Czym jest Nicość oraz Druga Strona? Dlaczego błąkające się po świecie duchy, muszą odnaleźć sposób, by znaleźć się w jednym z tych miejsc?
Danee od jakiegoś czasu uwięziona jest w kawalerce, z której skutecznie przepędza nowych lokatorów. Coś się...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Mówiłem, żebyś uważał, a ty wszedłeś tu jak do siebie i na głos oczerniałeś ducha!
– Och, zamknij się! – Jiwon szturchnął przyjaciela w ramię, zerkając na ducha siedzącego na okrągłym stoliku. – Jesteśmy nawaleni i stąd te omamy. Nie zdziwię się, jak Bum nam czegoś dosypał do drinków. Już ja się z tym idiotą rozmówię!
Jiho parsknął śmiechem, nie dowierzając własnym uszom.
– Skoro jesteś tak najebany, że zacząłeś widzieć duchy, to dlaczego stoisz o własnych siłach i nie plączą ci się słowa? – Widząc mrożące krew w żyłach spojrzenie, kontynuował: – Ja czuję się świetnie. Wypiłem tylko dwa piwa i mogę dać się poćwiartować, ponieważ jestem pewien, że duch właśnie siedzi na tym cholernym stoliku i ze złości zrzucił całą miskę z chipsami!
Jiwon skierował wzrok we wskazane przez chłopaka miejsce i ledwie powstrzymał się od krzyku. Dlaczego to wszystko musiało być takie popieprzone? Przecież od dziecka nie wierzył w duchy i śmiał się ze strasznych historyjek, które opowiadały starsze dzieciaki na koloniach. Później przy ogniskach również wspominano Krwawą Mary i wiele innych duchów, o których zdążył zapomnieć. Nigdy też nie bał się na żadnym horrorze, a widok krwi i wymyślnych upiorów wywoływały u niego śmiech.
Teraz, wszystko, co dotychczas wydawało mu się bujdą, zaczynało być prawdziwe. Dobrze, że nie latał nad podłogą i duch nie rzucał nim o ścianę, bo wtedy rzeczywiście czułby się jak w Paranormal Activity.
Jiwon uspokoił chęć rzucenia w ducha czajnikiem i ponownie zwrócił się do Jiho:
– Po pierwsze: jestem u siebie. To moja kawalerka. Po drugie... – Nie dokończył, ponieważ w mieszkaniu rozległ się okropny krzyk, który przypominał narodzenie się bestii i mroził krew w żyłach.
Jiwon z przerażeniem patrzył w szeroko rozwarte oczy przyjaciela, bojąc się zerknąć w stronę stolika. Mógł ciągle wmawiać sobie, że duchy nie istniały i zwalać swój stan na alkohol. Mógł zrzucać winę również na Buma, który lubował się w mocniejszych używkach, jednak reakcja Jiho, utwierdziła go w przekonaniu, że to nie była iluzja.
Naprawdę mieli do czynienia z duchem, o którym w Nassan krążyły legendy.
W dodatku był to wściekły duch z umazaną twarzą w krwi i zmierzał powoli w ich stronę, trzymając w dłoni ogromny kuchenny nóż.
– Rób, co chcesz, ale ja zamierzam dziś zanocować u ciebie – Jiwon poklepał Jiho po ramieniu i pobiegł do wyjścia, nie martwiąc się czymś takim, jak założenie butów. Po prostu wziął do ręki klucze i wyszedł na korytarz, zatrzaskując przyjacielowi drzwi przed nosem.
– Otwórz, dupku! Jestem za młody, żeby umierać przez twoją głupotę! – krzyk Jiho dało się słyszeć na korytarzu.
Jiwon szybko otworzył drzwi i wypuścił z mieszkania chłopaka, po czym drżącymi dłońmi wsadził kluczyk do zamka i je zamknął.
