Dead Girl🥀 :: pcy

Fear🥀

"Aramızda ölü bir kız var."

Herkes kahkaha atarak gülerken ben dikkatle dinliyordum.

"Gülmeye devam edin! Kehanet gerçekleşiyor."

Yoo Jin sınıftan ağlayarak çıktığında yerime oturup, ölü kızı düşünmeye başladım.

"Hey, buna gerçekten inandın mı?"

"N-ne tabii ki hayır!"

Yüzüme yalancı bir gülücük yerleştirip sınıftan çıktım.

Bu gerçeklerle yüzleştiğimde daha 12 yaşında felandım. O yıl sınıfta tam üç kişi ölmüştü.

Kehaneti merak edip araştırdığımda öğrendiklerim şunlardı.

'Eğer karanlıktan korkuyorsan, ölüsün demektir.'

Kitabın başı böyle başlıyordu, daha sonrasında ölü kişiyi bulamazlarsa bir kaç kişinin öleceği yazıyordu.

Ama kimse bu hikayeye inanmadığı için ölü kişiyi hiç bir zaman bulamadık.

Yoo Jin ve ben.

Sınıftakiler cinayetin onun yaptığını düşünüp polise söylemişlerdi.

Kitabın devamında ise, ölü kişiyi sadece onu öldürerek bulabilirdik, onu öldürdüğümüz zaman herkes bu olanları unutacak ama sadece öldüren kişi unutamayacaktı.

Böyle bir şeye cesaret bile edemezdik. O zamanlar çocuktuk, ama ölmektende korkuyorduk.

"Ölümden korkmamalısın,Onu yönetmelisin."

Ve kehanetin birinci kısmını gerçekleştirirsek bunun 4 yılda bir olması gerekicek.

Kehanetin birinci kısmı çoktan gerçekleşmişti. Eğer biri kendini öldürmeye çalışırsa kehanet sonsuz olucaktı ta ki ölü bulunana kadar.

Yoo Jin kendini öldürmeye çalışmıştı.

Sonrasında...

Sonrasında, yollarımız ayrılmıştı Yoo Jinle. Okullarımızı değiştirmiştik. Ailesi tüm bunların benim suçum olduğunu düşünüyordu.

"Tatlım?"

Defterimi hızla kapatıp çekmeceme koydum, aradan ne kadar zaman geçerse geçsin ailemle bu konu hakkında konuşmayacaktım.

"Anne?"

"Hâlâ o deftere içini mi döküyorsun?"

Bu başka demek istedim, bu seferki içimi değil gerçekleri.

"Hayır, öylesine yazıyordum. Bir şey mi oldu?"

"Aslında evet, bir süreliğine buralardan gitme kararı aldık. Okulunu değiştirmiş olabilirsin ama hala aynı yerdeyiz ve sen bunu unutamıyorsun. Ben anneyim tatlım seni anlıyorum."

Anneme sarıldığımda, bunların bir daha yaşanmaması için dua ettim.

♤

"Evet işte buda son koli!"

Ellerimi birbirine sürüp tozlardan kurtulmaya çalıştım, yeni taşındığımız ev kasabaya benzer bir yerdeydi.

"İşlerimiz bittiğine göre okuluna gidebiliriz." dedi Annem.

"Okul mu?"

Okul lafını duyar duymaz içimi korku kaplıyordu, tekrardan aynı şeyleri yaşamak istemiyordum.

"Kızım, bitti gitti." dedi Babam.

"Ne? Bittiğine gerçekten inanıyor musunuz?! Kehanet hâlâ devam ediyor ve tek istediği o ölü kız!"