitten met nog wel 1 meter afstand van elkaar.

Ik deed me benen in kleermaker zit en me armen over elkaar terwijl ik de zachte wind over me gezicht voelde blazen.

Ik keek voor me waar ik uitzicht had op een groot natuurgebied.

Voorzichtig ademde ik in en uit terwijl ik voorzichtig de bladeren hoorde door de wind die door de bomen ging en de vogels die communiceerde naar elkaar.

Het was alsof ik alles voor een paar seconden vergat tot dat ik terug in realiteit werd gebracht.

Als de zon ondergaat is het nog mooier zei Ethan zachtjes terwijl hij nog strak naar voren keek.

De lichtjes in de bomen gaan dan aan zei die daarna waardoor ik hem aankeek.

Hij praat alsof er niks aan de hand is maar als ik enkel in zijn ogen kijk is het alsof je niks ziet....geen emoties....geen liefde....alleen maar haat.

Verwardheid ging door me heen afvragend waarom hij hier is.

W-waarom ben je hier mompelde ik zacht uit waardoor hij zich naar me omdraaide.

Door de wereld antwoordde hij simpel.

De wereld? Zei ik afvragend tegen hem.

Hij knikte voorzichtig ja terwijl hij diep inademde.

Dit is het enige stukje op aarde waar het rustig is zei die waardoor ik hem schreef aankeek maar begreep.

Je vind me vast raar mompelde hij met een glimlach nee knikkend.

Nee antwoordde ik waardoor ik me ook naar hem omdraaide.

Onze ogen ontmoette elkaar waardoor er enkele seconden stilte was.

Zijn ogen waren zo ontzettend leeg geen glans geen menselijkheid helemaal niks.

Je bent leeg zei ik zachtjes waardoor hij weg keek.

En jij bent gevuld met pijn zei die met een gebroken stem.

Het was kut om zo iets te horen maar ik wist dat hij gelijk had.

Je bent gebroken ik zie het , zei ik terwijl ik ondertussen met me vingers zenuwachtig aan het spelen was.

Niet alles wat gebroken is kan gemaakt worden mompelde hij.

Ik knikte ja puur omdat ik wist dat hij gelijk had.

Het doet pijn he? Zei ik tegen hem waardoor hij me weer aankeek.

Hij knikte ja.

Het werd stil tussen ons twee terwijl de zon op me huid branden en de wind over me huid ging.

Voor een momentje ging er rust door me lichaam heen rust dat ik al zolang niet gevoeld heb rust waar ik voor gesmeekt heb wat na enkele seconden weer verdween.

Het is alsof het elke minuut erger word zei die waardoor ik weer naar hem omkeek.

Elke seconden bedoel je zei ik waardoor er een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen.

Het lijkt alsof je de enige bent die me ooit gesnapt heeft zei die kijkend naar voren.

Wind ging door zijn donker bruinen haren heen terwijl de zon op zijn perfecte gladde huid scheen en zijn groen bruine ogen tevoorschijn kwamen.

Het is perfectie maar dan levend.

Wat is er met je gebeurt? Vroeg die waardoor alweer leegte me lichaam vulde.

Ik keek hem aan terwijl ik me ogen waterig voelde worden.

Je hoeft het niet te zeggen als je het niet wilt zei die rustig waardoor me ademhaling weer gelijk werd.

Ik knikte voorzichtig ja kijkend naar beneden terwijl ik zijn ogen op me voelde branden.

Jij? Zei ik waardoor zijn ogen weer naar de mijne schoten.

Hoef je niet te weten zei die bot waardoor ik hem raar aan keek.

Alle interesse vaagde weg net zoals alle gedachtes.

Ik stond op terwijl ik Ethan naar me zag kijken met een strengen blik.

Ik knikte teleurgesteld nee en draaide me om zodat ik weer terug naar binnen ging.

Net toen ik dacht dat er iets binnen in hem zat ging het weg.

Misschien zijn het maar een paar woordjes maar de manier en zijn blik erbij zei genoeg over wat er met hem is.

Ik had hem anders verwacht.

Misschien kunnen twee gebroken personen elkaar toch niet helen.

Of wel?