iedereen kent Casper dat vriendelijke spookje. maar heb je ook Luna, dat lieve geestje? ja ze bestaat. ze is alles behalve lief. de spookt zo als Casper nooit gedaan heeft. ze laat van zich horen als je dat vraagt. roep de geesten op en ze komt. ze komt je halen. probeer het maar eens,, je zult versteld staan. meisje wat dit nu leest, jonge die dit nu leest. Luna staat achter je.
tien jaar geleden was er nog niks aan de hand. lunna Robbin Jackson speelde dood-normaal-buiten. haar haren waren lang en bijna wit. ze waren samen gebonden in een lieve paardestaart. want ja, luna was een super lief meisje. maar haar moeder -Crisina Robbin Jackson- sloeg al het gelluk uit haar kleine lieve meid.
liefde kende luna niet meer, en haar paarde staart verdween. toen luna 13 jaar was rende ze weg, het bos in. daar kwam ze een vreemde boom tegen. de boom praten tegen haar, nouja... dat verbeelde luna zich.
maanden lang staarde ze naar de boom on op houdelijk, zonder dat haar moeder haar kwam zoeken. en bij elke dag dat Cristina haar kleine lieve meid niet kwam halen, kwam er meer woede in Luna. De dagen verstreken en Luna kwam om van de honger, en de dorst. haar ''lieve kleine meisje'' was nu een ''lief klein geestje'' en dat geestje zat vol wraak en hebzucht.
ze is opzoek naar bloed, het bloed van haar moeder. die avond, als Luna pricies 3 jaar weg is, keert ze terug. met een hamer in haar hand duwt ze een lamp in de keuken om.
Cristina Robbin Jackson loopt naar de keuke toe om hem recht te zetten, als ze opeens een harde klap tegen haar slaap voeld. het is geen stekende of bonsende pijn. maar een misselijk makende, onstoppelijke pijn.
ze word naar buiten gesleept, bewusteloos en wel. het enoige waar ze zich bewust van is, is haar pijn. en dat is alles wat Luna ooit gewild heeft. en nu gaat haar moeder dood op de zelfde plek als Luna zelf. Luna spijkerd haar moeder vast aan de boom waar ze zelf zo lang naar heeft gekeken.
2 spijkers door haar polsen. 1 door haar keel. 2 door haar enkels. en 1 voor altijd door haar hart...
