Escape, Ethan Dolan

-4

POV DANIËLLE ( 18:22 PM )

Ik lag op me bed kijkend naar boven naar het lege witte plafond.

Gedachtes gingen door me hoofd heen.

Ik ben hier niet eens 1 dag en ik haat het al.

Ik hoorde klopjes op me deur waardoor ik rechtop ging zitten wachtend tot dat de persoon die klopte de deur open deed.

He Daniëlle hoorde ik een lieve vrouwen stem zeggen.

Een klein vertrouwd gevoel ging door me lichaam heen.

Ik Lisa je nieuwe vriendin zei ze met een glimlach terwijl ze met een dienblad binnen kwam lopen.

Vriendin? Zei ik afvragend terwijl ze me kant op kwam.

Ja ik wil niet dat je me ziet als een verpleegster die betaald krijgt om je te helpen ik wil dat je me ziet als een persoon die ik kan vertrouwen zei ze terwijl ze de dienblad met een bord lasagne naast me bed legde op me nachtkastje.

Ik gaf der een zwakke glimlach terwijl ik naar het eten keek.

Ga maar lekker eten meid zei ze waardoor ze zich niet veel later omdraaide en weg wilde lopen.

Wacht zei ik zachtjes waardoor ze zich omdraaide.

Ja lieverd? Zei ze terwijl ze mijn kant op kwam.

Uhm...k-ken je Ethan? Vroeg ik aan der waardoor ze een zucht liet.

Ze kwam me kant op en kwam op de rand van me bed zitten.

Ethan heeft het heel zwaar.....hij is niet iemand die je zomaar kan helpen zei ze met een onzekere blik.

Wat is er met hem gebeurt? Vroeg ik aan der.

Ik mag helaas niks zeggen wat er precies gebeurt is maar een ding weet ik wel hij is flink gebroken van binnen zei ze met een zwakke glimlach.

Ik ga maar weer eens, Als je klaar bent met eten kan je het bord dan naar de vaatwas kamer brengen? Zei ze met een glimlach.

Ik knikte voorzichtig ja waardoor ze glimlachte en weg liep.

De deur klapte dicht waardoor de geluid door me kamer ging.

Ik keek naar de lasagne waarvan nog stoom ervan af kwam.

Ik pakte het bord op en liep naar de prullenbak waar ik het grote stuk lasagne in gooide.

Ik keek naar buiten waar ik zag dat de zon steeds meer naar beneden en beneden ging.

Ik liep door de gangen met me nu lege bord lasagne naar de vaatwas kamer tot dat ik voetstappen van verder af hoorde.

Het geluid van diepe ademhaling ging door de gangen heen.

Ik keek om de hoek waar ik Ethan naar het trappenhuis zag lopen.

Ik liep in een vlot tempo naar de vaatwas kamer waar ik me bord neer legde en gelijk door ging gaan het trappenhuis.

Net toen ik de deur open deed van beneden keek ik naar boven waar ik Ethan net door de bovenste deur heen zag lopen.

Ik liep snel over de trap tredes heen terwijl me ademhaling zwaarder werd en me benen verzuurde maar toch door ging.

Ik kwam uit op het dak waar ik de deur open gooide en Ethan op de rand van de dak zag staan.

Hij keek naar beneden... zo levenloos zo emotieloos.

Ethan? Zei ik waardoor hij zich omdraaide en ik nu pas zijn rode opgezwollen ogen zag.

W-wat doe je? Zei ik met een gebroken stem terwijl hij een brok door zijn keel slikte.

Daniëlle ga weg zei die weer kijkend naar beneden.

Ik liep zijn kant op waardoor hij me boos aankeek.

DANIËLLE GA WEG schreeuwde hij nu.

Ik was bang, bang dat hij zou springen.

Ethan doe het niet zei ik terwijl er nu tranen in me ogen ontstonden.

Waarom? Waarom zou het jou boeien? Zei die.

Zijn lichaam trilde terwijl zijn stem zacht en onschuldig klonkt met zoveel verdriet.

O-omdat ik iets voel, zei ik waardoor hij raar omkeek.

Het moment dat je wat zei voelde ik iets het was alsof jij het kan veranderen a-alsof je me beter kan maken.

Alle woorden gleden me mond uit geen idee wat ik zei.

Op dit moment stond ik nog maar enkele centimeters van hem vandaag recht kijkend in zijn roden ogen waar ik traan sporen op zijn wang zag.

Sorry Daniëlle het is te laat zei die en stapte een stap over het dak heen.

Ik pakte zijn bovenlichaam vast net op het moment dat hij naar voren zou vallen en leunde met al me kracht naar achter.

We vielen naar achter mijn lichaam op de zijne.

WAAROM DEED JE DAT? schreeuwde hij naar me terwijl hij opstond.

OMDAT NIEMAND HET VERDIENT OM DOOD TE GAAN schreeuwde ik terug met tranen in me ogen.

Je snapt het niet Daniëlle zei die terwijl hij zich wilde omdraaien.

WAT ETHAN WAT SNAP IK NIET? Schreeuwde ik nu boos naar hem.

WAT IK VOEL ELKE DAG DAT IK HIER BEN VOEL IK ME STEEDS LEGER, schreeuwde hij boos terwijl hij nu nog maar enkele centimeters van me af stond met de meest boze ogen.

W-wat denk je wat ik voel dan Ethan? Zei ik met een brok in me keel.

Hij werd stil terwijl hij naar beneden keek.

Hij knikte nee terwijl hij weer naar mij keek.

Je snapt het niet, zei die alweer.

LEG HET ME DAN UIT schreeuwde ik nu naar hem.

ME VRIENDIN HEEFT ZELFMOORD GEPLEEGD ME MOEDER IS DOOD AAN KANKER EN IK BEN ALLEEN DANIËLLE ZO FUCKING ALLEEN, de woorden vlogen uit zijn mond voordat hij het zelf door had.

Het werd stil tussen ons twee terwijl de tranen nu soepel over zijn wangen stromen.

Het spijt me zei ik zachtjes waardoor vergiffenis in zijn ogen te lezen was.

Nee Daniëlle....het spijt mij.

Dat was het laatste wat hij zei voordat hij weg liep en mij sprakeloos achter liet boven op het dak.