Escape, Ethan Dolan

-5

POV DANIËLLE

Zonnestralen schenen in me ogen waardoor ik wakker werd.

Ik deed me ogen open waar ik gelijk door het raam keek die naast me bed zat.

De gordijnen waren open, waarschijnlijk vergeten dicht te doen.

De warmen gloed over me lichaam ging weg het moment dat ik de dekens van me af deed en ik nog alleen maar in me witte hemdje en broekje stond.

Ik liep naar de spiegel toe waar ik naar mezelf keek.

Me haar zat door de war terwijl me wallen ondertussen minder waren geworden.

Ik pakte een elastiekje en deed me haar in een hoge knot.

Me gedachtes vlogen weg waardoor ik moest denken aan gister avond.

Wat nou als ik hem nooit gezien zou hebben?

Ik liet een diepe zucht en keek mezelf vermoeid aan in de spiegel.

Ik draaide me om en liep naar me kast toe waar ik me witte grote trui uit pakte en aandeed met daaronder witte sokken en me slippers.

Ik draaide me om en liep me kamer uit waar ik gelijk een groep of drie personen door de gangen zag lopen.

2 jongens en 1 meisje.

Ze liepen door terwijl ze naar me aan het staren waren.

Ik liep door naar de zaal waar ik iedereen zag ontbijten en bij elkaar zagen zitten.

Ik keek rond naar een lege tafel die ik niet kon vinden.

Me ogen gingen door de zaal heen en stopte op het moment dat ik Ethan zag.

Hij had een zwarte sweater aan en zwarte broek terwijl hij naar beneden keek.

Ik liep in de richting van Ethans tafel waardoor zijn blik naar mij ging.

Hij keek weer weg zonder enige emotie te laten zien.

Ik stopte voor een klein momentje en twijfelde om door te lopen.

Verschillende gedachtes gingen door me heen hoe fout dit zou kunnen aflopen maar ging toch door.

Ik schroot de stoel die tegenover hem zat naar achter en ging erop zitten waardoor onze ogen elkaar ontmoette.

Ik keek naar beneden bang voor de emotielozen ogen die ik zag.

Na enkele seconden van stilte ging het ineens weg.

D-Dankje zei Ethan met een zwakke stem.

Ik keek om naar hem waar de emotielozen ogen verdwenen waren en nu gevuld waren met spijt en verdriet.

Ik gaf hem een zwak glimlachje als antwoord.

Goedemorgen Daniëlle hoorde ik Lisa zeggen die nu naast me stond met een dienblad.

Ze legde hem neer waar ik nu een kom met müsli en yoghurt zag liggen.

Ik heb ontbijt voor je gehaald zei ze met een glimlach.

Dankjewel zei ik zachtjes starend naar me kom.

Hi Ethan zei ze afwachtend op een antwoord terug.

Ethan keek naar de kant van Lisa maar keek niet al veel later weg en liep weg.

Zonder te twijfel liep ik achter hem aan uit de eetzaal.

'Wat doe je' zei die terwijl hij stopte met lopen midden in de gangen.

'Ik loop naar me kamer' zei ik als excuus waardoor die opmerkend opkeek.

'Volgensmij is die aan de andere kant van het gebouw Danny' zei die waardoor ik opkeek.

Hij geeft me een bijnaam niemand heeft dat ooit gedaan.

Hij had een grijns op zijn gezicht waardoor ik een glimlach kreeg.

' ik ga naar het dak ga je mee?' Zei die waardoor ik ja knikte.

Ik begon voorzichtig achter hem te lopen terwijl hij goed om zich heen zat te kijken of iemand ons zag.

Voorzichtig pakte hij weer de sleutel erbij en maakte de deur voorzichtig open.

'Kom' fluisterde hij zachtjes waardoor ik automatisch achter hem aan ging.

Weer gingen we de grote trap over terwijl kleine lachjes me mond verlieten door het idioten loopje van Ethan die hij deed.

Voordat hij de deur open deed van de deur boven keek hij achterom voor een extra check.

Toen hij zeker wist dat er niks was deed hij de deur open waardoor gelijk frisse lucht door me lichaam ging.

Voorzichtig ging ik achter hem aan.

Ethan liep richting de rand waardoor ik zijn naam automatisch schreeuwde bang dat hij weer zou springen.

'Sst er gaat niks gebeuren straks horen ze ons' zei die terwijl hij me richting op kwam.

Hij wilde voorzichtig me hand vastpakken waardoor me hart sneller ging kloppen en voelde dat ik een paniek aanval kreeg.

'Rustig ik doe je niks aan' fluisterde hij zachtjes terwijl hij me hand vast pakte.

Het moment dat hij dat deed was het rust zoveel rust door me lichaam.

Het was vertrouwd iets wat ik voor een lange tijd niet had gevoeld.